Jagwar Ma

Howlin'

Marathon Artists (2013)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 09/12/2013
Αναμιγνύουν με επιτυχία κλασικούς garage rock αλλά και space rock ρυθμούς με ηλεκτρονικά dance στοιχεία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αν υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να μας δείξουν που τελειώνει το rock και που αρχίζει το dance και πως μπορούν να αναμιχθούν τα μουσικά είδη και ταυτόχρονα, η δουλειά τους να συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2013, σίγουρα αυτοί θα είναι οι Jagwar Ma.

O Gabriel Winterfield, o Jono Ma και ο Jack Freeman μας έρχονται από το Σίδνεϋ και σύμφωνα με τις πάντα βαρύγδουπες δηλώσεις του Noel Gallagher, το μέλλον του γαλαξία κρίνεται από τούτο εδώ το τρίο. Κι όταν ο John Marr, οι Foals και οι The XX συγκλίνουν στην ίδια άποψη, μάλλον θα αξίζουν την προσοχή μας.

Το σίγουρο είναι ότι ο ήχος των Jagwar Ma δεν συγκλίνει με αυτούς των διάσημων υποστηρικτών τους. Από τα δείγματα που μας δίνονται μέσα  στο ντεμπούτο τους "Howlin'" δείχνουν ότι ακροβατούν ανάμεσα από το κιθαριστικό rock και τη ψυχεδέλεια, την funk και την house, συνδυασμό που ακούγαμε από την σκηνή του Madchester στα 90s. Οπότε αν θα έπρεπε να βάλουμε κάποιους ανάμεσα στις επιρροές τους αυτοί είναι Stone Roses, Happy Mondays και οι Primal Scream. Το ευτυχές πάντως είναι ότι το "Howlin'" φέρνει ξανά στην επιφάνεια ήχους του κοντινού παρελθόντος, χωρίς όμως να τους ανακυκλώνει. Το αντίθετο μάλιστα. Οι Αυστραλοί δίνουν μια δυνατή κλωτσιά στο είδος, εκτοξεύοντας το σε νέα επίπεδα, πλούσια σε ηλεκτρονικούς ήχους, αλλά και έξυπνα, πιασάρικα riff.

Χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω, τα τρία πρώτα κομμάτια του "Howlin'" που δεν θα μπορούσε να κάνει δυνατότερη αρχή με τα "What Love", "Uncertainty" και "The Throw". Και πώς να μην είναι όταν το "Uncertainty" παραπέμπει στο "Taxman" των Beatles με πιο ηλεκτρονική διάθεση και τα επτά σχεδόν λεπτά που διαρκεί το "The Throw" να καταφέρνει να ενώσει τις ψυχεδελικές κιθάρες και φωνητικά με τους groovy funk ρυθμούς και τα dance synth. Δεν είναι μόνο τα τέσσερα ρυθμικά τέταρτα που ακούγονται από το drum machine. To άλμπουμ διακρίνεται γενικότερα από μία πλούσια παραγωγή που βάζει εύκολα τον ακροατή σε μία εύθυμη διάθεση, γεγονός που κάνουν το "Howlin'" αρκετά προσβάσιμο σε μυημένους ή μη του είδους.

Κι εκεί που νομίζεις ότι το άλμπουμ θα αρχίσει να φέρνει σβούρες γύρω από το εαυτό του και πάνω σε ένα dancefloor, όλα αλλάζουν για να αρχίσει η πιο rock προσέγγιση της δισκογραφικής δουλειάς των Jagwar Ma. Αρχίζει ακουμπώντας στο "That Loneliness" περισσότερο την καθαρόαιμη pop συλλαμβάνοντας στην μίξη του πολύχρωμα synth, την ηχώ από διακριτικές κιθάρες σε ένα γενικότερο εύρυθμο μοτίβο. Με το πλέον ραδιοφωνικό "Come And Save Me" εισβάλουν διακριτικά στα αυτιά του ακροατή garage ήχοι, με τις κιθάρες να κρύβονται πίσω από την στιβαρότητα του rhythm section κάνοντας το ένα ανάμικτο dance rock έπος. Το τελικό γύρισμα του "Howlin'" στο παρελθόν και στο garage και μάλιστα αυτό των 60s γίνεται στο "Let Her Go" που μπορεί να μην έχει την εκρηκτική ζωντάνια των Kings και των Animals, αλλά σίγουρα λειτουργεί καταλυτικά για όλο το άλμπουμ.

Τελικά αυτό που καταφέρνουν οι Jagwar Ma μέσα από το "Howlin'" είναι μια έμμεση αναβίωση της σκηνής του Madchester, όμοια με αυτή που έκαναν μια δεκαετία πριν οι Music. Αναμιγνύουν με επιτυχία κλασσικούς garage, rock αλλά και space rock ρυθμούς με ηλεκτρονικά dance στοιχεία. Πολλές φορές, τα σημεία που διαχωρίζουν τα μουσικά είδη που επεξεργάζονται οι Αυστραλοί, γίνονται δυσδιάκριτα των ακροατή, φτιάχνοντας ένα αποκλειστικά δικό τους ηχόχρωμα. Αν λοιπόν υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να μας δείξουν που τελειώνει το rock και που αρχίζει το dance και πως μπορούν να αναμιχθούν τα μουσικά είδη και ταυτόχρονα, η δουλειά τους να συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2013, σίγουρα αυτοί θα είναι οι Jagwar Ma.
  • SHARE
  • TWEET