Kinski

Cosy Moments

Kill Rock Stars (2013)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 30/07/2013
Συναρπαστική μπάντα από το Seattle που μπλέκει Mudhoney, Sonic Youth και Bardo Pond υπέροχα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Γνώρισα την μπάντα το 2007 με τον δίσκο "Down Below It's Chaos" το οποίο κατεχόταν από ένα post/indie/stoner στιλάκι. Κομμάτια σαν το "Plan Steal Drive" μου είχαν κάνει εντύπωση και έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στο συγκρότημα. Από τότε πέρασαν χρόνια και δεν είχαμε καθόλου νέα τους. Κόντεψα να τους ξεχάσω. Αλλά τελικά έρχονται δυναμικά φέτος με έναν εναλλακτικό grunge ήχο, με έμφαση στον θόρυβο των κιθάρων, space rock χαώδη σημεία, post-rock φασαρίες και post-punk μελωδίες.

Αναχρονιστικοί και ταυτόχρονα μοδάτοι και μοντέρνοι. Drones στις κιθάρες που καταλήγουν σε μεγάλα και γεμάτα riff. Αποφεύγουν το grunge των 90s αλλά δεν αποδιώχνουν εντελώς πτυχές αυτού του ήχου. Σίγουρα δεν εμμένουν στο αφηρημένο στιλ των Nirvana, αλλά χτίζουν πάνω στα κομμάτια όσο ποτέ άλλοτε. Φέτος ακούμε όσα φωνητικά δεν είχαμε ακούσει σε όλες τις προηγούμενες δουλειές τους μαζί. Φωνητικά υπό Thurston Moore ματιές, κάτι που διακρίνεις ήδη από το ξεκίνημα με το "Long Term Exit Strategy” που μπλέκει ευδιάκριτα Sonic Youth ήχους και Spaceman 3 ατμόσφαιρες. Τα "Last Day On Earth", "Skim Milf" και "Riff DAD" που ακολουθούν είναι από τα πιο γρήγορα κομμάτια του δίσκου. «Wah-wah» πετάλια, indie ιδέες και κατά βάθος garage rock μυρωδιές, για να πέσουν οι ταχύτητες στο "Throw It Up" και να θυμίσει παλιούς Kinski με ήχο προοδευτικό και ψυχεδελικό αλά Oneida. Στο "A Little Ticker Tape Never Hurt Anybody" ξαναορίζουμε το post-punk της Νέας Υόρκης με σταθερό μπάσο, αλληλεπίδραση στις κιθάρες και γεωμετρική πρόοδο στα τύμπανα. Το "Conflict Free Diamonds" ακούγεται σαν το hit του άλμπουμ. Πιασάρικο και ανέμπνευστο, δεν μας δίνει τίποτα πέρα από γνώριμο ήχο ανεξάρτητου και εναλλακτικού rock. Ευτυχώς, στη συνέχεια κολλάει υπέροχα το "Counterpointer" για να μας επαναφέρει στον γνώριμο καλοχτισμένο ήχο της μπάντας. Λίγο πριν το τελείωμα, το "We Think She's Α Nurse" αποδεικνύει το μουσικό ταλέντο της μπάντας γύρω από το χτίσιμο πολλών κιθαριστικών στρωμάτων που αφήνουν μια έκφραση ασάφειας και περιέργειας. Στον επίλογο το "Let Me Take You Through My Thought Processes" μας θυμίζει ότι η μουσική έχει πλάκα και το garage κάνει κέφι!

Ρετρό αλλά μοντέρνα alternative rock μουσική με δόσεις grunge και post-punk από μια (πλέον) νέα μπάντα, παρότι δεκαπέντε χρόνια στην πιάτσα. Άλλαξαν αρκετά και ωρίμασαν ιδιαιτέρως. Καλός δίσκος χωρίς ψεγάδια, αλλά όχι η μουσική που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ.
  • SHARE
  • TWEET