Hess

Ίσως θα έχετε αναρωτηθεί κάποιες φορές πώς θα ήταν η ζωή σας αν ξαναγυρίζατε τον χρόνο πίσω. Σίγουρα σε όλους έχει περάσει η σκέψη να πήγαιναν κάποια χρόνια πίσω για να ξανακάνουν πράγματα ή και να διορθώσουν μερικά από αυτά κάνοντάς τους το μέλλον, δηλαδή το άμεσο παρόν, καλύτερο και πιο ζωντανό. Ο Κος Harry Hess δανείζεται αυτόν τον «αιώνιο» τίτλο για την νέα δεύτερη προσωπική δουλειά του. Οι πιο μυημένοι, στο άκουσμα του ονόματός του θα θυμηθούν τους Harem Scarem, ένα από τα ωραιότερα σχήματα στον χώρο του μελωδικού hard rock, και φυσικά καλά θα κάνουν μιας και ο εν λόγω κύριος διατέλεσε επί 17 χρόνια από το 1991 μέχρι το 2008 ο frontman της μπάντας.

Εκείνος θέλησε, καλώς σκεπτόμενος, να αφήσει τον χρόνο πίσω του. Έτσι, μετά από τέσσερα χρόνια μουσικής ανυπαρξίας λόγω διάλυσης των Harem Scarem και εννέα χρόνια από την πρώτη solo δουλειά του, κυκλοφόρησε λίγο καιρό πριν το νέο του πόνημα. Όπως δηλώνει και στο επίσημο site της δισκογραφικής του στέγης, το "Living In Yesterday" είναι το ηχητικό αποτέλεσμα των ταξιδιών που έκανε σε Στοκχόλμη, Άμστερνταμ, Βρυξέλες, Nashville Αμερικής και Γερμανία. Όχι, η νέα δουλειά δεν είναι ούτε folk ούτε έχει συλλογή μουσικών των χωρών αυτών, ηρεμήστε. Η μουσική σε όλον τον δίσκο είναι αυτό που ξέρει να τραγουδάει καλά: μελωδικό hard rock. Όλα τα τραγούδια είναι διανθισμένα από το ύφος στο οποίο τον έχουμε συνηθίσει μέσα από τα τραγούδια των Harem Scarem, δηλαδή κομμάτια που έχουν την ωραία μελωδία σαν βασικό γνώμονα στο tempo τους. «Ο δίσκος αυτός είναι η φυσική ηχητική μου συνέχεια μετά την αποχώρησή μου από τους Harem Scarem. Είμαι rock καλλιτέχνης και μού είναι κάπως δύσκολο να τραγουδήσω κάτι διαφορετικό από αυτό που με έχουν μάθει όλοι. Το μόνο που κάνω είναι να καλλιεργώ την φωνή μου όσο καλύτερα μπορώ», θα μας πει πάλι από το ίδιο site δίνοντας ένα μικρό στίγμα του τι θα περιμένει ο ακροατής από αυτόν.

Τα τραγούδια στο άλμπουμ αυτό έχουν όλα τα στοιχεία που ορίζουν το προαναφερθέν είδος. Η μικρή διαφορά είναι ότι έχει προσθέσει και αρκετά στοιχεία της σύγχρονης rock σκηνής αλλά και του ευρύτερου AOR ήχου. Όσοι κάνουν πολλές ακροάσεις θα βρουν στοιχεία που θα φέρουν στο μυαλό στυλ groups Muse ή 30 Seconds To Mars. Ευτυχώς δεν είναι πολλά, αλλά αντιθέτως απλά έξυπνα τοποθετημένα σε κάθε σύνθεση, ειδικά τα ορχηστρικά μέρη. Ίσως σας φανεί παράξενο, αλλά έχουν ταιριάξει με ωραίο τρόπο και έτσι η σύμπραξη νέων και παλιών ηχητικών στιγμών δένει πολύ καλά. Φυσικά είναι κάπως επιτακτική ανάγκη να είσαι ανοιχτόμυαλος δέκτης της μουσικής του. Σίγουρα δεν θα βρεις τα κομμάτια που θα σε συνταράξουν ή θα σε ταρακουνήσουν αλλά αυτό που θα λάβεις είναι ένα αποτέλεσμα που θα σε ικανοποιήσει αν μη τι άλλο. Πώς βεβαίως να μην γίνει αυτό όταν οι μουσικοί που συμμετέχουν είναι οι Pete Lesperance, Creighton Doane και Darren Smith (και οι τρεις πρώην συνεργάτες του στους Harem Scarem), Marcie Free (Unruly Child), Howie Simon (Jeff Scott Soto) και Magnus Karlsson (Primal Fear), μεταξύ άλλων. Όλοι αυτοί έχουν μεγαλώσει με το συγκεκριμένο ύφος, οπότε ηχητικά δεν θα σου δώσουν κάτι κακό. Το άσχημο είναι ότι σε σύνολο αξιομνημόνευτων στον χρόνο κομματιών, υστερεί αρκετά. Όση ώρα διαρκεί θα περάσεις καλά αφού η θετική ενέργεια που εκπέμπεται από τις συνθέσεις δεν μπορεί πάρα να σου αρέσει. Μετά το πέρας όμως δεν θα σου «μείνουν» πάνω από τέσσερα κομμάτια. Ίσως αυτή η μοντέρνα υφή που περικλείει κάπως τα τραγούδια έχει χαλάσει ελαφρώς την όλη συνταγή και έτσι δεν μπορείς να βάλεις το άλμπουμ στις τοπ επιλογές σου. Έχει βεβαίως να κάνει και ο ανταγωνισμός ο οποίος είναι μεγάλος και δυστυχώς ο Hess εκεί θα χάσει το παιχνίδι, αφού συνθετικά δεν υπάρχει πλούσια δυναμική όπως έχουν άλλα συγκροτήματα, ειδικά φέτος.

Σε κάποιους το άλμπουμ ίσως φανεί αρκετά γλυκανάλατο με χιλιοακουσμένα σημεία μιας και ο καθένας από εμάς αντιμετωπίζει και ακούει τον κάθε δίσκο διαφορετικά. Αυτό όμως που είναι σίγουρο είναι ότι η δεύτερη δουλειά του Hess αξίζει της προσοχής καταρχήν των οπαδών των Harem Scarem αλλά και του ιδιώματος. Ο Hess θα είναι για πάντα μια εμβληματική φυσιογνωμία που έχει βοηθήσει στην κατηγοριοποίηση ενός ολόκληρου μουσικού κινήματος. Για αυτό και μόνο χαίρει του σεβασμού μας. Αν έγραφε και λίγο πιο δυναμικά και ογκώδη τραγούδια ίσως αυτή η κριτική να ήταν διαφορετική. Αν αναρωτιέστε γιατί να κάνει κάτι που δεν μας έχει συνηθίσει, είπαμε, ο χρόνος πάει μπροστά, δεν κοιτάμε το παρελθόν κάποιες φορές. Αλλαγές χρειάζονται όλοι, όσο διάσημοι και αν είναι.