Jon Oliva's Pain

Festival

AFM Records (2010)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 17/05/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Με το προηγούμενό του album, "Global Warning", ο Jon Oliva πειραματίστηκε με ασυνήθιστες μουσικές προσμείξεις, τόσο για τον ίδιο όσο και για το κοινό που παρακολουθεί την πλούσια πορεία του στη μουσική, εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες. Το αποτέλεσμα ήταν ένας ακόμα δίσκος υψηλών προδιαγραφών από τον θείο Jon και την παρέα του ή, αν θέλετε, ένα ισχυρό Savatage-ικό υποκατάστατο, λίγο διαφοροποιημένο όμως από αυτό των δύο album που προηγήθηκαν.

Φτάνουμε λοιπόν αισίως στο 2010 και στον τέταρτο δίσκο των Jon Oliva's Pain, "Festival". Τα προσωπικά στοιχεία της μπάντας είναι όλα εδώ, με τα χορωδιακά φωνητικά και τα χαρακτηριστικά πλήκτρα να ξεχωρίζουν. Η παράμετρος Savatage φυσικά και είναι πολύ καθοριστική για ακόμη μια φορά, πόσο μάλλον όταν πολλά από τα riff που ακούμε είναι γραμμένα από τον αείμνηστο Criss Oliva. Το δε "Living On The Edge" είναι σχεδόν αυτούσιο το "Living On The Edge Of Time", γνωστό παλιό leftover των Savatage. Οι προοδευτικές στιγμές έχουν μειωθεί από το προηγούμενο album, καθώς το "Festival" είναι κατά βάση κιθαριστικό, και ως εκ τούτου τα τραγούδια έχουν απλούστερες δομές και είναι πιο άμεσα.

Το "Lies" ανοίγει τον δίσκο δυναμικά με φοβερά riff και την αειθαλή φωνή του Oliva να εντυπωσιάζει, έχοντας επανέλθει σε πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης από το "Poets And Madmen" και μετά. Το mid-tempo "Death Rides A Black Horse" και το συγκλονιστικό ομώνυμο κομμάτι ελκύουν το ενδιαφέρον με τις περίεργες ενορχηστρώσεις και τα παράτονα κουρδίσματα, και κολλάνε απευθείας στο μυαλό. Στη συνέχεια, το "Afterglow" ξεκινάει σαν μπαλάντα, δυναμώνει αργότερα, ενώ η μπάντα εισχωρεί σε καθαρά jazz πεδία, που εναλλάσσονται με ένα αναπάντεχα heavy ξέσπασμα. Τα τέσσερα αυτά κομμάτια, μαζί με το καταιγιστικό προαναφερθέν "Living On The Edge", συνθέτουν ένα εκπληκτικό πρώτο μισό δίσκου, που δυστυχώς έρχεται σε αντίθεση με το άλλο μισό. Από εκεί και πέρα το "Festival" χάνει κάπως το νεύρο του, και, κυρίως, την έμπνευσή του. Πολλές ιδέες μοιάζουν αδιάφορες ή επαναλαμβανόμενες και χάνονται, ιδίως όταν συγκριθούν με τις πραγματικά καλές του δίσκου. Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί το "Winter Haven", ένα επτάλεπτο κομμάτι που χτίζεται διαμέσου πολλών εναλλαγών σε ρυθμούς και εντάσεις, και συγκεντρώνει τμήματα από ολόκληρο το φάσμα του album.

Το "Now" κλείνει γαλήνια ένα αντικειμενικά αξιόλογο album, με ενδιαφέρουσες συνθέσεις και δυνατές ερμηνείες. Το "Festival" σαφώς και προτείνεται στους φίλους των Savatage, αλλά και γενικότερα του μελωδικού και ελαφρώς προοδευτικού rock / metal. Άλλωστε οι Jon Oliva's Pain αποτελούν ό,τι κοντινότερο σ' αυτό το πολύ μεγάλο συγκρότημα. Το μόνο που με ανησυχεί κάπως είναι η δήλωση του Jon, ότι οι κασέτες με τις ανεκμετάλλευτες ηχογραφημένες ιδέες του αδερφού του τείνουν να τελειώσουν.
  • SHARE
  • TWEET