Hark

O Jimbob των Taint, από το Swansea της Ουαλίας, μαζί με το ρυθμικό ντουέτο των Whyteleaf, έφτιαξε τους Hark και για να πω την αλήθεια, μουσικά δεν βρίσκω μεγάλες διαφορές με τις προηγούμενες μπάντες τους. Με ένα αργό sludge ύφος και με stoner βρωμιές διάσπαρτες γράφουν σε μια δισκογραφική που σπρώχνει κυρίως black και death metal συγκροτήματα. Στην μίξη του album ο αεικίνητος Kurt Ballou των Converge και στο δεκάλεπτο "Clear Light Of..." συμμετέχει ο τραγουδιστής των Clutch, Neil Fallon. Όλα μαζί έκαναν τον απαιτούμενο θόρυβο ώστε ο δίσκος να ακουστεί παραπάνω και παραέξω. Όχι όμως άδικα μιας και εδώ θα βρούμε μερικά καταπληκτικά σημεία. Ο πυρήνας του δίσκου κρύβει μερικά χαοτικά αλλά καθόλα οργανωμένα σκονισμένα grooves που μπορούν προσελκύσουν ακροατές του ευρύτερου metal φάσματος.

Ο ήχος και η ποιότητα αυτού εξαιρετικά. Τα φωνητικά με βραχνάδα και γρέζι σε ένα hard rock στυλ που ταιριάζει απόλυτα με ότι ακούμε στις συνθέσεις. Η ταχύτητες πολλές και δυναμικές, οι βρωμιές και η σαπίλα ακόμα μεγαλύτερες. Το αποτέλεσμα θετικό και οι συνθέσεις γεμάτες. Οι Ουαλοί έχουν καταφέρει να γεμίσουν τον δίσκο με πολλά διαφορετικά πράγματα. Ανά φάσεις η μουσική τους γίνεται ταξιδιάρικη και χαοτική, ενώ σε σημεία είναι σκληρή και βαριά όσο τίποτα. Στα "Mythopoeia" και "Hounded By Callous Decree" θα ακούσεις riffάρες, όχι ότι στο "Black Hole South West" θα χαλαστείς! Στο "Palendromeda" θα θυμηθείς πολλές σύγχρονες μπάντες του χώρου και ο ρυθμός θα σε μπάσει άμεσα στον κόσμο τους. Στο "Sins Of Sleeves" η άσκοπη επανάληψη και to παρατράβηγμα του doom περάσματος θα σε κουράσει λίγο. Ενώ στο "Breathe And Run" θα βρεις το Black Sabbath στοιχείο που δεν πρέπει να λείπει από τέτοια συγκροτήματα. Για την συνέχεια έχεις το "Scarlet Extermities" που τα φωνητικά σε κερδίζουν εξαρχής ώστε η σύνθεση πιο progressive από καθετί άλλο στον δίσκο να σου κάνει καλή εντύπωση. Στο "All Wretch No Vomit" δεν βρίσκω τίποτα καινούργιο. Το έχω ξανακούσει. Λίγο μουντό, λίγο πιο grunge, λίγο πιο μπερδεμένο για να δείξει τιμή και δόξα στους Baroness και τους Mastodon. Τιμή που φαίνεται διάχυτη στον δίσκο, μαζί με λίγο Melvins ιδέες και Red Fang μπυρίλα. Οπότε και ερχόμαστε στο πιο πολύπλοκο κομμάτι της κυκλοφορίας, με τον Neil να βοηθάει στις φωνές και να βάζει το κερασάκι στην τούρτα. Η σύνθεση είναι όλα τα λεφτά. Είναι ένα πάρτι από μόνο του, μια εμπνευσμένη δημιουργία που σε γεμίζει stoner metal κανονικά.

Γενικά το "Crystalline" είναι καλό για ντεμπούτο. Αλλά αφού οι συμμετέχοντες έχουν πολύ παρελθόν δεν θα το πάρω έτσι. Ο δίσκος είναι άξιος του ντόρου και θα αρέσει ιδιαιτέρως σε λάτρεις των riff, των συγκροτημάτων που προανέφερα και του μοντέρνου λασπωμένου και σκονισμένου metal. Ο ρυθμός του είναι εκπληκτικός και η πολυπλοκότητα δένει όμορφα με την τραχύτητά του.