Intronaut

Μια μπάντα με έναν εκπληκτικό μπασίστα, ο οποίος δίνει ζωή και απίθανο ρυθμό στις φοβερά προοδευτικές συνθέσεις της. Ο Joe είναι άκρως συμπαθητικός φατσικά και είναι η βάση για όλες αυτές τις εξαιρετικά απαιτητικές συνθέσεις του συγκροτήματος. Όταν στο "Valley Of Smoke" έγραφαν παπάδες και έκαναν πολλά βήματα μπροστά, νόμιζα πως δεν πρόκειται να ξανακούσω από αυτούς τίποτα καλύτερο. Ειδικά μετά την μικρή ξενέρα που έφαγα στο, αρκετά ελαφρύ για τα συνηθισμένα τους αλλά και τα γούστα μου, "Habitual Levitations", πείσθηκα ότι κάθε τι σάπιο και σκληρό είχε φύγει από μέσα τους.

Ω μα τι έκπληξη! Ο νέος δίσκος επαναφέρει σκληρά φωνητικά, ουρλιαχτά, τραχιά περάσματα, βάθος στις κιθάρες, ταχύτητα και μαυρίλα στα τύμπανα και αυτό το γνώριμο Tool ύφος στο rhythm section. Ένα progressive metal έργο γεμάτο με σκληράδα και πρώιμη Mastodon πώρωση. Είναι νομίζω ό,τι πιο ώριμο μπορούσαν να κυκλοφορήσουν οι Αμερικάνοι. Κοντράρει με αξιώσεις το "Valley Of Smoke". Στην παραγωγή είναι ο Josh Newell και στην μίξη ο θρυλικός Devin Townsend.

Όλα ξεκινάνε με το αδιανόητα στομφώδες "Fast Worms" και δεν θέλει παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να απολαύσεις εκρηκτικά τύμπανα στα όρια του blastbeat, τρομακτικά ουρλιαχτά που θυμίζουν το παρελθόν και εναλλαγές που μόνο αυτοί ξέρουν να κάνουν τόσο όμορφα. Ολοκληρωμένη σύνθεση. Μεγαληγορία, φούσκωμα και μετά σεμνότητα και γλυκάδα, σε ένα δυναμικό και προοδευτικό, ίσως και λίγο jazz στη μέση, έργο. Μια σύνθεση που θα αγαπήσουν άμεσα φίλοι του djent, prog metallers, μέχρι και οπαδοί της ψυχεδέλειας. Τα "Digital Gerrymandering" και "Sul Ponticello" μοιάζουν κάπως στο τρίκλισμα και στο χτίσιμο. Είναι ξεκάθαρα prog, διαθέτουν δυναμική που εν μέρει εντυπωσιάζει, αλλά κάπου στα μελωδικά περάσματα εμφανίζει κοιλίτσα. Το πρώτο, πιο ατμοσφαιρικό με αναφορές στο progressive metal και το δεύτερο, πιο σκληρό, κοφτό στις κιθάρες  και άμεσο. Ανάμεσά τους ακούγεται το "The Pleasant Surprise" το οποίο είναι και το πλέον εναλλακτικό και σκληρό κομμάτι τους. Για μένα αυτό, αν και το πιο μικρό χρονικά, καταφέρνει να είναι το πιο περιεκτικό τους δίσκου. Έχει αυτή την σαπίλα που κάποτε έβγαζαν οι Mastodon. Δίπλα του κάθεται το "The Unlikely Event Of Α Water Landing". Πειραματικό, ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, με μια τεχνική φινέτσα που εκτιμάς. Ξεφεύγει από τα υπόλοιπα και αυτό είναι το ωραίο. Σε γοητεύει νανουρίζοντάς σε, μέχρι την στιγμή που θα σε δαγκώσει. Θέλει πολλές ακροάσεις για να αντιληφθείς το πόσο ανοιχτόμυαλοι είναι σε αυτήν εδώ την σύνθεση. Είναι ένα κομμάτι που σε ταξιδεύει με τα μελωδικά του μέρη, σε χαζεύει με τα ήσυχα και ατμοσφαιρικά περάσματα και σε ματώνει ύπουλα με την εξυπνάδα, την τεχνική και την ωμότητα που κρύβει. Το ομότιτλο μάς επαναφέρει σε πιο σκληρό metal. Δόσεις από Jane's Addiction, με λίγο Isis, παλιούς Baroness και νέους Minsk. Πώς γίνεται αυτή η μίξη; Έλα ντε! Εδώ σε θέλω. Ενδιαφέρων συνδυασμός φωνητικών, ταχύτητας, έντασης και χτυπημάτων σε χορδές και τύμπανα. Δυστυχώς, μετά τον εντυπωσιασμό και τις σφαλιάρες που έφαγα από τα προηγούμενα, το φινάλε δεν έμελλε να με αποζημιώσει. Το πλέον αδιάφορο κομμάτι τους με προσγειώνει ανώμαλα. Το "City Hymnal" έχει κάτι λίγο από τα δύο προηγούμενα, χωρίς σωστές βάσεις, με άσκοπες επιμονές και μέτρια έμπνευση. Κάτι του λείπει. Κρίμα γιατί ο δίσκος σαν σύνολο είναι όμορφος και το τέλος μπορούσε να μας αφήσει λίγο περισσότερο χαζούς. Φυσικά και αυτό το κομμάτι δεν αναιρεί τίποτα από τα παραπάνω απλά, μπροστά στο μεγαλείο τους, δείχνει λίγο.

Για τους λάτρεις του βινυλίου να αναφέρω ότι η κόπια θα βγει σε 2.000 μόλις αντίτυπα, σε μαύρη και σκούρα πράσινη έκδοση διπλού βινυλίου, με διάφορα συνοδευτικά καλούδια. Η μπάντα δεν έμεινε στάσιμη. Πήρε κάτι από τα παλιά, εξέλιξε τον προηγούμενο δίσκο κατά πολύ, θυμήθηκε μόνο ό,τι έπρεπε από το προ-προηγούμενο και έφτιαξε ένα ενδιαφέρον δημιούργημα. Πάτησαν στα πλεονεκτήματά τους. Δεν ντράπηκαν ούτε δευτερόλεπτο. Όπως είχα πει, είναι μεγάλη μπάντα και πάει μόνο μπροστά. Έχωσαν μέσα τα πάντα, με συνοχή, σεβασμό και ενθουσιασμό. Είναι καλοφτιαγμένο.