Machine Head

Bloodstone & Diamonds

Nuclear Blast (2014)
Από τον Αντώνη Τζιράκη, 13/11/2014
Και κάπως έτσι, αυτός ο κύκλος τεραστίων επιτυχιών καλό θα ήταν να κλείσει με το "Bloodstone & Diamonds"
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τρία χρόνια μετά την σπουδαία έβδομη κυκλοφορία τους, οι Machine Head επιστρέφουν με τον πρώτο τους δίσκο στην μετά-Duce εποχή και μαζί με αυτόν επιστρέφουν οι ίδιες ακριβώς απορίες που είχαμε και πριν να πάρουμε στα χέρια μας το "Unto The Locust", αλλά πλέον σε διαφορετική βάση. Θα καταφέρουν οι Αμερικανοί να διατηρήσουν το σερί των καλών δίσκων ή  θα πέσουν στην παγίδα του να κυκλοφορήσουν ένα «Pt. II», αυτή τη φορά όμως του "Unto The Locust"; Σίγουρα, το εγχείρημα του να διαδεχτείς όχι μια, αλλά ουσιαστικά τρεις συνεχόμενες μεγάλες κυκλοφορίες είναι φαινομενικά πολύ δύσκολο, πόσο μάλλον όταν σε αυτό το διάστημα η μπάντα έχει περάσει μια άσχημη περίοδο με εξώδικα και ανταλλαγές ανακοινώσεων μεταξύ των δύο ιδρυτικών μελών της. Όμως ο Flynn, ο Demmel και ο McClain είναι ακόμα εδώ και με την προσθήκη του MacEachern στο μπάσο έγραψαν τον όγδοό τους δίσκο, γιορτάζοντας ταυτόχρονα και την εικοστή επέτειο της μπάντας από την κυκλοφορία του "Burn My Eyes".

Για πρώτη φορά μακριά από την στέγη της Roadrunner Records, αλλά ανήκοντας πλέον στην οικογένεια μιας εξίσου μεγάλης εταιρείας, της Nuclear Blast, μας προσέφεραν μέσα στον Απρίλη του 2014 το πρώτο τους δείγμα, έστω και σε demo version, το "Killer & Kings". Από την πρώτη κιόλας στιγμή καταλάβαμε πως δεν θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με κάποια μεγάλη έκπληξη, καθώς επέλεξαν να κινηθούν σε ασφαλή μονοπάτια, όπως άλλωστε συνέβη και πριν λίγο καιρό με το "Now We Die". Μέχρι που ολόκληρο το "Bloodstone & Diamonds" ήρθε να επιβεβαιώσει πλήρως αυτή μας την υποψία.

Πρόκειται αναμφίβολα για τον συνεχιστή των προηγούμενων τριών κυκλοφοριών τους και φυσικά είναι ένας πολύ καλός δίσκος, αλλά δυστυχώς είναι κατώτερος τουλάχιστον των δύο προγενέστερων. Αυτό οφείλεται στο ότι οι Καλιφορνέζοι δείχνουν να έχουν στοιχειωθεί πλέον από τις προηγούμενές τους επιτυχίες, πέφτοντας στην παγίδα του να δημιουργούν μόνο τεράστια σε διάρκεια κομμάτια και πάνω στο ίδιο ακριβώς συνθετικό μοτίβο. Όχι πως δεν το έχουν κάνει ξανά στο παρελθόν αυτό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση καθιστά κουραστικό το σύνολο της ακρόασης που ξεφεύγει σε διάρκεια και φτάνει τα 70 λεπτά. Από τη μία πλευρά, υπάρχουν κομμάτια που υπολείπονται έμπνευσης, όπως τα "Beneath The Silt", "Killer & Kings", "Imaginal Cells" και "Damage Inside", που σίγουρα δεν θα ενοχλούσαν κανέναν αν δεν υπήρχαν, και από την άλλη υπάρχουν κάποια αρκετά αξιόλογα, όπως τα "In Comes The Flood", "Eyes Of The Dead" και το "Take Me Through The Fire", τα οποία όμως είναι εμφανώς πιο αδύναμα σε σύγκριση με συνθέσεις του παρελθόντος. Όπως συμβαίνει άλλωστε και με τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, που δεν είναι άλλες από το "Now We Die" και τα μανιασμένα "Game Over" και "Ghosts Will Haunt My Bones" που σίγουρα είναι εξαιρετικά, αλλά δύσκολα μπορούν να συγκριθούν με κομμάτια σαν τα "Imperium", "Halo" και "This Is The End". Επίσης, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν κάτι ακόμα πιο επικό, έφτιαξαν το "Sail Into The Black", όπου πέραν του ότι αντιγράφουν στην εισαγωγή τους το πασίγνωστο κομμάτι της ταινίας "The Hobbit", "Misty Mountain", καταφέρνουν να γίνουν αρκετά κουραστικοί, επαναλαμβάνοντας τον ίδιο στίχο στο μεγαλύτερο μέρος της οχτάλεπτης διάρκειάς του.

Βέβαια, ακόμα και στις λιγότερο καλές τους στιγμές, το συνθετικό επίπεδο των Machine Head καταφέρνει και παραμένει αρκετά υψηλό χάρη στον Demmel που οργιάζει ασύστολα πάνω στην ταστιέρα του, τον Flynn που είναι ένας top class frontman και τον McClain που επιβεβαιώνει για ακόμα μία φορά την τεράστια αξία του. Σίγουρα όμως, η απόδοση του MacEachern δεν δικαιολογεί τον διωγμό του Duce από την μπάντα, όσο αδιάφορος και αν φαινόταν στα μάτια του Flynn.  Επίσης, η παραγωγή, την οποία επιμελήθηκε ο ίδιος ο Flynn μαζί με τον Juan Urteaga, είναι πάρα πολύ καλή και για το τέλος να συμπληρώσουμε πως είναι απολύτως βέβαιο, για τα κομμάτια που ήδη ξεχωρίζουν, πως η μπάντα θα καταφέρει να τα απογειώσει ακόμα περισσότερο στις live εμφανίσεις της.

Ενδεχομένως, μετά από τόσες συνεχόμενες επιτυχίες οι απαιτήσεις από τους Αμερικανούς να έχουν ανέβει πολύ ψηλά, και ως εκ τούτου να τους κρίνουμε κάπως αυστηρά. Όμως, φαίνεται πως ήρθε η ώρα να κλείσει ένας κύκλος τεράστιων επιτυχιών και καλό είναι αυτός ο κύκλος να κλείσει με το αρκετά καλό "Bloodstone & Diamonds". Καθώς, όσο παιχταράδες και αν είναι, έχουν φτάσει πλέον σε έναν κορεσμό, από τον οποίο καλό θα ήταν να ξεφύγουν, σταματώντας να δημιουργούν τόσο επιτηδευμένες μακροσκελείς και πανομοιότυπες συνθέσεις και να μπουν στην διαδικασία να αποτυπώσουν το τεράστιο ταλέντο τους πάνω σε νέες και πιο φρέσκες φόρμες.
  • SHARE
  • TWEET