Godsmack

Είναι κάπως απογοητευτικό, αλλά νιώθω ότι πρέπει να ξεκινήσω με κάποια βασικά και αυτονόητα στοιχεία για τους Godsmack, οι οποίοι αποτέλεσαν ένα ακόμα «θύμα» της περίεργης ιδιοσυγκρασίας του έλληνα οπαδού της metal μουσικής και της δυσκολίας στην προσαρμογή που τον χαρακτήριζε στην προ-internet εποχή. Έτσι, λοιπόν, μετά από έξι στούντιο άλμπουμ και πάνω από 20 εκατομμύρια πωλήσεις, αλλά κυρίως έχοντας επηρεάσει με το ύφος τους ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του σύγχρονου σκληρού ήχου, παραμένουν μάλλον χαμηλά στη συνείδηση των περισσότερων οπαδών στη χώρα μας.

Έχοντας πάρει το όνομά τους από τους Alice In Chains και με τις επιρροές του James Hetfield να ξεχειλίζουν στις ερμηνείες του Sully Erna, οι Godsmack βρήκαν έναν χώρο που αναπτυσσόταν στα τέλη της δεκαετίας του '90 και κατάφεραν να ηγηθούν αυτού, ενσωματώνοντας στοιχεία από τα δύο προαναφερθέντα ονόματα, αλλά χτίζοντας παράλληλα έναν πολύ άμεσα αναγνωρίσιμο προσωπικό ήχο και χαρακτήρα. Με αυτή τη συνταγή κατάφεραν να γίνουν μια από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά μπάντες της metal σκηνής στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Παρ' όλο που τα τελευταία χρόνια ο Sully Erna ασχολείται αρκετά με το καταπληκτικό προσωπικό του project, οι Godsmack βρήκαν τον χρόνο να συνθέσουν τον διάδοχο του πολύ καλού "The Oracle" που κυκλοφόρησε το 2010 και με το "1000hp" φαίνεται πως δεν προσπάθησαν να κάνουν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που κάνουν καλά τόσα χρόνια και τους κατέστησε τόσο επιτυχημένους. Οι δέκα συνθέσεις του άλμπουμ δεν αποκλίνουν από τις δομές και τον ήχο που πάντα τους χαρακτήριζε και είναι φτιαγμένες για να ικανοποιήσουν τους οπαδούς τους και να αφήσουν ασυγκίνητους εκ νέου αυτούς που δεν εκτίμησαν ποτέ αυτό που πρεσβεύουν.

Εδώ τίθεται ένα σημαντικό ερώτημα γύρω από το πώς θα έπρεπε να προσεγγίσει ένα άλμπουμ σαν το "1000hp". Αφενός έχουμε ένα άλμπουμ που ανταποκρίνεται στο επίπεδο της μπάντας, όντας άρτιο, ομοιογενές και κοντά στον επιθυμητό ήχο των οπαδών, όμως ταυτόχρονα πρόκειται για ένα άλμπουμ που στέκεται μάλλον αδιάφορα ανάμεσα στη δισκογραφία της μπάντας, χωρίς να έχει κάτι που θα το κάνει να ξεχωρίσει μέσα σ' αυτή. Καμία από τις δυο προσεγγίσεις δεν είναι λάθος και το πόρισμα εξαρτάται από την προδιάθεση που έχει κάποιος.

Αν το ζητούμενο είναι για κάποιον να περάσει καλά, με τυποποιημένο αλλά δουλεμένο groove metal, λογικά θα βρει αυτό που ψάχνει στο "1000hp", καθώς περιέχει τα απαραίτητα κοφτά riff, ωραία refrain, κλασικές γραμμές από τον Erna, τούμπανο παραγωγή και μερικούς κλασικούς στίχους που θα ήθελες να φτύσεις στα μούτρα κάποιου που δεν συμπαθείς. Αν πάλι περιμένεις να βρεις το άλμπουμ που θα κάνει τη διαφορά στον σύγχρονο σκληρό ήχο, που χτίζει στον ήχο της μπάντας και τον πάει ένα βήμα παραπέρα, ατυχώς θα συνειδητοποιήσεις ότι οι Godsmack δεν πρέπει να προσπάθησαν καν για να επιτύχουν κάτι τέτοιο.

Η καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ είναι το "Something Different" με τα Hetfieldικά τραβήγματα στα φωνητικά του Sully, πυρακτωμένο είναι το εναρκτήριο ομώνυμο τραγούδι, συμπαθητικό το groove του "FML", ενώ στις καλές στιγμές συμπεριλαμβάνεται και το mid tempo "Generation Day". Στο κλείσιμο του "Turning To Stone" οι ακουστικές κιθάρες και τα κρουστά υπενθύμισαν ότι υπάρχουν και αυτά τα στοιχεία που τους πάνε πολύ (βλέπε "The Other Side" ή το DVD του "An Evening With Godsmack"), αλλά μάλλον αυτή η πλευρά της μουσικής τους αφορά πλέον το προσωπικό σχήμα του Erna και παραμερίζεται (κακώς) από τους Godsmack.

Σε γενικές γραμμές το "1000hp" ακούγεται ευχάριστα στο σύνολό του, περιέχοντας μερικές καλές στιγμές, όμως, δεν κρύβω πως θα ήθελα να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ που να με κολλήσει, θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα για συμπεριληφθεί στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Κάτι τέτοιο δεν παίζει με το "1000hp", οπότε κρατάμε τα καλά στοιχεία, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας το επόμενο άλμπουμ και ενδιαμέσως παρακαλάμε να αξιωθούμε να τους δούμε live.