Hanni El Khatib

Μάλλον θα χρειαστούν κάποιες συστάσεις για τον κύριο Khatib. Γεννημένος στο San Francisco, μισός παλαιστίνιος μισός Φιλιππινέζος, δεινός skateboarder, αλλά και σχεδιαστής του «αθλήματος», στον ελεύθερο χρόνο του κάνει παρέα και jam-άρει με τον Dan Auerbach των Black Keys. Μάλιστα ο τελευταίος είναι εκεί για να αναλάβει την παραγωγή κάθε δισκογραφικής του προσπάθειας, από τα πρώτα κιόλας βήματα του.  Το 2011 κυκλοφόρησε το "Will The Guns Come Out", κι αν σας διέφυγε το θανάσιμο riff του "Fuck It You Win", δύο χρόνια μετά σάς δίνεται η ευκαιρία να τον γνωρίσετε καλύτερα.

Τοποθετούμενος μουσικά κάπου ανάμεσα από τους White Stripes και τους Black Keys, καταφέρνει την ηχητική σύζευξη που επιτυχημένα παρουσιάζουν και οι βασικοί εκπρόσωποι των επιρροών του εδώ και χρόνια. Garage, blues και punk σκερτσόζικοι ρυθμοί, συναντιούνται και περιπλέκονται μέσα στο "Head In The Dirt", επιβεβαιώνοντας την ικανότητα του Hanni να γράφει πιασάρικα riff, χωρίς να αφήνει περιθώρια εφησυχασμού στον ακροατή. Η μοναδική πιο χαλαρή στιγμή βρίσκεται κρυμμένη στο τελευταίο κομμάτι, το "House On Fire", που και αυτό στο τελευταίο λεπτό του μπαίνει στους φρενήρεις ρυθμούς του υπόλοιπου άλμπουμ. Ο Auerbach βρίσκεται πίσω από την κονσόλα καθαρίζοντας λίγο τους ήχους από πλευρά παραγωγής, αλλά και για να αποκαλύψει τις πτυχές του άλμπουμ που ταιριάζουν απόλυτα στις προτιμήσεις των νέο-blues ακροατών, κρατώντας παράλληλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και το προσωπικό στιλ του Khatib. Έτσι λοιπόν ο ακροατής θα μπορέσει εύκολα να διακρίνει το groove του "El Camino" συνδυασμένο με John Spencer garage/ blues στοιχεία που αφομοιώνονται στον ήχο του Khatib.

Το άλμπουμ ανοίγει με το ομότιτλο κομμάτι που μοιάζει σαν μια τελετουργική προετοιμασία γι' αυτό που επιφυλάσσει η συνέχεια για τον ακροατή. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν κατακόρυφα στην συνέχεια με την σχεδόν επιθετική ρυθμική εισαγωγή του "Family" και τις κοφτερές του παύσεις. Στο "Skinny Little Girl" και το "Penny" γίνεται λίγο πιο «φιλικός» στον ακροατή με μία λίγο πιο pop αισθητική, αλλά αποφασιστικότητα και οι απειλές του "Nobody Move" και τα γκάζια του "Pay No Mind" αρχίζουν να απομακρύνουν τα περιθώρια χαλάρωσης του ακροατή. Γενικότερα οι στιχουργικές περιγραφές του Hanni, τον βάζουν κεντρικό ήρωα σε ολέθρια σενάρια τα οποία δείχνει να διαχειρίζεται με αυτοσαρκασμό αλλά στα όρια ευστροφίας που απαιτούνται για το είδος που διάλεξε να πραγματεύεται. Μπορεί να φαίνεται επιφανειακός όταν ξεστομίζει στίχους όπως το «...my useless brain is ruined» αλλά στο γενικότερο σύνολο δείχνει να είναι κερδισμένος.

Το τελικό συμπέρασμα του "Head In The Dirt" βγαίνει τόσο γρήγορα όσο και η σύντομη διάρκειά του, που για λίγο ξεπερνά την μισή ώρα. Σύντομο αλλά τελικά περιεκτικό, συσσωρεύει την ενέργεια του Khatib, η οποία εξαπολύεται ακριβώς από το σημείο που σταμάτησε το "Will The Guns Come Out" κάνοντας το φυσική συνέχεια του προκατόχου του. Μπορεί ο Dan Ayerbach να έβγαλε την rockabilly διάθεση που είχε η προηγούμενη δισκογραφική δουλειά του Hanni και να την έφερε πιο κοντά στα δικά του ηχητικά πρότυπα, αλλά ίσως να αυτή που θα κάνει και τον φίλο του να διεκδικήσει μια πιο περίοπτη θέση στο rock στερέωμα. Με το βλέμμα πάντα στις επιρροές του, παρεκκλίνει ελάχιστα για να δώσει έναν τραχύ αλλά ταυτόχρονα και πιο περιποιημένο ήχο προσπαθώντας έτσι να τον κάνει αποκλειστικά δικό του. Ας έχουμε λοιπόν ανοιχτά τα αυτιά τους όλοι οι οπαδοί των Black Keys και των White Stripes, γιατί αν συνεχίσει έτσι, αυτός ο κύριος θα κάνει έντονη την παρουσία του τα επόμενα χρόνια.