Linkin Park

Minutes To Midnight

Warner (2007)
13/07/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έτος 2007 και οι Linkin Park επιστρέφουν με νέο δίσκο και με ζορίζουν ιδιαίτερα. Ο λόγος; Για αρχή, τους είχα πάρει με κακό μάτι, καθώς τους θεωρούσα μια μπάντα - alter ego των τρισάθλιων Limp Bizkit με λίγο καλύτερα singles. Μέχρι που ήρθε ο σοφός Αντώνης Μουστάκας και με συμβούλευσε: «Άκου το "Meteora" και θα δεις. Οι τύποι είναι μπροστά». Όπερ και εγένετο.

Ανέβηκα στα «Μετέωρα», εξέτασα και την «Υβριδική τους Θεωρία» και πλέον δηλώνω συμπαθών αυτής της ενδιαφέρουσας εξάδας που φλερτάρει πολύ με την pop, παίζοντας nu-metal / rock με πολλά (και απαραίτητα αν θες να πουλήσεις στη χώρα του Θείου Σαμ) hip-hop στοιχεία. Καλά μέχρι εδώ. Όταν όμως συμπαθείς κάποιον, έχεις και απαιτήσεις, πολλές απαιτήσεις, ιδιαίτερα όταν τον έχεις ξεχωρίσει από τον σωρό. Πατάμε το play, έχει αρχίσει να σουρουπώνει και μένουν μόλις λίγα «λεπτά για τα μεσάνυχτα». Για να δούμε τι ακούμε (!)...

Για αρχή να δηλώσω πως η κριτική άργησε κάπως να γραφτεί γιατί το album με ζόρισε. Η πρώτη αντίδραση ήταν να θέλω να το πετάξω από το παράθυρο από τον θυμό μου. Ο λόγος; Είναι μακράν ό,τι πιο εμπορικό και pop (προσοχή: όχι "pop", pop) έχει βγάλει το σχήμα. Κάποια κομμάτια του είναι τόσο mid-tempo και ήπια, που άνετα μπορείς να θεωρήσεις πως έχουν γραφτεί από άλλους ή καλύτερα για άλλους. Μετά όμως ήρθε και πάλι ο σοφός Αντώνης: «το album δεν είναι τόσο κακό. Άκου το καλύτερα μην το θάψεις χωρίς λόγο...». Revelation...

Ναι το άκουσα ξανά και ξανά. Άφησα το απόσταγμά του να κατακαθίσει, το άρωμά του να αναμειχθεί με το οξυγόνο και την πραγματική του γεύση να αναδυθεί. Τι μου έμεινε; Μια πολύ καλή αίσθηση. Το "Minutes To Midnight" είναι ένα γλυκόπιοτο popcore (wow έκφραση!) album, με σκοτεινά ξεσπάσματα και σαφείς και καλοσχηματισμένες μελωδίες που, είτε σου αρέσουν, είτε όχι, σου μένουν στο μυαλό.

Αν μη τι άλλο οι Linkin Park έχουν δείξει τόσα χρόνια ότι μπορούν να γράφουν καλές μελωδίες. Και όχι μόνο αυτό. Μπορούν να γράφουν ΚΑΙ καλά τραγούδια, όπως τα "Given Up", "Bleed It Out", "What I've Done" και "No More Sorrow" τα οποία λογικά θα βγάλουν και καλά single. Είναι pop; Ναι. Είναι σκληρά; Ναι. Οι Linkin Park για άλλη μια φορά παίζουν σε αυτά ακριβώς τα όρια και είναι στο χέρι του ακροατή να αποφασίσει αν είναι metalομελωδικοί (και να γουστάρει), ή popόφλωροι (και να βαρεθεί). Όπως και να έχει, είναι ταλαντούχοι και τα παραπάνω κομμάτια πάνε κατευθείαν στο ipod μου για να με συντροφεύσουν, μαζί με τις υπόλοιπες επιτυχίες τους, αυτό το καλοκαίρι...

Από την άλλη η ηρεμία / κατατονία / pop κατεύθυνση κομματιών όπως τα "Hands Held High" και "Valentine’s Day" μας ξενερώνει αρκετά, ρίχνει τον πήχη, απομακρύνει την ταμπέλα του «rocking προτεινόμενου» από το συγκεκριμένο album και το τοποθετεί κατώτερα από τα δύο προηγούμενα και εξαιρετικά πονήματά τους. Γιατί είπαμε, γουστάρουμε μελωδία, αλλά και αυτοί το κούρασαν! Τέτοιο μέλι ούτε οι Scorpions των ύστερων '90s δεν είχαν...

Όμορφο album, όχι όμως για εμβριθή ανάλυση: το βάζεις, το ακούς και αποφασίζεις. Αν δεν κολλήσεις στις ταμπέλες και σου αρέσουν οι μελωδίες, θα το ευχαριστηθείς. Αν αντιδράσεις ενστικτωδώς, θα το πετάξεις από το παράθυρο και θα χάσεις κάποιες πολύ όμορφες στιγμές που περιέχει. Θυμήσου τον Αντώνη, άκουσε και κρίνε. Αν μη τι άλλο τα παλικάρια κάτι αξίζουν, ακόμα και στις πολύ ήπιες, φετινές στιγμές τους.

  • SHARE
  • TWEET