Dream Theater
Black Clouds & Silver Linings
Οι μεγάλοι Dream Theater επιστρέφουν με νέο δίσκο, πιστοί στο ραντεβού τους, δύο χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο "Systematic Chaos" και, ως βετεράνοι πλέον του ήχου, που οι ίδιοι βοήθησαν να επεκταθεί και να καθιερωθεί, έχουν να αντιμετωπίσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους, καθώς επικρατεί η άποψη ότι δεν έχουν κάτι πραγματικά νέο και πρωτοποριακό να προσφέρουν. Και αυτό πολλοί θεωρούν ότι γίνεται εδώ και κάμποσους δίσκους.
Τι κάνει λοιπόν το νέο άλμπουμ των Dream Theater, "Black Clouds and Silver Linings", να ξεχωρίζει και να καθίσταται απαραίτητο στους οπαδούς που αγάπησαν τις κλασικές δουλειές τους; Αυτό είναι ένα ερώτημα που ψάχνει απάντηση από τον καθένα ξεχωριστά, καθώς οι απαιτήσεις που έχει κάποιος από τη μπάντα μπορεί να συμβαδίζουν με πολλά άλλα στοιχεία. Επί παραδείγματι, η ενσυνείδητη τροπή αρκετών κομματιών των Dream Theater σε δεκαπεντάλεπτα έπη, ενώ θα μπορούσαν να έχουν σχεδόν τη μισή διάρκεια, είναι ένα στοιχείο που δε βρίσκει τους πάντες σύμφωνους. Είναι κάτι που ευχαριστεί φυσικά τη μπάντα, αλλά από την άλλη οδηγεί σε συμπεράσματα και απόψεις αρκετών που λατρεύουν να κράζουν το συγκεκριμένο συγκρότημα, μιας και δεν είναι πλέον της μόδας η αποθέωση τέτοιων εγχειρημάτων όπως κάποτε.
Το "A Nightmare To Remember", το πρώτο κομμάτι του νέου δίσκου, ας πούμε, εξελίσσεται σε ένα κλασικό Dream Theater κομμάτι, με πολλά riffs, δισολίες πλήκτρα με κιθάρα, εκπληκτικό ως συνήθως drumming και φυσικά την υπερβολή. Ένα κομμάτι, το οποίο θα μπορούσε να τελειώνει στο 10ο λεπτό και όχι στο 16ο. Αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που πλέον έχουν αρχίσει να γίνονται αντιληπτά, καθώς, ενώ οι Dream Theater ξέρουν και μπορούν να γράφουν μεγάλα κομμάτια, ορισμένες φορές δίνεται η εντύπωση ότι η υπερβολική έκταση μερικών σόλο ή η προσθήκη μιας γέφυρας μεταξύ τους γίνεται άσκοπα. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι ένα καινούριο άλμπουμ των Dream Theater θα πρέπει να κριθεί από ένα τέτοιο παράδειγμα, καθώς η μουσική που προσφέρουν συνήθως ξεπερνάει τα 70 λεπτά, στη διάρκεια των οποίων υπάρχουν πάρα πολύ καλές στιγμές και ικανές να αφυπνίσουν παλαιά πάθη και λατρείες που αφορούν το συγκεκριμένο συγκρότημα.
Από τις ενστάσεις που μπορεί κάποιος οπαδός της μπάντας να έχει αποτελούν σίγουρα και τα φωνητικά του Portnoy, ο οποίος στους τελευταίους δίσκους αναλαμβάνει ολοένα και περισσότερα. Και αν σε σημεία ακούγονται τουλάχιστον ενδιαφέροντα και «αναγκαία» για την εξέλιξη της σύνθεσης και του λυρισμού, τότε στο "A Nightmare To Remember" ενίοτε ακούγονται εκτός πραγματικότητας και παράλληλα με τα δικασίδια και την κάπως πιο Opeth ατμόσφαιρα δεν προσφέρουν κάτι αξιόλογο.
Το "A Rite Of Passage", με το πιασάρικο ρεφραίν και τις κλασικές heavy α-λα Metallica meets Pantera κιθάρες, είναι άλλο ένα παραδοσιακό κομμάτι των Dream Theater της τελευταίας δεκαετίας, με τις κλασικές εναλλαγές, σόλο, έναν Labrie στουντιακά αναγεννημένο και σε γενικές γραμμές ένα κομμάτι ενδιαφέρον, που αφήνει το στίγμα του από την πρώτη ακρόαση.
Οι μπαλάντες, από την άλλη, όπως αυτές ξεκίνησαν να παίρνουν τη θέση τους στα Dream Theater άλμπουμ από το "Octavarium", μάλλον πλέον θα πρέπει να θεωρούνται το αδύναμο σημείο της εκάστοτε κυκλοφορίας τους. Το "Wither" δεν καταφέρνει να ξεφύγει από την προβλέψιμη χρήση της αναγκαστικής μπαλαντοειδούς στιγμής και μάλλον σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια του "Black Clouds and Silver Linings" περνάει απαρατήρητο, αν και το σόλο του Petrucci κάπως διασώζει την κατάσταση. Επίσης, από την άλλη, σε κάτι τέτοια είναι που ο Labrie πραγματικά απογειώνεται, καθώς στις πιο mid tempo στιγμές η μελωδική φωνή του προσδίδει έναν άλλο αέρα και τελικά όμορφες ερμηνείες.
Το "Shattered Fortress" κλείνει επιτέλους το "Alcoholic Anonymous Suite" που είχε ξεκινήσει στιχουργικά ο Portnoy από το "Six Degrees..." κι έπειτα. Το συγκεκριμένο κομμάτι ακούγεται σα medley, με περάσματα του "Glass Prison", του "This Dying Soul" και των λοιπών κομματιών με τα οποία συνεχίστηκε η ιστορία στους προηγούμενους δίσκους. Ενδιαφέρουσα στιγμή, σίγουρα όχι ένα νέο κομμάτι Theater με την παραδοσιακή του δομή, αλλά ένα τολμηρό ποτ πουρί, το οποίο τελικά αποδεικνύεται βαρόμετρο στην ομαλή μετάβαση στα δύο επόμενα καταπληκτικά τραγούδια. Στο "Best Of Times" οι πολυαγαπημένοι Rush αφήνουν έντονα το στίγμα τους στα δεκατρία λεπτά που διαρκεί. Ένα κομμάτι, στο οποίο ο Petrucci καταφέρνει να γράψει ένα σόλο από εκείνα που οδηγούν σε προφανείς μη αντικειμενικές κρίσεις. Το να αναλύσεις την τεχνική αρτιότητα των Dream Theater μάλλον θα ήταν άτοπο, αλλά σε τέτοια κομμάτια είναι που ο μύθος τους διατηρείται και οι ίδιοι βρίσκουν κίνητρα να συνεχίζουν να προσφέρουν ορισμένες φανταστικές στιγμές. Όπως είναι επίσης και το "Count Of Tuscany", ένα σχεδόν εικοσάλεπτο έπος, βγαλμένο από το χρονοντούλαπο των '90s και σίγουρα ένα εκ των κορυφαίων τραγουδιών της μπάντας εδώ και καιρό. Σε αυτό το κομμάτι οι παλιοί, απρόβλεπτοι, φιλόδοξοι, μοναδικοί Dream Theater συναντούν τους νέους μεγαλομανείς, καθιερωμένους star, σε ένα όργιο που καθηλώνει. Κάτι που γινόταν ας πούμε και στο αριστούργημα "A Change Of Seasons", χωρίς αυτό να συνεπάγεται σύγκριση μεταξύ των δύο.
Εν κατακλείδι, κάθε νέα κυκλοφορία της μπάντας που έβαλε το progressive metal στα μεγάλα σαλόνια, αναγέννησε μια ολόκληρη σκηνή και δημιούργησε απρόβλεπτα πολλούς κλώνους, είναι σημαντική και καλοδεχούμενη. Δεν ξέρω κατά πόσο το "Black Clouds & Silver Linings" θα θεωρείται κλασικό ή ριζοσπαστικό μετά από καιρό, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι Dream Theater συνεχίζουν να προκαλούν τους οπαδούς τους και τους εαυτούς τους, γράφοντας μουσική που ικανοποιεί τους ίδιους και βάζοντας ένα ακόμα λιθαράκι στο γιγάντιο πλέον οικοδόμημα. Αν θεωρείτε ότι οι Dream Theater έχουν να προσφέρουν ακόμα διαμάντια στη δισκογραφία τους, ακούστε το και αφεθείτε χωρίς προκαταλήψεις σε μερικές μαγικές στιγμές που μόνο αυτοί είναι ικανοί να προσφέρουν. Από την άλλη, αν είστε από εκείνους που λένε ότι οι Dream Theater μετά το "Scenes From A Memory" δεν έχουν κάτι να προσφέρουν, ακούστε τουλάχιστον το "Count Of Tuscany".
