Jorn

Ποιός ο σκοπός ενός μουσικού εντός της μουσικής βιομηχανίας αλλά και γενικότερα; Μπορούμε να αρχίσουμε τα φιλοσοφικά ερωταπαντήματα αλλά η πιο λογική απάντηση είναι μία: να δημιουργεί μουσική. Να δημιουργεί νέα μουσική. Έχοντας αυτό στο μυαλό, όταν ένας καλλιτέχνης ή κάποια μπάντα αποφασίζει να «πειράξει» παλιό του/της υλικό και να το κυκλοφορήσει ως κάτι φρέσκο, τότε υπάρχουν δύο βασικές προϋποθέσεις που θεωρώ ότι θα πρέπει να τηρούνται. Πρώτον, το σχήμα ή ο καλλιτέχνης που κάνουν αυτό το εγχείρημα, να έχουν κάποια χρόνια στην πλάτη τους και κατά συνέπεια να έχουν μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική ταυτότητα. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει χώρος για πειραματισμούς με το υπάρχον υλικό, αφού το επιτρέπει το βάθος του. Δεύτερον και κυριοτέρον, θα πρέπει αυτός ο πειραματισμός να έχει κάτι να πει και εντέλει να προσδίδει και να μην αφαιρεί αίγλη από το υπόλοιπο σύνολο της δισκογραφίας του καλλιτέχνη ή της μπάντας.

Μπαίνοντας στο ψητό λοιπόν, ο Jorn Lande επέλεξε, μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης του από τους Masterplan, να επιστρέψει άμεσα στη δισκογραφία (επτά μόλις μήνες μετά το "Bring Heavy Rock To The Land") με το "Symphonic". Όπως φαίνεται απ’ τον τίτλο αλλά και όπως έγινε γρήγορα γνωστό, δεν πρόκειται για κυκλοφορία με νέο υλικό αλλά για μια συλλογή γνωστών κομματιών του τραγουδιστή, στα οποία έχει προστεθεί συμφωνική ορχήστρα.

Αρχικά, στο άκουσμα αυτής της είδησης, θα μπορούσα να πω πως βρήκα κάτι το ενδιαφέρον, αφού ο Jorn είχε πάντα κάτι το «επικό» στον τρόπο ερμηνείας του αλλά και στο γενικότερο μουσικό του στυλ. Έτσι, πίστευα ότι εάν δούλευε μερικά του κομμάτια και μετά τα ηχογραφούσε με μια ορχήστρα, τότε το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι αρκετά καλό. Μετά όμως ήρθε η γείωση. Τα τραγούδια δεν επρόκειτο να ξαναδουλευτούν ή να ξαναηχογραφηθούν. Αντίθετα, τα συμφωνικά μέρη επρόκειτο να «κολληθούν» πάνω τους, αφού περάσουν την απαιτούμενη ψηφιακή επεξεργασία. Σίγουρα, όχι και η θετικότερη εξέλιξη, αλλά το στοίχημα δεν ήταν ακόμα χαμένο. Έμενε να ακούσουμε και ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα.

Πρώτα-πρώτα, η επιλογή των τραγουδιών δεν ήταν εκείνη που θα περίμενα. Το αναμενόμενο θα ήταν ο Jorn και η δισκογραφική του να πάνε για ένα άτυπο best of, αλλά παραδόξως, ο τελευταίος δίσκος έχει την τιμητική του, με πέντε κομμάτια (συμπεριλαμβανομένου του "Time To Be King" των Masterplan) στα δεκατέσσερα, περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο δίσκο. Αυτό δεν θα ήταν κάτι αρνητικό, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για τραγούδια που ακούσαμε πριν λίγους μόνο μήνες. Όπως και να ‘χει πάντως, αξίζει να παραδεχτώ πως τα κομμάτια που τελικά απαρτίζουν το άλμπουμ, ταιριάζουν στην πλειονότητα τους με τον συμφωνικό ήχο που τους έχει προσδοθεί. Για παράδειγμα, τα "I Came To Rock", "Vision Eyes", "Time To Be King" και "War Of The World" επωφελούνται από τον ορχηστρικό «μανδύα» που τους φορέθηκε, όπως και οι δύο διασκευές σε Dio ("Rock And Roll Children") και Black Sabbath ("The Mob Rules"). Έτσι, το άλμπουμ κυλάει αρκετά ομαλά, με τα συμφωνικά μέρη να μην εντυπωσιάζουν σε καμία περίπτωση, αλλά να δικαιολογούν σε κάθε τραγούδι (σε κάποια οριακά) την παρουσία τους.

Εν ολίγοις, ναι, το "Symphonic" δεν ήταν απαραίτητη προσθήκη στον κατάλογο του Νορβηγού και θεωρώ πως θα μπορούσε να είχε δουλευτεί καλύτερα και πιο επιμελώς στο πρακτικό κομμάτι. Η αλήθεια είναι όμως, πως το αποτέλεσμα δύσκολα θα απωθήσει κάποιον ουδέτερο προς τη μουσική του τραγουδιστή και ακόμα πιο δύσκολα θα απογοητεύσει τους οπαδούς του. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως ο Jorn -ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο στρατόπεδο των Masterplan- δεν θα πρέπει να απομακρυνθεί για λίγο καιρό απ' το μικρόφωνο και να ανασυνταχθεί, αφού η συνεχής δισκογραφική του παρουσία την περασμένη δεκαετία φαίνεται να τον έχει οδηγήσει σε ένα τέλμα.