Elbow

Τρία χρόνια μετά το αριστουργηματικό και πολυβραβευμένο "The Seldom Seen Kid" οι Elbow επιστρέφουν με τη νέα τους δισκογραφική δουλειά. Σίγουρα όχι και η πιο εύκολη αποστολή για αυτούς, μιας και όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε μεγάλες προσδοκίες από αυτούς. To επιβεβαίωσε άπειρες φορές και ο frontman τους, Guy Garvey, κατά την περίοδο που το "Built A Rocket Boys!" ήταν ακόμα στα σκαριά, λέγοντας ότι είναι αγχωτικό για τους ίδιους ο κόσμος να περιμένει τόσα πολλά από αυτούς. Δύσκολο το έργο τους λοιπόν. Τελικά όμως τι κατάφεραν;

Να δημιουργήσουν ένα μεγαλειώδες άλμπουμ, χωρίς όμως να είναι πομπώδες. Ένα άλμπουμ που περιέχει έντεκα κομμάτια φτιαγμένα από το υλικό που φτιάχνεται η καθημερινή μας ζωή και κτίζονται οι στενές διαπροσωπικές σχέσεις. Για αυτό το γεγονός ίσως να υπάρχει και μια χωροταξική ευθύνη της πόλης καταγωγής τους, της πόλης που δεν εγκατέλειψαν ποτέ, παρά τις σειρήνες της επιτυχίας που τους προέτρεπαν για το αντίθετο. Άλλωστε δεν έχουμε ακούσει και λίγα από τους μουσικούς του μελαγχολικού Manchester. Φαίνεται πως η μαυρίλα και η καταχνιά της πόλης του βρετανικού βορρά και η βάρια συναισθηματική ατμόσφαιρα που πλακώνει τους κατοίκους της γίνονται τελικά οι μούσες των μουσικών της, ακριβώς δηλαδή ό,τι συμβαίνει και στην περίπτωση του "Build A Rocket Boys!".

Οι μουσικές δομές του, γνώριμες: ελεγχόμενες επαναλήψεις σε άκρως ενδιαφέροντα μουσικά θέματα, με τις κοφτερές μπασογραμμές να τα υποστηρίζουν. Κι εκεί όμως που νόμιζες ότι τα είχες ακούσει όλα και θεώρησες ότι το μόνο που μπορεί να ακολουθήσει είναι η ανία, ξεπετάγονται διάφοροι περίεργοι ήχοι, που σου τονώνουν όλο και περισσότερο την περιέργεια και το ενδιαφέρον, για το τι επιφυλάσσουν οι Elbow για τη συνέχεια. Μπορεί πέντε από τα κομμάτια τους να είναι για πρώτη φορά τόσο μεγάλα σε διάρκεια, αλλά σε καμία περίπτωση δε γίνονται βαρετά. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στα prog στοιχεία που εισάγουν στις μελωδίες τους, στους περίεργους ήχους που παράγουν παράξενα κρουστά, στις παιδικές χορωδίες και περισσότερο από όλα στα πλήκτρα, που αυτή τη φορά παίζουν πρωταρχικό ρόλο στην σπινθηροβόλα αίσθηση που αφήνει το άλμπουμ γενικότερα. Άλλοτε εμφανίζονται στο παρασκήνιο, αυξάνοντας την ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, υποστηρίζοντας τα φωνητικά, όπως γίνεται στην περίπτωση του "Lippy Kids", άλλοτε δυναμικά, μπαίνοντας μέσα στα βασικά riff του "Neat Little Rows".

Βασικότερο, όμως, όργανο, για ακόμα μία φορά είναι η ίδια η φωνή του Guy Garvey. Φανερά επηρεασμένος από το μουσικό του ήρωα, Peter Gabriel, φτιάχνει μικρούς παιάνες για τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά του. Στο "The Night Will Always Win" νοσταλγεί τις κακές συμβουλές των φίλων του, που, όπως εξιστορεί στο "Dear Friends" και στο "With Love", δεν είναι άνθρωποι ιδανικοί. Είναι άνθρωποι καθημερινοί. Είναι άγγελοι, βουτηγμένοι στο αλκοόλ, που θα θυσίαζε τα πάντα γι' αυτούς. Αν δεν ήταν τόσο ειλικρινής ερμηνευτικά και τόσο χιουμοριστικά καυστικός στιχουργικά, θα βύθιζε ολόκληρο το άλμπουμ σε γλυκανάλατες θάλασσες ρηχού συναισθηματισμού. Η γεύση που τελικά αφήνει το άλμπουμ κάθε άλλο παρά γλυκανάλατη είναι. Το σημείο στίξης στο τέλος του τίτλου του άλμπουμ αποδεικνύει τον ενθουσιασμό των Elbow να γράφουν μουσική, απελευθερωμένοι από το άγχος της επιτυχίας, διατηρώντας το προσωπικό τους ύφος και εισάγοντας φρέσκα στοιχεία που νικούν την επανάληψη κατά κράτος. Τίμιος μουσικός απόγονος μετά το "The Seldom Seen Kid" και άξιος θαυμασμού. You built a rocket boys!