Midday Veil

Σε έναν ιδανικό κόσμο θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Θα σε ένιωθα την ώρα που θα μου έλεγες πως αγαπάς το "Without And Within" λόγω των καταβολών του από Siouxsie And The Banshees, αλλά δεν το 'χω. Θα με ένιωθες κι εσύ βέβαια για τον ίδιο λόγο με το "Great Cold Of The Night" που ενορχηστρωτικά και σε φάση ατμόσφαιρας μου σκάνε οι The Devil's Blood από το "The Thousandfold Epicentre", αλλά δεν το 'χεις ούτε κι εσύ. Είπαμε, ζούμε στον κόσμο μας οπότε ας βρούμε κανά κοινό στοιχείο μπας και προκύψει και η προκοπή.

Seattle; Μας κάνει. Γυναικεία φωνητικά; Check. Ψυχεδέλεια με ηλεκτρονικά και ambient στοιχεία; Σαφώς. Εικόνες από διαστημικές ταινίες; Αμέ, αλλά από ποιά; Έλα, μην τα χαλάσουμε τώρα. Πειραματικοί και προοδευτικοί με την mainstream έννοια των όρων; Ναι ρε, είμαστε σε πολύ καλό δρόμο. Κι ο funk ρυθμός που κολλάει διάολε; Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία των Midday Veil και του δεύτερου δίσκου τους. Θα σου δυσκολέψουν πολύ μυαλό και γλώσσα όταν προσπαθήσεις να τους συστήσεις για πρώτη φορά, θα σου κυλήσουν όμως νεράκι στη συνέχεια.

«Σαν να βλέπεις την δημιουργία της ανθρωπότητας από το διάστημα», λένε οι ίδιοι στη σελίδα τους, θέλοντας να περιγράψουν το μουσικό ύφος του "The Current" στους rookie ακροατές και δεν μπήκα καν στην διαδικασία να βρω κάτι πιο αρμοστό. Ο συνδυασμός λούπας, synth, ηλεκτρικής κιθάρας και calypso drum beat, μαγνητίζει και καταργεί οποιαδήποτε άμυνα, προκατειλημμένη ή μη, επίτευγμα που πρέπει να το καταλογίσουμε και στον παραγωγό Randall Dunn (Sunn O))), Masters Musicians Of Bukkake).

Η διαχείριση εκ μέρους του έξι ταλαντούχων μουσικών, μπορεί να φαίνεται εύκολη υπόθεση, η ενσωμάτωση όμως όλων αυτών που επιθυμούν να παίξουν σε ένα ενιαίο και ομοιογενές σύνολο, αποτελεί και το μεγάλο του στοίχημα. Το "Without And Within" φερ' ειπείν, είναι μια εξόχως δομημένη σύνθεση που αν την ακούσουν δέκα άνθρωποι, θα λάβεις έντεκα διαφορετικές απόψεις για το τί σκάει του καθενός. Εγώ πάντως, ψηφίζω Om. Νίκησα.

Δεν επιδιώκω να είμαι άγγελος κακών μαντάτων, αλλά το "The Current" θα διαπεράσει είτε τον πάτο σου, είτε την σούφρα μου, οπότε καλό είναι να λάβουμε τα μέτρα μας. Αποδεχόμενοι το γεγονός ότι η μαγική φωνή της Emily Pothast δεν αναλώνεται επί παντός επιστητού, όπως και το ξέσπασμα που δεν σκάει με post τεχνοτροπία, παρά μόνο στο finale, ίσως, λέω ίσως, να λάβουμε μέρος στην φιλόδοξη παρτούζα που μας επιφυλάσσουν με το μεγαλειώδες "Great Cold Of The Night".

Το τελευταίο αντίο του αστροναύτη από το "Europa Report", την ώρα που μένει αμέτοχος στην σταδιακή απομάκρυνση της ατράκτου, μέχρις ότου γίνει γαμημένη κουκίδα, δεν είναι άλλο παρά το "Remember Child". Δες το και άκουσέ τους γαμώ τα σύμπαντά μου μέσα...