Fleshgod Apocalypse

Το death metal και γενικά ο ακραίος ήχος, είναι αλήθεια ότι σηκώνει πειραματισμούς. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια που χαρακτηρισμοί όπως blackmetal-ας, deathmetal-ας, κλπ έχουν εκλείψει, ο ακροατής δεν έχει πρόβλημα να του μπασταρδέψουν το αγαπημένο του είδος, αρκεί το τελικό αποτέλεσμα να είναι ποιοτικότερο από αυτό που θα προέκυπτε δίχως το μπόλιασμα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι Ιταλοί Fleshgod Apocalypse.

Σχετικά νέοι στον χώρο, αφού μόλις το 2009 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Oracles", αφήνοντας τις πρώτες υπόνοιες για το τι θα επακολουθούσε. Τεχνικό death metal με λίγα συμφωνικά μέρη, που δεν μπλέκονταν ωστόσο μεταξύ τους. Ένα full length και ένα EP μετά, ερχόμαστε στο παρόν και το "Labyrinth". Πλέον, τα συμφωνικά μέρη έχουν ενσωματωθεί πλήρως στον ήχο των Fleshgod Apocalypse με αποτέλεσμα να γίνουν ένα ξεχωριστό και αναπόσπαστο κομμάτι της μπάντας, όπως έγινε και στους τελευταίους δίσκους των SepticFlesh.

Θέλει τέχνη να καταφέρεις να γράψεις έναν death metal δίσκο, όπου συνδυάζονται τόσο αρμονικά η θεατρικότητα με την τραχύτητα. Οι συνθέσεις του "Labyrinth" είναι πλούσιες, γεμάτες και ενδιαφέρουσες στην πλειοψηφία τους. Τα καθαρά φωνητικά, καθώς και τα οπερετικά, δρουν καταλυτικά στην δημιουργία μιας ιδιαίτερης ατμόσφαιρας, όπως κάποτε έκαναν με περισσή μαεστρία οι Arcturus. Φυσικά, ο κορμός των συνθέσεων είναι το τεχνικό death metal με brutal φωνητικά, περίπλοκα riff, μελωδικά solo και έναν ακούραστο drummer να κοπανάει αλύπητα. Σε υπερβολικό βαθμό ίσως.

Οι Ιταλοί είναι καλοί σε αυτό που κάνουν και θα ήταν πρωτοπόροι, αν δεν υπήρχαν μπάντες όπως οι Arcturus και οι Sigh ή απλά αν δεν είχαν ήδη κυκλοφορήσει κάτι εξίσου καλό στο παρελθόν, όπως το "Agony". Προς το παρόν, κερδίζουν αρκετούς πόντους για το δύσκολο εγχείρημα τους, το οποίο σε γενικές γραμμές στέκεται, όπως και ο προκάτοχός του, αξιοπρεπέστατα.  Ένα αδύναμο στοιχείο του είναι το γεγονός πως ακούς τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα που από ένα σημείο και μετά δυσκολεύεσαι να εστιάσεις. Προσωπική μου άποψη είναι πως το "Labyrnith" είναι ένας δίσκος που τον ακούς αρκετά ευχάριστα και κεντρίζει το ενδιαφέρον λόγω της ιδιαιτερότητάς του.