Europe

Bag Of Bones

earMusic (2012)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 02/04/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
"This is the sound of us falling apart..."

Με αυτή τη φράση επέλεξαν να ανοίξουν το ένατο studio άλμπουμ τους οι Europe και σίγουρα διόλου τυχαία. Αυτό, διότι στον συγκεκριμένο στίχο περικλείεται το πνεύμα του όλου εγχειρήματος. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. Καλώς ή κακώς, οι Σουηδοί είναι συνδεδεμένοι άμεσα (εκτός απ’ τον Γκάλη και την παρέα του) με τη δεκαετία του '80, το glam metal κίνημα του τότε και ό,τι συμπεριλαμβάνεται σε αυτό. Όταν έκαναν το δισκογραφικό τους comeback μέσα στα 00s όμως, φάνηκαν να έχουν αφήσει πίσω αυτές τις μέρες για τα καλά, τόσο εμφανισιακά όσο και μουσικά. Κάτι τέτοιο φυσικά είναι απόλυτα κατανοητό και καλοδεχούμενο σε γενικές γραμμές, αφού δείχνει μια μπάντα που σέβεται συναυλιακά το παρελθόν της, αλλά ταυτοχρόνως δισκογραφικά δείχνει να πατάει όσο πιο γερά μπορεί στο παρόν. Αυτή η στάση των Europe λοιπόν, όσο κι αν ξένισε αρκετούς, έρχεται να εδραιωθεί ακόμα περισσότερο με το "Bag Of Bones".

Από τις πρώτες ανακοινώσεις σχετικά με την κυκλοφορία του εν λόγω δίσκου, ήταν φανερό πως το συγκρότημα έμοιαζε να θέλει να πάρει μια ελαφρά διαφορετική κατεύθυνση, όσον αφορά στο νέο υλικό. Ειδικά με την επιλογή του Kevin Shirley (Joe Bonamassa, Black Country Communion, Aerosmith, The Black Crowes) στην παραγωγή και τη συμμετοχή του Joe Bonamassa, οι Europe άρχιζαν να γέρνουν προς τη blues πλευρά του hard rock πιο πολύ από ποτέ. Έπειτα, ήρθαν και οι δηλώσεις του Joey Tempest, πως «πρόκειται για έναν σκληροπυρηνικό classic rock δίσκο με μια δόση blues» και άρχισε σιγά-σιγά να δημιουργείται μια πιο συγκεκριμένη εντύπωση για το τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Κάπως έτσι, το «θέμα» απέκτησε αρκετό ενδιαφέρον, αφού ήμουν ιδιαίτερα περίεργος δω πως θα ακούγεται το αποτέλεσμα μιας σύμπραξης όπως αυτή των Europe και Shirley.

Η ακρόαση ξεκινά με το "Riches To Rags" και τα πράγματα μοιάζουν αρκετά ευοίωνα για τη συνέχεια. Ρυθμός, όμορφος «γήινος» ήχος κιθάρας, ωραίο ρεφραίν και -όπως αναφέρθηκε παραπάνω- στίχοι που αποτελούν την «καρδιά» του άλμπουμ. Κάπως έτσι έχουν στιχουργικά τα πράγματα και στο "Not Supposed To Sing The Blues", με ελαφρά πιο γυαλισμένη παραγωγή και πιο εντυπωσιακό φαινομενικά ρεφραίν, κάτι που δικαιολογεί και την επιλογή του για πρώτο single και video clip. Η συνέχεια δεν απογοητεύει, αφού το "Firebox" προσφέρει ένα καλό riff, ανατολίτικα ατμοσφαιρικά «κολπάκια» και ωραία κουπλέ, ενώ το "Bag Of Bones" συνδυάζει ακουστικά και ηλεκτρικά μέρη εξαιρετικά, δημιουργώντας μια πανέμορφη σύνθεση. Ακόμα, ξεχωρίζουν τα "Demon Head" και "Doghouse" (το οποίο έχει ήδη παρουσιάσει η μπάντα στην τελευταία της περιοδεία), αλλά και το χαλαρό/ακουστικό "Drink And A Smile". Επίσης, λίγο πριν το τέλος, έχουμε και το "Mercy You Mercy Me", το οποίο μας θυμίζει κατά μία έννοια ποιοι είναι οι «σύγχρονοι» Europe, αφού θα ταίριαζε με άνεση στην tracklist οποιουδήποτε εκ των "Last Look At Eden" (2009), "Secret Society" (2006) και "Start From The Dark" (2004).

Τώρα, όσον αφορά στη γενικότερη αίσθηση που αφήνει το σύνολο των τραγουδιών, είναι πως εάν σταματήσει κανείς να ψάχνει το κομμάτι-«κράχτη», τότε θα ευχαριστηθεί περισσότερο το άλμπουμ. Σίγουρα, ο καθένας θα βρει τις δικές του αγαπημένες στιγμές, αλλά δεν θα βρει το κομμάτι του οποίου το ρεφραίν θα του κολλήσει στο κεφάλι και θα τον κάνει να επανέλθει σε αυτό ξανά και ξανά. Για ένα σχήμα όπως οι Europe δεν ξέρω κατά πόσο κάτι τέτοιο είναι καλό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν με ενόχλησε τόσο ώστε να συγκαταλεχθεί στα αρνητικά. Αυτό, διότι μετά από αρκετές ακροάσεις, η έλλειψη κάποιου hit δεν είναι πια θέμα, αφού ο χαρακτήρας των συνθέσεων είναι φανερό πως δεν είναι τέτοιος. Σε αυτό έχει βάλει το χεράκι του και ο Shirley, ο οποίος έχει καταφέρει να δώσει ένα live feeling στο σύνολο του υλικού, κάτι αναμφίβολα αρκετά αναζωογονητικό, τόσο για το ίδιο το συγκρότημα, όσο και για τον ακροατή.

Φυσικά, χωρίς την πολύ καλή δουλειά των μελών της μπάντας, ό,τι και να έκανε ο κάθε παραγωγός δεν θα είχε αποτέλεσμα. Οι Ian Haugland (ντραμς) και John Levén (μπάσο) συνθέτουν ένα ικανοποιητικότατο rhythm section, ενώ τα πλήκτρα του Mic Michaeli χρησιμοποιούνται με μέτρο αλλά αποτελεσματικά. Βέβαια, αυτοί που είναι στο προσκήνιο δεν είναι άλλοι από τους Joey Tempest και John Norum. Οι ερμηνείες του πρώτου δείχνουν να μη στερούνται διόλου πάθους και να δένουν αβίαστα με τις συνθέσεις. Δεδομένου, όμως, ότι ο Norum ήταν αυτός που έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην κατεύθυνση του "Bag Of Bones" (λαμβάνοντας υπόψιν τις blues καταβολές του), όπως είναι φυσικό, κλέβει την παράσταση. Η κιθάρα του ξεχωρίζει σε κάθε τραγούδι, είτε μέσω ενός riff, κάποιου solo ή μερικών ακουστικών αρπισμάτων.

Το νέο άλμπουμ των Europe λοιπόν, και οι συνθέσεις που το απαρτίζουν, έρχονται εντέλει να δέσουν «γάντι» με τη bluesίζουσα hard rock προσέγγιση του Kevin Shirley. Έτσι, το "Bag Of Bones" καταφέρνει να αποτελέσει μια αρκετά ενδιαφέρουσα προσθήκη στη μέχρι τώρα δισκογραφία της μπάντας. Κάποιος, βέβαια, θα μπορούσε να ισχυριστεί πως αυτή η προσθήκη δεν ήταν απαραίτητη, αλλά τελικά είναι θεωρώ καλοδεχούμενη, καθώς παρουσιάζει μια νέα πτυχή των Σουηδών, που -ποιός ξέρει- μπορεί να τους ανοίξει καινούργιους ορίζοντες στο μέλλον.
  • SHARE
  • TWEET