Hypocrisy

Αυτή είναι είδηση: «Νέος δίσκος από τους Hypocrisy !». Τη μπάντα του Peter Tägtren των Pain, μωρέ. Φτάσαμε δυστυχώς σε τέτοιο σημείο. Ο πολύς Tägtren να προσδιορίζεται από το industrial project του που εδώ και αρκετό καιρό φαινόταν να μονοπωλεί το ενδιαφέρον του. Αλλά η περσινή επανέκδοση του "Catch 22" προανήγγειλε την επιστροφή του ασώτου στον στοργικό «πατέρα». Έτσι λοιπόν, μετά από 4 χρόνια σχεδόν ολοκληρωτικής απουσίας και με έναν δίσκο που μάλλον δεν άντεξε στη διάρκεια του χρόνου, οι Hypocrisy είναι και πάλι εδώ.

Με το εξώφυλλο να παραπέμπει σε αντίστοιχα της περασμένης δεκαετίας, σχημάτων όπως οι Dissection, αλλά και των ιδίων, δεδομένων των συνθηκών αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μου για κάτι  αξιόλογο εκ μέρους των Σουηδών. Οι ελπίδες αυτές δεν άργησαν να μετουσιωθούν σε κάτι πιο χειροπιαστό μόλις το "A Taste Of Extreme Divinity" άρχισε τις περιστροφές στο cd-player.

Ορίστε ένας δίσκος που έλειπε καιρό από το ιδίωμα του melodic death metal από μια μπάντα που «ξέρει από καλό λάδι». Γεμάτες, ογκώδεις συνθέσεις με εναλλασσόμενες «εξωγήινες» μελωδίες, death ξεσπάσματα, αργόσυρτα μέρη και αβίαστο μεν, βίαιο δε drumming από τον Horgh. Αρκετά «ψιλά» φωνητικά από τον Tägtren που σχεδόν black metalίζουν που σε συνδυασμό με τα γνωστά death γρυλίσματα του group αποδεικνύουν ότι ο κύριος αυτός δεν έχασε τη φόρμα του, τραγουδώντας άριες με τους Pain.

Ο τσελεμεντές του μοντέρνου μελωδικού death metal ακούει στο όνομα "A Taste Of Extreme Divinity" και φαίνεται ότι ο Peter και η παρέα του επέστρεψαν για τα καλά. Αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη, μεγάλο φαβορί για την κατάληψη της πρώτης θέσης ως ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς στο συγκεκριμένο είδος.