Gallon Drunk

The Soul Of The Hour

Clouds Hill (2014)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 16/06/2014
Η μαγκιά του δίσκου αυτού είναι ότι τα εξαιρετικά τραγούδια του σε χτυπάν από την πρώτη, αλλά τα ακόμα καλύτερα τα ανακαλύπτεις με τις συνεχόμενες ακροάσεις
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Λες και φοβήθηκαν μην και έγιναν πολύ ευθείς και προσιτοί (λέμε τώρα) οι Gallon Drunk με το "The Road Get Darker From Here" και στο νέο τους άλμπουμ "The Soul Of The Hour" πασχίζουν να γίνουν πιο απόμακροι. Και μάλιστα δεν χάνουν χρόνο ξεκινώντας το δίσκο με μία εννιάλεπτη, φορτισμένη από το πιάνο και το hammond σύνθεση που κυκλικά δημιουργεί μία μελαγχολική όσο και παγανιστική διάθεση που λίγη σχέση έχει με κάποιο neo-garage πρότυπο τραγουδιού.

Η συνέχεια τους επαναφέρει σε πιο γνώριμα μουσικά μονοπάτια και μάλιστα το "The Dumb Room" είναι σαν ο Jimi Hendrix να τζαμάρει με τους Experience και τους Band Of Gypsies ταυτόχρονα, σε μία post punk εποχή. Η έντονη χρήση του hammond παραμένει χαρακτηριστικό σε όλες τις συνθέσεις και παρότι δε χρησιμοποιείται επιθετικά δημιουργεί το υπόστρωμα για τα τριών συγχορδιών τραγούδια που φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν με πρώτο το "The Exit Sign". Ακόμα και αν φαινομενικά οι Gallon Drunk δεν κινούνται με τις ταχύτητες και τις εκρήξεις της προηγούμενης δουλειάς τους, η έντασή τους είναι πολύ πιο υπόγεια αλλά εξίσου αποτελεσματική και το συγκεκριμένο τραγούδι είναι μία απόδειξη του πόσο περίτεχνα αλλά και ύπουλα το feedback αγκαλιάζει τον ακροατή.

Το ομότιτλο του άλμπουμ τραγούδι και πάλι ρίχνει τους τόνους και ανεβάζει το groove σε ένα κομμάτι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως απόδειξη «αντί βιογραφικού» για το γεγονός ότι ο James Johnston υπήρξε μέλος των Bad Seeds. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που το σαξόφωνο του Terry Edwards έρχεται να τα γαμήσει όλα, με την καλύτερη δυνατή έννοια, ας μου συγχωρεθεί. Και εκεί που νομίζεις ότι τα πράγματα δεν μπορούν να εξελιχθούν καλύτερα έρχεται το πολλοστό «καλύτερο τραγούδι του δίσκου» (εν γνώσει μου η αντίφαση) που λικνίζεται στον τίτλο "Dust In The Light", μεστό μέσα στην μετριοπάθειά του. Τα "Over And Over" και "The Speed Of Fear" που κλείνουν τον δίσκο δε μας κάνουν σοφότερους πέρα της επιβεβαίωσης ότι οι Βρετανοί (με τον Έλληνα μπασίστα πλέον) βρίσκονται σε μεγάλη φόρμα.

Η μαγκιά του δίσκου αυτού, και των Gallon Drunk κατ' επέκταση, είναι ότι τα εξαιρετικά τραγούδια του δίσκου σε χτυπάν από την πρώτη ακρόαση, αλλά τα ακόμα καλύτερα τα ανακαλύπτεις με τις συνεχόμενες ακροάσεις. Δε μου είναι εύκολο να παραδεχθώ ότι το "The Soul Of The Hour" είναι ακόμα καλύτερο από το "The Road Gets Darker From Here" κι όμως μέχρι να τελειώσω να πληκτρολογώ τις λέξεις  αυτές το έχω ήδη πάρει απόφαση.
  • SHARE
  • TWEET