Gehenna

Unravel

Indie Recordings (2013)
Από τον Αντώνη Κονδύλη, 18/10/2013
Συνεχίζουν να πορεύονται στα μονοπάτια που μας έχουν συνηθίσει, αλλά αυτή τη φορά λείπουν οι ενδιαφέρουσες ιδέες και αυτό το κάτι παραπάνω
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Gehenna βρίσκονται μαζί μας δισκογραφικά 20 ακριβώς χρόνια. Σε σχέση με άλλους σύγχρονούς τους δεν απολαμβάνουν την αναγνώριση που ενδεχομένως αξίζουν με βάση αυτά που έχουν προσφέρει και σύμφωνα με τις ιδιαίτερα αξιόλογες μουσικές τους προσπάθειες.

Την τελευταία δεκαετία η παρουσία τους είναι μάλλον ανεμική, με μόλις μια κυκλοφορία, ενώ οι ζωντανές τους εμφανίσεις (αυτές που έχω δει προσωπικά) μπορούν να χαρακτηριστούν έως και πρόχειρες.  Με τη στάση τους αυτή θα έλεγα ότι δείχνουν να μην παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, κάτι που σε συνδυασμό με τις συνεχείς αλλαγές μελών και επομένως την περιορισμένη δραστηριότητα τους τα προηγούμενα χρόνια συνετέλεσε στην περιορισμένη δημοτικότητά τους.

Στο φετινό τους πόνημα δεν μας επιφυλάσσουν εκπλήξεις, καθώς συνεχίζουν να πορεύονται στα μονοπάτια που μας έχουν συνηθίσει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο ήχος τους και το ύφος τους ακολουθούν αυτά του τελευταίου τους άλμπουμ, με κάποιες διαφοροποιήσεις.

Black metal με χαρακτηριστικά σιδηροδρομικά riff σε συνδυασμό με το στιβαρό rhythm section χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για να μας ψυχοπλακώσουν και να μας προετοιμάσουν για μια ακόμη φορά για το επερχόμενο τέλος δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα νοσηρή και επιθανάτια.

Το εναρκτήριο "The Decision", αργό, βαρύ και ασήκωτο στέλνει το μήνυμα και σε υποδέχεται σε μια επίγεια κόλαση σαν αυτά που μας έχουν προσφέρει απλόχερα στο παρελθόν. Στη συνέχεια στο ομώνυμο κομμάτι παρακολουθούμε κοφτερές κιθάρες να δίνουν τη θέση τους σε ένα mid tempo πέρασμα.

Σε αυτό το ύφος κυλάει και το υπόλοιπο άλμπουμ. Οι Νορβηγοί δίνουν έμφαση σε μεσαίες αυτή τη φορά ταχύτητες, χωρίς να παραλείπουν να τις αυξήσουν δημιουργώντας κάποιες χαοτικές στιγμές. Τα μοχθηρά φωνητικά του Sanrabb (από τους κορυφαίους του ιδιώματος) έρχονται κατευθείαν από την άβυσσο και σου προκαλούν από μόνα τους έναν εφιάλτη. Η παραγωγή με τη σειρά της βοηθάει ώστε το τελικό αποτέλεσμα να ακουστεί πιο επιβλητικό και πομπώδες, απαλείφοντας κάθε ελπίδα σωτηρίας.

Σε σύγκριση με το "WW" θα έλεγα ότι βρίσκεται τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, όχι τόσο γιατί τα ξεσπάσματα και τα blastbeat έχουν περιοριστεί και κυριαρχούν κυρίως mid tempo σημεία, αλλά γιατί λείπει η τεταμένη ατμόσφαιρα εκείνου του άλμπουμ και ως εκ τούτου το "Unravel" παρουσιάζεται λιγότερο θανατηφόρο και επικίνδυνο.

Αυτό που πάνω από όλα χαρακτηρίζει το "Unravel" είναι το βασικό χαρακτηριστικό των δίσκων των Gehenna, τουλάχιστον από το "Admiron Black" και μετά. Ένα αποκρουστικό προσωπείο. Του λείπουν όμως ιδέες και αυτό το κάτι παραπάνω που θα μας ωθούσε να το τοποθετήσουμε στις σημαντικές στιγμές της ιστορία των Νορβηγών.
  • SHARE
  • TWEET