Luciferian Light Orchestra

Για να καταλάβετε τι παίζει εδω, ο αγαπητός Christopher Johnsson μέσω των Luciferian Light Orchestra διοχετεύει την ενέργεια και την έμπνευση που είναι πολύ πιο '70s και poppy από όσο μπορεί να αντέξει το άρμα των Therion. Το αποτέλεσμα είναι απλά εκπληκτικό και θέτει απευθείας υποψηφιότητα για έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2015, παρ' όλο που η διάρκειά του δυστυχώς δεν ξεπερνά τα 35 λεπτά.

Δεν έχει ασχοληθεί πολύς κόσμος μαζί του -ακόμα- γιατί ο Johnsson κρατάει μια ομολογουμένως αντιεμπορική και περίεργη στάση σε σχέση με την προώθηση αυτού του δίσκου. Αυτό για μένα προσδίδει λίγο ακόμα στο μυστήριο του δίσκου, καθώς προς το παρόν το εκλαμβάνω ως ένα όχι και τόσο καλά κρυμμένο μυστικό για τους λίγους μυημένους.

Το ύφος του δίσκου κυμαίνεται στην σφαίρα του occult rock, παραπέμποντας έντονα στους Ghost αλλά και λόγω της έντονης παρουσίας γυναικείων φωνητικών παραπέμπει και στους Jex Thoth αλλά και τους Devil's Blood. Βέβαια υπάρχουν διάχυτα στοιχεία και από μερικά '60s και '70s μεγαθήρια όπως -αναμενόμενα- από τους Black Widow και τους Black Sabbath αλλά τους Deep Purple, τον Jimi Hendrix αλλά και τους σχετικά διάσημους στην Αμερική αλλά παντελώς άγνωστους στην Ευρώπη progressive pop-rockers Klaatu από τον Καναδά.

Το περιεχόμενο του άλμπουμ -ηχογραφημένο στην βίλα «Adulruna» του Johnsson- θυμίζει τα έντονα συναισθήματα, τις μελωδίες και τα ηχοτοπία του "Theli" αλλά ταυτόχρονα είναι κάτι τελείως «καινούργιο» και δεν καπηλεύεται απολύτως τίποτα από τις πιο δημιουργικές στιγμές των Therion. Τουλάχιστον όχι εσκεμμένα. Άλλωστε τα τραγούδια του δίσκου είναι όλες συνθέσεις του Christopher Johnnson, που κάποιες προέρχονται από την εποχή του "Lepaca Kliffoth" και του "Theli", δηλαδή ορισμένες είναι σχεδόν 20 ετών.

Με λίγα λόγια γευόμαστε ένα κρυμμένο κομμάτι από τον συνθετικό οίστρο του Johnsson όταν αυτό ήταν στην απόλυτη ακμή και εξέλιξή του και όχι κάτι που αναπαρήγαγε, ενδεχομένως «δανειζόμενος» στοιχεία από τον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά, για να είμαι απολύτως δίκαιος, και οι συνθέσεις που είναι πιο πρόσφατες διατηρούν το ίδιο υψηλό συνθετικό επίπεδο.

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο μυθικά, η μίξη του δίσκου έγινε από τον Lennart Östlund στα Polar Studios, ο οποίος στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με συγκροτήματα όπως οι Abba και οι Led Zeppelin. Η προσέγγιση της μίξης έγινε με βάση τις επιταγές της δεκαετίας του '70, για να επιτευχθεί όσο πιο γνήσια γίνεται το vintage συναίσθημα που ήθελε o Johnsson. Επίσης χρησιμοποίησε ένα πλήθος μουσικών που προσπαθεί -ίσως ανεπιτυχώς- να κρατήσει ανώνυμους ώστε ο ακροατής να μην ασχολείται με ποιος έκανε τι και να εστιάζει αποκλειστικά στην μουσική. Για παράδειγμα ο δίσκος έχει δύο ντράμερ, εννέα τραγουδιστές, πέντε οργανίστες και πιανίστες αλλά σε καμία, μα καμία, περίπτωση δεν ακούγεται σαν συνονθύλευμα μουσικών ή συλλογή τραγουδιών. Είναι 100% ενιαίο, ακέραιο και ομοιογενές και να πω και την αλήθεια, μέχρι να το διαβάσω σε μια συνέντευξη του Johnnson, νόμιζα ότι τραγουδάει αποκλειστικά μια τραγουδίστρια.

Μέσα στη λιγοστή διάρκεια του ντεμπούτου των Luciferian Light Orchestra θα ακούσετε το σκοτεινό, διεστραμμένο και ψυχεδελικό πρόσωπο του ηγέτη των Therion μέσα από διαβολικά πιασάρικα pop, rock και metal περάσματα που εκθρονίζουν όλα τα συγκροτήματα αυτού του ήχου και τα προσφέρουν στα δαιμόνια και τους σάτυρους για να μάθουν τα ξόρκια τους λίγο καλύτερα.