Fish

A Feast Of Consequences

Chocolate Frog (2013)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 10/01/2014
Ο πρώην τραγουδιστής των Marillion εξελίσσει το προσωπικό του στυλ αλλά με άνω όριο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το να πούμε ότι η προσωπική καριέρα του Fish, του πρώτου τραγουδιστή των Marillion, υπήρξε ανακόλουθη των εμπορικών αλλά και καλλιτεχνικών υψών του πρώην συγκροτήματός του θα ήταν φυσικά λίγο.  Ο χωρισμός τους άφησε εμφανή σημάδια σε αμφότερους και αν οι μεν Marillion κατάφεραν να συνεχίσουν, για κάποιους εξίσου ποιοτικά, εν πάση περιπτώσει καμία από τις δύο πλευρές δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να ακολουθήσει τη δύναμη της μεταξύ τους συνεργασίας. Αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές στις ερμηνείες του Fish που έγιναν σχεδόν αμέσως λιγότερο θεατρικές, έντονες και επιβλητικές και μετατράπηκαν σε αδύναμες στις κακές του στιγμές και στις καλές του, υποβλητικές.

Τα σκαμπανεβάσματα της καριέρας του τού στέρησαν το πολυπληθές κοινό που θα μπορούσε να διατηρήσει, οι λιγότεροι πιστοί που έχουν μείνει όμως να παρακολουθούν την καριέρα του δεν υπολείπονται σε φανατισμό και σίγουρα περιμένουν καιρό έναν δίσκο σαν το "A Feast Of Consequences" που θα δικαιώνει την επιμονή τους. Είπαμε, πλέον ο Fish είναι αμφίβολο αν παίζει πλέον ακραιφνές prog rock, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει μερικές πολύ όμορφες στιγμές...

...οι οποίες ουσιαστικά ξεκινάνε από το δεύτερο μισό του δεκάλεπτου "Perfume River", του οποίου τα πρώτα λεπτά αποτελούν μία ατμοσφαιρική εισαγωγή, όμορφη και αναγκαία, αλλά είναι κρίμα που το πιο μελωδικό μέρος του δεν αποτελεί ανεξάρτητο track ώστε να έχει τη δική του τύχη. Από το σημείο αυτό δεν έχει κανένα πρόβλημα να περάσει από ένα εντελώς απλό αλλά και επιτυχημένο «ανεβαστικό» ροκάκι που ακούει στο όνομα "All Loved Up" σε μία ακουστική μπαλάντα όπως το "Blind To The Beautiful" και πάλι πίσω σε πιο μεγαλεπήβολα ηλεκτρακουστικά τραγούδια όπως το ομώνυμο του δίσκου και το "High Wood" που ακολουθεί.

Κάπου στο σημείο αυτό συνειδητοποιείς ότι πλέον ο Fish περισσότερο απαγγέλει παρά τραγουδάει, μία ικανότητα που βεβαίως είχε από την εποχή των Marillion αλλά σίγουρα εξέλιξε πολύ στη solo καριέρα του. Αυτό δεν τον εμποδίζει από το να έχει όμορφες ερμηνείες αφού ακόμα και η άρθρωσή του είναι ικανή να υπονοήσει μελωδίες. Από την άλλη κάνει περιπτώσεις όπως το επτάλεπτο "Crucifix Corner" και το εξάλεπτο "Thistle Alley" να βασίζονται σχεδόν εντελώς στα μουσικά όργανα, τα οποία όμως δεν αποφασίζουν να κάνουν πάντα αισθητή την παρουσία τους οπότε και παραμένουν υπερβολικά εσωστρεφή. Απομένουν λοιπόν οι στίχοι, οι ιστορίες που ο Fish διηγείται. Η αλήθεια είναι ότι η δομή των τραγουδιών του "A Feast Of Consequences" είναι τέτοια που δεν αφήνει πολύ χώρο στα όργανα να δείξουν το κάτι παραπάνω. Σπάνια υπάρχει ένα riff, ένα solo, ένα σημείο όπου κάποιο όργανο θα δείξει μία προσωπικότητα. Είναι, εντελώς φυσιολογικά πιθανότατα, τα πάντα ιδωμένα υπό το πρίσμα του τραγουδιστή και κατά συνέπεια το ύφος είναι πιο κοντά σε αυτό των singer / songwriter, με μία πιο ευφάνταστη ενορχήστρωση από τη συνηθισμένη συνοδεία κιθάρας ή πιάνου.

Το "A Feast Of Consequences" είναι μία καλή συνέχεια στην προσωπική πορεία του Fish, εύκολο στην ακρόαση και όχι ιδιαίτερα απαιτητικό. Η επιμονή όμως σε ένα στυλ «αφήγηση ιστοριών με μουσική υπόκρουση» αποκαλύπτει και μία μανιέρα που κάνει την εμφάνισή της όσο περνάει ο δίσκος. Η απουσία τραγουδιών με έντονες μελωδίες ή ακόμα και συμβατικές δομές δεν είναι για όλους και προς το τέλος ως άκουσμα καταντά αδιάφορο. Αν όμως μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο τρόπος σύνθεσης μουσικής έχει ένα πάνω όριο, πολύ πιθανόν με αυτόν τον δίσκο ο Fish να το έπιασε.
  • SHARE
  • TWEET