Joe Bonamassa

Sloe Gin

Provogue (2007)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 31/12/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Bonamassa, για όποιον δεν γνωρίζει, είναι ο νέος θεός της blues κιθάρας. Τίτλος βαρύς κι ασήκωτος, ειδικά όταν συνοδεύεται και από κοπλιμέντα όπως ο «επόμενος Stevie Ray» και άλλα όμορφα. Όσο κι αν η εκάστοτε νέα κυκλοφορία του κρίνεται υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη της ανταπόκρισης στην ταμπέλα που του κόλλησαν, ο 30χρονος Αμερικανός βρίσκει τον τρόπο να εντυπωσιάζει.

Στο εξώφυλλο του φετινού του δίσκου ποζάρει με την ακουστική κιθάρα ανά χείρας διόλου τυχαία. Εμπνεόμενος, όπως υποστηρίζει, από το ντεμπούτο άλμπουμ του Rod Stewart, το εξαιρετικό "An Old Raincoat Won't Ever Let You Down", εναλλάσσει τα heavy blues rock ξεσπάσματα με τις ακουστικές στιγμές σε μεγαλύτερο βαθμό από κάθε προηγούμενη κυκλοφορία του. Ταυτόχρονα δίνει έμφαση στην ερμηνεία, τόσο τη φωνητική όσο και την κιθαριστική, αφήνοντας κατά μέρος τους δεξιοτεχνικούς εντυπωσιασμούς. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αρκετές στιγμές που θα ενθουσιάσουν τους λάτρεις της κιθάρας ή που θα επιβεβαιώσουν την ανακήρυξή του ως καλύτερου blues κιθαρίστα για το 2007 από το Guitar Player.

Θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι ο χαρακτηρισμός του ως μπλουζίστα μπορεί να είναι παραπλανητικός. Ο Bonamassa κατά βάση παίζει καθαρό, ανόθευτο και πολύ ελκυστικό blues rock. Αυτό καταδεικνύεται και από τις περισσότερες διασκευές που επιλέγει. Οι πιουρίστες ανάμεσά μας μπορούν λοιπόν να δυσπιστούν και να γκρινιάζουν ελεύθερα.

Από τις διασκευές, άξιο αναφοράς το "Seagull", το αυθεντικό στον ομώνυμο δίσκο των Bad Company, που παραμένει πανέμορφο και αποτελεί τιμή για τον Bonamassa που στο crash test με τη φωνάρα του Rodgers δεν «τρώει τα μούτρα του». Κυρίως όμως ξεχωρίζει το "Sloe Gin", διασκευή από τον, άγνωστο σε εμένα, Tim Curry, σύνθεση όμως δύο σημαντικότατων ενορχηστρωτών του ροκ, των Bob Ezrin και Michael Kamen, από το 1978 (θυμίζω ότι οι δύο τους συμμετείχαν στην ενορχήστρωση του "Wall" των Floyd, ενώ ο δεύτερος έγινε γνωστός και στο μεταλλικό κοινό από τη συνεργασία του με τους Metallica). Το "Sloe Gin" διαρκεί περίπου 8 λεπτά, στα οποία ο Bonamassa έχει την ευκαιρία να μας εντυπωσιάσει με κάθε δυνατό τρόπο. Μελαγχολικό στη φωνή αλλά και την κιθάρα, με διακριτική ενορχήστρωση εγχόρδων και πλήκτρων και με ένα κόψιμο στα 5 λεπτά, όπου παρεμβάλλονται σειρήνες περιπολικών μέχρι να ξαναπάρει μπρος η κιθάρα του Bonamassa, θέτει υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς.

Συνολικά το τελικό αποτέλεσμα προκύπτει μεστό και ώριμο. Ο στόχος που είχε θέσει ο Bonamassa, να ακούγεται η νέα του δουλειά ενιαία, σε μία εποχή που το downloading έχει καταργήσει την όποια συνοχή είχαν οι δίσκοι, επιτυγχάνεται πλήρως. Η ροή του είναι ιδανική, μέτριες στιγμές (τα λεγόμενα fillers) δεν υπάρχουν και για τους φίλους του blues rock είναι χαράς ευαγγέλια. Ίσως βέβαια ούτε αυτός ο δίσκος να είναι αυτός που θα τον καθιερώσει και σε ευρύτερο κοινό, κάτι μου λέει όμως ότι αυτή η στιγμή δεν αργεί.

  • SHARE
  • TWEET