Meat Loaf

Hell In A Handbasket

Legacy (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 06/02/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι τέτοια η ευχή και η κατάρα που επέβαλλε το υπερεπιτυχημένο άλμπουμ του Meat Loaf, “Bat Out Of Hell” (1977), στην μετέπειτα καριέρα του που φαίνεται ότι, πέρα από τη μνημόνευσή του σε κάθε επόμενη κυκλοφορία του, πέρα από τις δύο συνέχειες που ενέπνευσε, κάθε φιλόδοξη νέα δουλειά του πρέπει να είναι «hell-related». Έτσι μάλλον εξηγείται και ο τίτλος του άλμπουμ.

Στην πραγματικότητα, όμως, καμία σχέση δεν έχει αυτό το άλμπουμ με τους στομφώδεις προγόνους του. Εννοείται ότι ως αρχετυπική μορφή του AOR, ο Meat Loaf και σε αυτόν τον δίσκο του υποστηρίζεται από μία γυαλισμένη και εξαιρετικά καθαρή παραγωγή με πολύ προσοχή και ιδιαίτερα επιτυχημένο αποτέλεσμα στην ενορχήστρωση. Οι συνθέσεις έχουν το πομπώδες του arena rock και την αμεσότητα της pop αλλά αυτή τη φορά τα Broadway μιούζικαλ στοιχεία είναι πιο περιορισμένα προς χάριν μίας generic rock κατεύθυνσης. Τουλάχιστον μουσικά.

Το κακό είναι ότι ενώ, έστω και στα δεδομένα του είδους, η μουσική έχει ρίξει λίγο τις θεατρικότητες, η ερμηνεία του Meat Loaf συχνά ξεπερνάει τα όρια. Και το χειρότερο είναι ότι η βραχνάδα που ο καιρός τής έχει αποδώσει δεν βοηθάει. Αντιθέτως υπήρχαν ευκαιρίες όπου μία πιο μετρημένη έκφραση θα αναδείκνυε καλύτερα μία όμορφη σύνθεση προδίδωντας λιγότερο και την ηλικία του τραγουδιστή. Για παράδειγμα το εναρκτήριο "All Of Me" πατάει σε singer/songwriter και blues φόρμες που θα ευνοούνταν από μία πιο μετριοπαθή ερμηνεία. Αντίστοιχα το "40 Days" υποφέρει από τις τραβηγμένες κορώνες του καταντώντας κουραστικό στο τέλος και η διασκευή στο "California Dreamin'" θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα αν δεν υπέφερε από την ίδια ακριβώς αιτία.

Από την άλλη και εκεί που θα μπορούσε να ροκάρει πιο σκληρά αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ τα φόντα να το κάνει. Για παράδειγμα, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το "Live Or Die" ή το "Party Of One" να απογειώνεται στα χέρια του Alice Cooper (τυχαίο παράδειγμα). Ανάμεσα σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν και αστείες προσπάθειες εκμοντερνισμού με το ραπάρισμα των Lil Jon και Chuck D (ρε Chuck;) στα "Stand Ιn Τhe Storm" και "The Good God Is A Woman And She Don't Like Ugly", αντίστοιχα, αδιάφορες μπαλάντες όπως τα "Another Day", "Our Love And Our Souls", αλλά και τραγούδια που του ταιριάζουν γάντι όπως τα "The Giving Tree" και "Fall From Grace".

Συμπερασματικά, στο "Hell In A Handbasket" όλα γίνονται όπως θα έπρεπε, με παραγωγό, μουσικούς, ενορχηστρωτή και συνθέτες να κάνουν τις περισσότερες φορές πολύ καλή δουλειά. Ο αδύναμος κρίκος δείχνει τελικά να είναι ο ίδιος ο Meat Loaf, ο οποίος στη μόνη ουσιαστικά δουλειά που του απομένει να κάνει, ορισμένες φορές προδίδει το υλικό που έχει στα χέρια του. Όσοι φίλοι του «ενήλικου ροκ» σταθούν στο αποτέλεσμα μπορεί να απολαύσουν τις κάποιες αρετές του δίσκου. Όσοι όμως ενδιαφερθούν για μία ελαφρώς πιο ενδελεχή ακρόαση θα εντοπίσουν τις χαμένες ευκαιρίες που αποκαλύπτει.
  • SHARE
  • TWEET