Hinder

Κάποιες μπάντες είναι ικανές να διχάσουν για τα καλά το κοινό. Μία απ' αυτές είναι και οι Hinder. Η πεντάδα από την Οκλαχόμα έχει κάνει αρκετά βήματα τα τελευταία χρόνια προς την ευρεία αναγνώριση, υιοθετώντας ένα bad boy attitude και μια γενικότερη αισθητική βγαλμένη από το 80s Los Angeles. Βέβαια, μιας και πρόκειται για ένα καθόλα mainstream σχήμα, η μουσική του πάντα ακολουθούσε πιστά τις προσταγές του αμερικάνικου rock ραδιοφώνου, δίνοντας ενίοτε μια πιο «πικάντικη» νότα.

Εν ολίγοις, όταν ακούς Hinder, σίγουρα δεν περιμένεις να ακούσεις κάποιες ιδιαίτερα έξυπνα δομημένες ενορχηστρώσεις ή κάτι το πρωτοποριακό. Αυτό που έχει αποδειχθεί πως είναι ικανοί να προσφέρουν είναι μερικά ωραία σύγχρονα κομμάτια και γενικότερα ευκολοάκουστα άλμπουμ που δύσκολα θα αντιπαθήσεις. Φέτος λοιπόν, δύο χρόνια μετά την τελευταία του κυκλοφορία, το συγκρότημα επιστρέφει με τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο του, ονόματι "Welcome To The Freakshow". Το 2010, οι Αμερικάνοι καλούνταν να διαδεχθούν το πολύ καλό "Take It To The Limit", που τους έβαλε για τα καλά «στον χάρτη» και να αποδείξουν πως αξίζουν να βρίσκονται στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά, τα δεδομένα είναι διαφορετικά, αφού δεν υπήρχε κάποιο τέτοιο «άγχος». Μήπως όμως θα έπρεπε, τελικά, να υπάρχει;

Η αρχή, λένε, είναι το ήμισυ του παντός. Όταν το πρώτο single και το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ είναι το "Save Me", τότε οι οιωνοί δεν είναι και οι καλύτεροι. Το συγκεκριμένο τραγούδι αφήνει την αίσθηση πως πρόκειται για μια ανολοκλήρωτη δουλειά, καθώς μοιάζει περισσότερο με demo παρά με κομμάτι που θα προμοτάρει έναν ολόκληρο δίσκο. Όπως και να 'χει, θα ήταν άδικο να σταθώ μονάχα εκεί, οπότε προχώρησα στην ακρόαση του υπόλοιπου άλμπουμ με την προσδοκία πως θα συναντούσα αρκετές καλύτερες συνθέσεις. Αρχικά αναθάρρησα, αφού το "Ladies Come First" με εξέπληξε θετικά, κάνοντας με να αναρωτιέμαι τι σκεφτόταν αυτός που αποφάσισε να κυκλοφορήσει το "Save Me" ως «βιτρίνα» του δίσκου κι όχι αυτό. Η συνέχεια όμως, είχε σκαμπανεβάσματα. Όπως και στο "All-American Nightmare", έτσι κι εδώ, οι μπαλάντες και οι mid-tempo στιγμές μοιάζουν να «καπακώνουν» τις πιο ανεβαστικές, με μια διαφορά. Εδώ, τα δυνατά κομμάτια είναι λιγότερα και δεν δίνουν τα αναμενόμενα. Για παράδειγμα, το υπερ-ραδιοφωνικό "Is It Just Me", χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, τραβάει το αυτί πολύ περισσότερο απ' ότι το φασαριόζικο "Freakshow". Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, τα "See You In Hell" και "Wanna Be Rich" τραβούν την προσοχή, και όχι άδικα, αλλά θα μπορούσαν άνετα να συμπεριλαμβάνονται στα outtakes κάποιου προηγούμενου άλμπουμ της μπάντας. Τώρα, όσον αφορά τις πιο soft στιγμές, αν και παλιότερα οι Hinder μας έχουν χαρίσει μερικές όμορφες μπαλάντες, εδώ αναλώνονται υπέρ του δέοντος σε γλυκανάλατες στιγμές, όπως τα "Talk To Me" και "Anyone But You", ενώ "Should Have Known Better", "I Don't Wanna Believe" και "Get Me Away From You" δεν απογοητεύουν, αλλά και δεν ενθουσιάζουν σε καμία περίπτωση.

Ακόμα, αξίζει να αναφερθεί η αλλαγή που έγινε πίσω από την κονσόλα του παραγωγού, αφού αυτή τη φορά ανέλαβε ο drummer του σχήματος, Cody Hanson, σε συνεργασία με τον κιθαρίστα των Faktion, Marshal Dutton, ενώ τη μίξη έκανε ο γνωστός και μη εξαιρετέος James Michael (Sixx:A.M., Motley Crue, Scorpions, Papa Roach). Το αποτέλεσμα ήταν αισθητά διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος, αφού ανά σημεία ο ήχος μοιάζει αρκετά πιο επεξεργασμένος απ' ότι παλιότερα, κάτι που σε συνδυασμό με τα πρακτικά ανύπαρκτα κιθαριστικά σόλο κάνει το υλικό αρκετά πιο «κρύο» και τυποποιημένο.

Στο "Welcome To The Freakshow", λοιπόν, δεν θα μπορούσα να πω πως οι Hinder παρουσιάζονται στα καλύτερά τους, αφού αν και δημιούργησαν για μια ακόμα φορά ένα ευκολοάκουστο σύνολο κομματιών, στην προκειμένη περίπτωση αποτυγχάνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον όσο μας έχουν αποδείξει ότι είναι ικανοί να το κεντρίσουν.