Jason Isbell

Southeastern

Southeastern (2013)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 18/12/2013
Το "Southeastern" είναι ένα μελαγχολικό ταξίδι σε ότι ζόρια τραβήξε ο Isbell που τα εξορκίζει με το να τα μοιράζεται μαζί μας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάποιες φορές πιάνουμε ένα άλμπουμ στα χέρια μας και πέρα από την ηχητική του ομορφιά που μας προσφέρει, έχει και άλλα στοιχεία που μας εξιτάρουν. Αυτά είναι η ειλικρίνεια και η αληθινή εικόνα που (θέλουμε να) πιστεύουμε πως βγάζει ο καλλιτέχνης / συγκρότημα μέσω αυτού. Σαν ακροατές θέλουμε οι καλλιτέχνες που ακούμε (ή σαν φίλαθλοι οι ομάδες που υποστηρίζουμε κατά προέκταση) να πιστεύουμε πως εκφράζουν με το έργο τους κάτι παραπάνω από αυτό που κάνουν, μας αρέσει να μαθαίνουμε ιστορίες πίσω από τα τραγούδια για το τι προσωπικά βιώματα έδωσαν αφορμές για το γράψιμό τους.

Τέτοια περίπτωση άλμπουμ είναι το "Southeastern" του Jason Isbell, μια δισκογραφική κατάθεση η οποία πηγάζει εξ ολοκλήρου από βιώματα και ιστορίες του καλλιτέχνη. Πρώην μέλος των Drive-By Truckers, o Ιsbell πέρασε τα τελευταία χρόνια με τα μούτρα μέσα στο αλκοόλ και αφού κατάφερε να «καθαρίσει» μάζεψε τις σκέψεις του και διάφορα γεγονότα από την προσωπική του ζωή και τα χώρεσε στο "Southeastern". Με βασικό του μέσο alternative country και americana μελωδίες ο τραγουδοποιός από την Alabama έφτιαξε ένα πανέμορφο άλμπουμ που πατάει μεν στην παράδοση που έχει ήχος στις Η.Π.Α. και πως αυτός εκφράζεται από μπάντες όπως οι προαναφερθέντες Drive-By Truckers αλλά με πιο λιτό κι άμεσο τρόπο.

Τα 47 λεπτά του "Southeastern" είναι ένα μελαγχολικό ταξίδι σε ότι ζόρια τραβήξε ο Isbell και πλέον στηριζόμενος σταθερά στα δύο πόδια του τα εξορκίζει με το να τα μοιράζεται μαζί μας. Η ερμηνεία του στο εναρκτήριο "Cover Me Up" βάζει τον ακροατή κατευθείαν στο κλίμα του άλμπουμ χάρη στην σπαρακτική ερμηνεία του Isbell με την slide κιθάρα να υποβόσκει στο background. Στο "Travelling Alone" εκφράζει την απόγνωση που ένοιωσε από τη μοναξιά και στο "Elephant" προκαλεί ανατριχίλα με το πως προσεγγίζει χρησιμοποιώντας άκρως ρεαλιστική στιχουργική για ένα λεπτό θέμα όπως ο καρκίνος σε κάποιο κοντινό του πρόσωπο. Με το "Flying Over Water" βγάζει λίγο από την στόφα του Roy Orbison που έχει μέσα του και στο "Super 8" συνοψίζει στον πρώτο στιχό όλο το άλμπουμ, τραγουδώντας πως δεν θα ήθελε να πεθάνει στο δωμάτιο ενός motel. Όντας όμως πλέον σε καλύτερη φάση, η ζωή του φροντίζει να κλείσει το "Southeastern" με μια νότα αισιοδοξίας ("Relatively Easy").

Επιστρέφοντας στα λεγόμενα της πρώτης παραγράφου, το "Southeastern" περιέχει πολύ καλή μουσική αλλά περιέχει και το κάτι παραπάνω... Είναι αυτό το στοιχείο της ειλικρινούς κατάθεσης, η εξομολογητική χροιά που έχει, η κάθε μικρή ιστορία που κουβαλάει το κάθε κομμάτι. Συστατικά που σαφώς και δεν είναι απαραίτητα για κάθε άλμπουμ και κάθε τραγούδι που κυκλοφορεί στον κόσμο αλλά όταν υπάρχουν, σε συνδυασμό και με συνθετική ποιότητα κιόλας, τότε το ειδικό βάρος που προσφέρουν δεν είναι αμελητέο.
  • SHARE
  • TWEET