Eyehategod

Για 14 χρόνια είχαν σιωπήσει οι Eyehategod. Η μπάντα που άλλαξε, στις αρχές του '90, για πάντα τον ρου του ακραίου ήχου και έγραψε τη μουσική της μισανθρωπιάς και του μηδενισμού, έκλεισε τον κύκλο της το 2000 όταν και κυκλοφόρησε εκείνο το αξιομνημόνευτο "Confederacy Of Ruined Lives" και τον φανταστικό compilation δίσκο "Southern Discomfort". Φυσικά τα μέλη των Eyehategod δεν έμειναν εκτός μουσικής, ούτε και η μπάντα διαλύθηκε, αφού συνέχισαν να κάνουν live αραία και που. Οι συναυλίες τα τελευταία χρόνια άρχισαν να πολλαπλασιάζονται (περνώντας και από τα μέρη μας το 2011, σε ένα αριστουργηματικό live, μαζί με τους Γιαπωνέζους θεούς Church Of Misery), ενώ το πρώτο δείγμα αυτής της πρόσφατης έντονης δραστηριότητας ήρθε το 2012 όταν και κυκλοφόρησαν το πολύ ενδιαφέρον single, "New Orleans Is The New Vietnam".

Στις 23 Αυγούστου του 2013 τα πάντα σκοτείνιασαν και γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία του συγκροτήματος. Ο Joey LaCaze βρέθηκε νεκρός από αναπνευστική ανεπάρκεια σε ηλικία μόλις 42 ετών. Από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας πίσω στο μακρινό 1988 (αν και δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τους τότε Eyehategod, φημολογείται ότι ο Joey μαζί με τον Bower έφτιαξαν τη μπάντα), ο θάνατος του φαινόταν ότι θα έβαζε νέο τέλος στη μπάντα αλλά οι υπόλοιποι Eyehategod έφεραν τον Aaron Hill και ανακοίνωσαν τον πρώτο τους δίσκο εδώ και 14 χρόνια, γιατί «αυτό θα ήθελε και ο Joe», όπως δήλωσαν αργότερα οι ίδιοι.

Ο νέος δίσκος των Eyehategod είναι γεγονός, με την ανυπαρξία τίτλου να σηματοδοτεί ταυτόχρονα μια νέα αρχή για τη μπάντα. Πώς βρίσκει λοιπόν το 2014 τους Eyehategod; Όπως ακριβώς τους άφησε και αυτό είναι το καλύτερο που μπορούσε να κάνει η μπάντα. Με μανία, μηδενισμό και περίσσια μεγαλοπρέπεια, η μπάντα δείχνει ότι δεν έχει χάσει ούτε στο ελάχιστο το mojo της και με το μάτι να γυαλίζει, φέρνουν ξανά σε πρωταγωνιστικό ρόλο τα διεστραμμένα blues της Νέας Ορλεάνης. Το εναρκτήριο κομμάτι ουρλιάζει με μανία «90s», αφού σε πιάνει από τα μούτρα με τον à la Black Flag, δαιμονιώδη punk ρυθμό του και σε προετοιμάζει άψογα για τον sludge ορυμαγδό που ακολουθεί. Ο δίσκος ξεχειλίζει από κολλητικά riff και χάρη στο στοιβαρό rhythm section (ο Aaron Hill στα τύμπανα έχει κάνει πραγματικά πολύ καλή δουλειά), κυλάει άψογα και κρατάει αμείωτο το ενδιάφερον από την αρχή μέχρι το τέλος. Ανάμεσα στα hardcore σημεία, δεσπόζουν αργόσυρτα, βαλτώδη περάσματα που οδηγούνται από τις υπέροχες κιθάρες των Bower και Patton. Οι δύο εν λόγω κύριοι, ποτέ δεν είχαν πρόβλημα να γράψουν riff που σε κολλάνε στον τοίχο και έτσι και εδώ αλληλοσυμπληρώνονται εξαιρετικά και σέρνουν το γαϊτανάκι. Πάνω απ' όλα όμως είναι η τσιριχτή, γεμάτη απόγνωση φωνή του Williams που προκαλεί ανατριχίλες. Ο τύπος ουρλιάζει σαν λύκος, ενσωματώνοντας ταυτόχρονα και τη beatnik, ποιητική του πρόζα με την οποία καταπιάνεται τελευταία (και δείγμα αυτής μπορείτε να ακούσετε πιο έντονα στον δίσκο των Corrections House), κάτι που γίνεται εμφανές στο "Flags And Cities Bound" όπου είναι σαν να ακούμε μια πιο διεστραμμένη εκδοχή του μύθου της beat generation, Allen Ginsberg.

Αν και κάποια θέματα του δίσκου μοιάζουν κάποιες ελάχιστες φορές, να τα έχουμε ξανακούσει, οι Eyehategod αποφεύγουν τον δεινοσαυρισμό και δένουν ιδανικά όλα αυτά τα υλικά που όρισαν το sludge πριν 25 χρόνια. Επίσης, αν και πλέον δεν μένουν στο δρόμο βαρώντας ενέσεις ηρωίνης, διατηρούν τον μηδενιστικό τους χαρακτήρα και σοκάρουν ευχάριστα χάρη στα γεμάτα σαπίλα blues τους και το ανεπιτήδευτο FUCK YOU attitude που έχουν. Ο Joey θα ήταν περήφανος.