Gentlemans Pistols

Το έχω ξαναπεί ότι οι Gentlemans Pistols αδικούν τους εαυτούς τους και την μουσική τους μένοντας αυτοβούλως (;) στην άκρη του vintage rock στίβου. Ναι μεν ξεκίνησαν την κούρσα τους ακούγοντας την πιστολιά, στην πορεία όμως αποφάσισαν να το πάνε χαλαρά λες κι αγωνίζονται σε μαραθώνιο.

Το κακό με αυτό είναι πως κυκλοφορούν δίσκους κάθε τέσσερα χρόνια και υπάρχει ο κίνδυνος της λήθης. Από την άλλη δείχνουν αντοχές και συνεχίζουν να τρέχουν ακόμα προσπερνώντας μερικά σάπια κουφάρια. Καλό αυτό, που μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερο με την δεύτερη αλλαγή δισκογραφικής.

Το "At Her Majesty's Pleasure" έχει ακόμα εκείνη την απαράμιλλη εγγλέζικη ομορφιά και από την στιγμή που ο James Atkinson παραμένει στην μπάντα παρόλες τις απώλειες, είναι ευοίωνο σημάδι. Όπως και η παραμονή του Bill Steer, που έπειτα από το τέλος των Firebird μοιάζει να βρήκε την Ιθάκη του εδώ.

Το "Hustler's Row" ξεκινά μουδιασμένα για μερικά δευτερόλεπτα με το "The Searcher" που παραπέμπει στο intro από τα «φιλαράκια» της Jennifer Aniston κι ευτυχώς ο φόβος της αλλαγής ήχου αποδήμησε τάχιστα εις Κύριον. Μαζί έφυγε και η όποια Νότια επιρροή ελέω Clutch και πλέον έχουμε να κάνουμε αμιγώς με made in England.

Από το Leeds είναι τα παληκάρια άλλωστε και σε συνδυασμό με τον στιχουργικό/ βιογραφικό πόνο του Atkinson, το "Hustler's Row" έχει όλα τα μουσικά χαρακτηριστικά εκείνα που ήταν σήμα κατατεθέν στην χώρα τους περί τα '70s. Οι κιθάρες και τα ολοένα και λυρικότερα φωνητικά είναι τα μεγάλα όπλα της μπάντας, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την σπουδαιότητα των υπολοίπων, αλλά σε μια ομάδα όλο και κάποιος ξεχωρίζει πιότερο.

Το "Time Wasters" φερ' ειπείν, πέραν των στιχουργικών του καρφιών είναι κι ένα κιθαριστικό όργιο μεταξύ Steer / Atkinson της κλίμακας Tipton / Downing επί εποχής "Rocka Rolla", που συνεχίζεται αμείωτο στο "Private Rendezvous". Πληρωμένη απάντηση του Atkinson θα έλεγε κανείς στους υπαίτιους των προσωπικών του κακουχιών, ανείπωτη ομορφιά για μένα καθώς τα σωθικά του τα βγάζει αλλού.

Στο "Stress And Confusion" και ειδικότερα στο "So Long Fade Away" που στιχουργικά αναιρεί τα λεγόμενα του πρώτου, είναι εμφανής η ανάγκη του δημιουργού να διώξει από δίπλα του τα όποια παρελθοντικά κατάλοιπα, μέσω και της αυτοκριτικής. Βαριές κουβέντες από μια πλάτη που προφανώς κουβάλαγε περισσότερα από όσα μπορούσε να αντέξει. Βρήκε τον δρόμο του και συνεχίζει το τρέξιμο της μπάντας με ρυθμό χελώνας, επηρεασμένος ίσως από τον μύθο του Αισώπου με τον λαγό. Θυμηθείτε μόνο ποιος νικάει στο τέλος.