Ihsahn

Είναι ωραίο να βλέπεις μουσικούς, με την μουσική των οποίων έχεις μεγαλώσει, όχι μόνο να συνεχίζουν την πορεία τους αλλά και να εξελίσσονται ανακαλύπτοντας και ενίοτε χαράσσοντας νέα μονοπάτια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ που έπαθα μετά την ξαφνική διάλυση των μεγάλων Emperor. Η επιθυμία των δύο βασικών συντελεστών να εξερευνήσουν διαφορετικά ηχοτοπία δεν μπορούσε να χωρέσει κάτω από την ομπρέλα της ίδιας μπάντας.

Ο Ihsahn, αφού πειραματίστηκε με τους Peccantum, αποφάσισε να ακολουθήσει έναν προσωπικό δρόμο και να περιπλανηθεί, χωρίς δογματισμούς και παρωπίδες, στον ωκεανό που λέγεται μουσική. Μετά από δύο προσωπικά άλμπουμ, το 2010 με την κυκλοφορία του μεγαλουργήματος που λέγεται "After", έδειξε ότι βρήκε τον ήχο του πατώντας όσο ποτέ άλλοτε (στην μετά Emperor εποχή) γερά στα πόδια του.

Δύο χρόνια μετά, το "Eremita" έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή την διαπίστωση. Ο Νορβηγός μας παρουσιάζει ένα άλμπουμ υψηλών προδιαγραφών, δείχνοντας το πολύπλευρο ταλέντο του. Είναι δύσκολο τα λόγια να αποδώσουν την ομορφιά του "Eremita", καθώς αυτό περικλείει τόσες πολλές ενδιαφέρουσες στιγμές.

Το "Arrival" διαθέτει μια groove αίσθηση και, ενώ τα ακραία φωνητικά δίνουν τη θέση τους στα καθαρά και άκρως μελωδικά του Einar Solberg των Leprous, το κομμάτι δένει με κάποια πανέμορφα solo. Το "Something Out There" είναι κομμάτι που παραπέμπει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στo black metal παρελθόν του Ihsahn, ενώ στο "Paranoid", μετά τα αρχικά blastbeat, ακολουθεί ένα πιασάρικο ρεφρέν και θα έλεγα ότι συνθέτει το πιο safe κομμάτι του δίσκου.

Το "The Eagle And The Snake" κινείται κατά κύριο λόγο σε αργό ρυθμό, με χαρακτηριστικό τον διάλογο μεταξύ κιθάρας και σαξοφώνου, ενώ το "The Grave" είναι κατά βάση ένα doom κομμάτι που χαρακτηρίζεται από μια μακάβρια αίσθηση η οποία επιτείνεται από την παρουσία του σαξόφωνου και τις γεμάτες απόγνωση κραυγές του Ihsahn στο τέλος του κομματιού. Πέρα από άλλους καλεσμένους, σημαντική θεωρώ την συμμετοχή του Devin Townsend στα φωνητικά του "Introspection", που παντρεύονται με τα αντίστοιχα του Ihsahn. Στο "Departure" έχω την εντύπωση ότι ο Νορβηγός φθάνει στο αποκορύφωμα των πειραματισμών του και αποτελεί μάλλον την κορυφαία στιγμή του άλμπουμ.

Το "Eremita" χαρακτηρίζεται από την συμβολή του σαξόφωνου (του Jørgen Munkeby των Shining) το οποίο σε πολλά κομμάτια συμμετέχει ως πλήρες όργανο πολύ περισσότερο από ότι στο "After", προσδίδοντας παράλληλα μια jazz αίσθηση. Τα φωνητικά εναλλάσσονται από ακραία σε καθαρά και μας δίνεται η δυνατότητα να απολαύσουμε είτε στιγμές που συνδέουν το παρόν με το παρελθόν του Ihsahn, είτε τις γραμμές των καθαρών φωνητικών του Νορβηγού.

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην τέλεια δουλειά που έχει γίνει στο συνθετικό κομμάτι και στην ποικιλομορφία που αυτό παρουσιάζει. Αυτή η ποικιλομορφία, σε συνδυασμό με τους διάφορους πειραματισμούς του Νορβηγού, οδηγούν σε ένα περιπετειώδες άλμπουμ. Σίγουρα αυτός ο δίσκος απαιτεί πολλές ακροάσεις, αλλά θεωρώ ότι όποιος επιμείνει θα ανταμειφθεί.

Για το "Eremita" αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν ταμπέλες και ότι η έννοια του progressive είναι πολύ περιοριστική. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Ihsahn ανήκει σε μια κατηγορία μουσικών που δεν τους ενδιαφέρουν οι ταμπέλες και πορεύονται με βάση το όραμά τους. Χάρη σε αυτό μας έχει προσφέρει μέχρι στιγμής μεγάλους δίσκους και είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον.