Hellyeah

Ζούμε σε μία εποχή όπου τα supergroup δεν αποτελούν πια είδηση αλλά πολύ συχνό φαινόμενο και πλέον γνωρίζουμε πως αυτές οι συμπράξεις καλλιτεχνών δεν θα μας δώσουν τα εντυπωσιακά υβρίδια που ίσως να περιμέναμε, διότι οι καλλιτέχνες συνήθως βγάζουν κάποια «απωθημένα» τους μέσω αυτών των project, ή απλά παραμένουν στον ήχο τους δοκιμάζοντας άλλες συνεργασίες. Στην περίπτωση των Hellyeah αν περιμένεις κάτι φρέσκο θα απογοητευτείς, αν όμως περιμένεις κλασικό groove με αρκετά στοιχεία southern metal αξίζει και με το παραπάνω να τους ακούσεις.

Η τριάδα των Chad Gray, Vinnie Paul και Tom Maxwell (Mudvayne, Pantera και Nothingface αντίστοιχα) ξεκίνησε την συγγραφή του τέταρτου της δίσκου το φθινόπωρο του 2013. Σύμφωνα με τον Vinnie Paul, αυτή θεωρείται και η πιο πετυχημένη τους συνεργασία, καθώς όλοι ένιωθαν πιο οικεία μεταξύ τους, μπορώντας πλέον να επικεντρωθούν ο καθένας στον τομέα του μετά την αποχώρηση του Greg Tribbet. Όντως, αυτό είναι ευδιάκριτο, μιας και ο δίσκος μοιάζει πιο δεμένος σε σχέση με τους προγενέστερους και η ακρόασή του δεν κουράζει σε κανένα σημείο.

Μουσικά, ο δίσκος κινείται εκεί που αναμενόταν σύμφωνα με το παρελθόν του group, αλλά και το ιστορικό του κάθε μέλους χωριστά. Με την εισαγωγή "Sangre Por Sangre (Blood For Blood)" οι διαθέσεις της μπάντας είναι εμφανέστατες, περιλαμβάνοντας τραχιά riff και έντονα solo από τον Maxwell, μανιασμένα τύμπανα από τον Paul και τον Gray σε μεγάλα κέφια να κάνει εναλλαγές από scream σε σχεδόν καθαρά φωνητικά. Σε αυτό το ύφος κινείται και το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου με κάποιες πολύ καλές  στιγμές, όπως τα γκάζια που βάζουν στα "Demons In The Dirt" και "DMF". Περιέχει επίσης κομμάτια για ατελείωτο «headbanging», τα "Cross To Bier (Cradle Of Bones)", "Feast Of Famine" και "Say When", ενώ στις πιο ήρεμες στιγμές του δίσκου συγκαταλέγονται τα "Moth", "Black December" και "Hush", στα οποία η μπάντα ρίχνει ταχύτητες για να δώσει στον Gray το περιθώριο να ερμηνεύσει με μελωδικό πλέον ύφος τους προβληματισμούς του. Στιχουργικά ο δίσκος χωρίζεται σε δύο σκέλη, στο πρώτο μιλούν με απέχθεια κατά αυτών που μας κυβερνούν και στο δεύτερο σκέλος μας προτρέπουν να δώσουμε χώρο στους δαίμονες και τα ένστικτα μας να πάρουν το πάνω χέρι.

Κάπως έτσι προκύπτει το συμπέρασμα πως οι Hellyeah δημιούργησαν έναν ακόμα δίσκο για να υπηρετήσουν επάξια το είδος τους και με αυτά τα δεδομένα έμεινα πλήρως ικανοποιημένος, καθώς το κάνουν με όρεξη και ποιότητα στα κομμάτια τους. Γι' αυτόν τον λόγο, θεωρώ πως όσοι ακολουθούν το εν λόγω είδος πρέπει οπωσδήποτε να ακούσουν τον νέο τους δίσκο που είναι και ο αρτιότερος της μπάντας, όμως για όσους δεν είναι και τόσο φίλα προσκείμενοι στο εν λόγω είδος, τότε μάλλον θα ήταν χάσιμο χρόνου.