Monika

Ο δεύτερος δίσκος για τον κάθε καλλιτέχνη ξεχωρίζει τη φυρά από το στάρι. Ειδικά όταν ο πρώτος είναι τόσο επιτυχημένος στο underground πρωτίστως και στη συνέχεια, με το σπρώξιμο της κλίκας των freepress, στο mainstream κοινό, που κάποια χρόνια πριν, σε ένα κατά τα άλλα εξαιρετικό Live, ήθελε να ακούσει το "Babe" ήδη από το κούρδισμα. Ευτυχώς για τη Monika στο δεύτερό της δίσκο όλοι είχαν απαιτήσεις, καθώς η έκπληξη του πρώτου ξεθωριάζει και οι haters την αναμένουν στην γωνία με το hypeόμετρο για να βροντοφωνάξουν «τα λεγα εγώ, η μικρή δεν το έχει». Και εκείνη τι κάνει; Κύκλο το τετράγωνο...

Στο "Exit" η Monika απομακρύνεται από τον ήχο του "Avatar", ίσως για να προσεγγίσει περισσότερο αυτό που έχει στη ψυχή της, καθώς ήδη στα promo video του δίσκου εξηγεί πως ο δίσκος είναι πιο βαθύς. Και έχει δίκιο. Στο "Exit" τα hitάκια δεν ξεχωρίζουν και οι πολλαπλές και λεπτοδουλεμένες ενορχηστρώσεις του Ζέρβα (που έχουν κάτι από Καραΐνδρου στο βάθος τους) κάνουν τον δίσκο πολυδιάστατο. Ομολογώ ότι οι ακροάσεις ήταν πολλαπλές γιατί στο "Exit" μπαίνεις εύκολα, αλλά βγαίνεις δύσκολα. Πιο προσωπικό, πιο στέρεο, με έναν αέρα Βερολίνου, αλλά και τις γνωστές εμμονές για τον αγγλικό ήχο, τους Radiohead και την αισθαντικότητα μέσω του λυρισμού, το "Exit" θα κρατήσει σίγουρα τον πυρήνα των οπαδών της Monika, αλλά σίγουρα θα απομακρύνει κάποιους άλλους που θυμούνται μόνο το "Over The Hills" και το "Babe" του "Avatar" και ενδεχομένως να μην θυμούνται καν φατσικά την ίδια την τραγουδοποιό, αν την συναντήσουν σε κάποιο από τα φεστιβάλ κινηματογράφου που συχνάζει. Και μιας και αναφερθήκαμε στον κινηματογράφο, δεν μπορούμε παρά να τονίσουμε πως το "Exit" είναι εμφανώς εμποτισμένο με την αισθητική των soundtrack, τόσο στις ορχηστρικές του στιγμές, όπως και στις πιο διακριτικές του ηλεκτρονικές, με μια πληθώρα μουσικών και οργάνων να διαμορφώνουν ένα ήχο πολυποίκιλο και σαφώς ανώτερο του ντεμπούτου της. Φυσικά καθώς ξεφλουδίζουμε τον δίσκο, δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε σε συνθέσεις όπως το "Never", το "Yes I Do" και την υπέροχη δουλειά ορχήστρας από το "Away From My Land", αλλά το "Exit" ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι στιγμές. 'Είναι σύνολο. Ως τέτοιο το διηθίζεις στο μυαλό σου και ως τέτοιο σου αφήνει μια επικάλυψη. Και ως τέτοιο κρίνεται.

Ενστάσεις; Έχουμε. Όταν έχουμε την εικόνα της Monika να τραγουδά και να καταδιασκεδάζει το "Be My Baby" των The Ronettes και έχει γράψει και πιο up tempo κομμάτια στο "Avatar", το να παραδίδει αμαχητί τις μελωδίες της στην –καλώς εννοούμενη- μελλούρα και να αγνοεί τη θετική πλευρά της ζωής, είναι αξιοσέβαστο, αλλά ολίγον τι ντροπαλό. Σίγουρα θα θέλαμε να την ακούσουμε και σε κάτι διαφορετικό, που χωρίς να προσδίδει τις ρίζες της, θα μπορέσει να της χαρίσει και περισσότερο airplay και να κάνει και το δίσκο της πιο summer friendly. Γιατί κακά τα ψέματα, το "Exit" θα ενσταλάξει την ιδιοσυγκρασία του μόνο με τα πρωτοβρόχια κατά Σεπτέμβρη μεριά...

Καλύτερο ή χειρότερο; Απλώς διαφορετικό, το "Exit" πάει τον ήχο της Monika ένα βήμα παραπέρα και απαιτεί από το κοινό της λίγο παραπάνω χρόνο για να το καταπιεί. Δυστυχώς θα χάσει τους περαστικούς. Ευτυχώς θα κρατήσει τους οπαδούς και θα φαρμακώσει τις κακές γλώσσες. Ες αυριανόν δίσκον, τα καλύτερα...