Iced Earth

Framing Armageddon (Something Wicked Part 1)

SPV (2007)
28/09/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Schaffer έχει πολύ καιρό να γράψει αυτό που λέμε «δισκάρα ολκής». Το "Horror Show" δε μου άρεσε και θεωρώ τα "Glorious Burden" και "Touched By The Crimson King" (τον δεύτερο δίσκο των Demons & Wizards) καλά albums, αλλά «λίγα» δεδομένου του ένδοξου παρελθόντος που κουβαλά ο συνθέτης στις πλάτες του. Ερχόμαστε λοιπόν στην κυκλοφορία του single "Overture Of The Wicked". Το ακούω και λέω «φαίνεται ότι η μπάντα έχει δέσει. Η φωνή του Tim κολλάει αρκετά στο νέο τραγούδι και είναι πολύ καλή η ερμηνεία του στην τριλογία του "Something Wicked This Way Comes"». Αν και η νέα εκδοχή της τριλογίας δε φτάνει την παλιά, ο Tim τελικά αποδεικνύει ότι είναι κάτι παραπάνω από ικανός για τη θέση του τραγουδιστή.

Ο καιρός περνά και το promo του "Framing Armageddon" φτάνει στα χέρια μου. Ενθουσιασμένος το παίρνω και πλέον ήταν ζήτημα λεπτών πριν να αρχίσει να στριφογυρίζει στο cd player μου. Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν θετικές. Παρατήρησα ότι ο δίσκος έχει μία ποικιλία φωνητικών και θα ακούσετε από ψηλά «screaming» / τσιριχτά, έως χαμηλά μελωδικά στα οποία για πρώτη φορά ο Tim βγάζει τέτοιο συναίσθημα (αναφέρομαι στο "The Clouding"). Καθώς όμως τα λεπτά περνούσαν και οι ακροάσεις στη συνέχεια αυξάνονταν, αντιλήφθηκα ότι το ύφος του "Framing Armageddon" μπορεί μεν να ακούγεται δεμένο, αλλά χάνει στο σύνολο των εντυπώσεων. Δε με χάλασε το ότι προστέθηκαν ανατολίτικα στοιχεία. Ίσως στο κάτω - κάτω να κολλάνε στο όλο concept (βλ. τις πυραμίδες στο εξώφυλλο). Δυστυχώς αλλού είναι το πρόβλημα.

Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται μέσα στο κεφάλι του Jon. Έχει στο δυναμικό του ίσως την καλύτερη φωνή της σημερινής heavy metal σκηνής. Τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι τα κλασσικά heavy ("Setian Massacre", "Ten Thousand Strong"). Δηλαδή βλέπει εύκολα κανείς ότι προς εκείνη την κατεύθυνση τραβάει το πράγμα. Έλα όμως που δε συμβαίνει αυτό στον υπόλοιπο δίσκο. Τα μισά ή και περισσότερα κομμάτια του είναι από μέτρια έως καλά, και μάλιστα αναφέρομαι περισσότερο στα μελωδικά και τα νέα σε ύφος. Εξαίρεση αποτελεί το "The Clouding", που είναι μάλλον και το καλύτερο τραγούδι της κυκλοφορίας.

Και σα να μην έφτανε αυτό, το album είναι γεμάτο με intros και interludes, κάτι που ρίχνει ακόμα περισσότερο την ποιότητα του. Ενώ δηλαδή δεν είναι τόσο κακό από θέμα τραγουδιών, αν το βάλεις να παίζει ολόκληρο σε κουράζει η μεγάλη διάρκεια των 70 λεπτών και θες συνέχεια να κάνεις skip τις ενδιάμεσες εισαγωγές. Με λίγα λόγια, επιδρά εντελώς αρνητικά στην ψυχολογία του οπαδού, και αντί να βλέπεις ότι έχεις 4-5 ωραία τραγούδια στα 11 του δίσκου (επειδή τόσα είναι), έχεις κατά νου τα 19 tracks και τα 70 λεπτά από τα οποία τα 15 λεπτά είναι instrumentals και interludes! Αν θες να γράψεις concept δίσκο, ok, έχεις το ελεύθερο, αλλά μη βάζεις και ό,τι κομμάτι σου κατεβαίνει σ' αυτόν (ο Tim εξάλλου έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι τα κομμάτια που γράφουν οι Iced Earth προορίζονται για δίσκο και δεν υπάρχουν επιπλέον b-sides ή κάτι παρόμοιο).

Ξέρω ότι το κείμενο βγαίνει μεγάλο και σας κουράζω. Είναι όμως μεγάλη η πίκρα το να σε απογοητεύει τόσο ένα γκρουπ που κάποτε σου έδωσε άπλετα στιγμές συγκίνησης. Δίσκους όπως τα "Night Of The Stormrider" και "Burnt Offerings" τους έχω «εικόνισμα» στη συλλογή μου. Μπορεί μεν το "Framing Armageddon" να μην είναι τόσο κακό από θέμα υλικού, αλλά είναι λυπηρό το να μη μπορεί η μπάντα να ξεπεράσει τη στάθμη του «μέτριου / καλού δίσκου» και μάλιστα να κάνει τέτοια παιδαριώδη λάθη! Ο Schaffer έχει σχεδόν μία δεκαετία να βγάλει δυνατό δίσκο με τους Iced Earth. Δεν είναι και λίγα τα χρόνια που παρεμβάλλονται. Και για να είμαι και εντελώς ειλικρινής, το "Glorious Burden" μάλλον μου άρεσε περισσότερο. Ελπίζω με τον καιρό οι εντυπώσεις μου να αλλάξουν, αν και δεν το πιστεύω.

Επίσης για να κλείσω τον σχολιασμό, το μεγαλύτερο «κρίμα» είναι για τον Tim. Είναι ένας χαρισματικός τραγουδιστής που έως τώρα το μόνο credit που έχει λάβει από το ευρύ κοινό είναι αυτό του «αντικαταστάτη του Rob Halford» και του «αντικαταστάτη του Matt Barlow». Είναι πολύ κρίμα και είναι πολύ άτυχος, μιας και εμφανίστηκε σε μία εποχή που ο heavy ήχος περνάει μία κρίση. Ειλικρινά εύχομαι να βρει τον δρόμο του...

Μέσα στο 2008 αναμένουμε από τους Iced Earth το δεύτερο μέρος του concept. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν το πάρω στα χέρια μου δε θα επηρεαστώ από τυχόν προκαταλήψεις. Ελπίζω να κάνει τη διαφορά, αν και τα έως τώρα σημάδια δεν είναι ενθαρρυντικά. Ο Jon μεγάλωσε και άλλαξε και καλά θα κάνει να βάλει το "Burnt Offering" στο δικό του στερεοφωνικό, μήπως τυχόν καταλάβει ότι κάποτε έβγαζε δίσκους που ακόμα λατρεύονται, αν και πέρασαν 10 ή και 15 χρόνια από την κυκλοφορία τους. Μπορούμε να πούμε το ίδιο για τους τρεις τελευταίους δίσκους των Iced Earth; Μάλλον όχι...

  • SHARE
  • TWEET