GAD.

Τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια και σεβασμό στους GAD. για τη γενική τους παρουσία στον μουσικό χώρο. Την προηγούμενή τους δουλειά, "The Perfect Crime", τη θεωρώ μια από τις καλύτερες και πιο καλοδουλεμένες αγγλόφωνες κυκλοφορίες που έχουν παραχθεί από τη χώρα μας στον εναλλακτικό ήχο, τόσο σε θέμα συνθέσεων όσο και σε θέμα παραγωγής. Όμως άλλος ένας λόγος που καθιστά αξιοθαύμαστους τους GAD. είναι και η εξέλιξη που παρουσίασαν σε σχέση με το πρώτο τους άλμπουμ, "System May Fall". Από έναν καθαρά ηλεκτρονικό ήχο κράτησαν τα απολύτως απαραίτητα στοιχεία, προσέθεσαν κιθάρες και ένα πιο «φυσικό» rhythm section φτιάχνοντας ένα διαφορετικής κατεύθυνσης άλμπουμ, με πιο rock χαρακτήρα.

Αυτή η μεταμόρφωση μεταξύ πρώτης και δεύτερης κυκλοφορίας και η ποιότητα που υπάρχει και στα δύο άλμπουμ με έκαναν να περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον το τρίτο τους άλμπουμ "End In Tears" και το πώς θα κινούνταν σε αυτό. Αυτό που εισέπραξα δεν ήταν και αυτό που προσδοκούσα, αυτό που θα ήθελα να ακούσω από την τρίτη δουλειά των GAD. Δεν άκουσα μια ισάξια συνέχεια του "The Perfect Crime" όυτε καν κάτι που να δείχνει μια πιθανή λογική εξέλιξη στον ήχο τους, αλλά μια προσπάθεια της μπάντας να παρουσιάσει μια κυκλοφορία η οποία τελικώς συνδυάζει στοιχεία από τις δύο προηγούμενες δουλειές της χωρίς όμως να πιάνει τις επιμέρους κορυφές τους.

Το περιεχόμενο σε καμία περίπτωση δεν είναι χαμηλού επιπέδου. Οι GAD. και σε αυτό το άλμπουμ έχουν το easy-listening ποιοτικό στοιχείο που τους έκανε γνωστούς και αυτό εκφράζεται σε όλο σχεδόν το μήκος/πλάτος του "End In Tears". Το "Wonderful" και το ομώνυμο κομμάτι με τη συμμετοχή των Alexandra McKay και Mαρίας Κουρμούλη αντιστοίχως παίρνουν ιδιαίτερη ομορφιά χάρις στη συμμετοχή τους, τα "Big Brown Eyes", "Chloe" και "Belong" είναι ηλεκτρονικής χροιάς πιο κοντά στο "System May Fall", ενώ τα "Pretending", "Your Lover Tonight" και "Turn The Lights Off" φέρνουν πιο πολύ στο στυλ του "The Perfect Crime". Συμπαθητικά κομμάτια, ρέουν πανεύκολα στο αυτί, αλλά έχουμε ξανακούσει κάτι παρόμοιο από τους GAD. στο παρελθόν με πιο ενδιαφέροντα τρόπο.

Ίσως και να τους αδικώ λίγο επειδή είχα θέσει μεγάλες προσδοκίες για την τρίτη τους δισκογραφική προσπάθεια, αλλά ακούγοντας το άλμπουμ εδώ και κάποιες εβδομάδες θεωρώ πως περιόρισαν λίγο την αποδεδειγμένη δημιουργικότητά τους, μην τολμώντας το κάτι παραπάνω, παραμένοντας στάσιμοι, ανακατεύοντας συνταγές που έχουν ξαναφτιάξει. Είπαμε, «τρώγονται» αυτά που ετοίμασαν αλλά πολύ θα ήθελα μια αναπάντεχα γευστική «συνταγή» σαν αυτή που σέρβιραν στο παρελθόν με κομματάρες - εκπλήξεις όπως το "Parallel Lines"...