Djerv

Θυμάμαι το Rock Am Ring Festival στη Γερμανία, το 2008. Το πρώτο μου μεγάλο φεστιβάλ, με απίστευτα ονόματα, μικρά και μεγάλα. Ένα φεστιβάλ στο οποίο είδα μερικά από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, δοκίμασα τις αντοχές μου βλέποντας μπάντες ακόμα και για δώδεκα συνεχόμενες ώρες. Ένα από τα ονόματα που δε γνώριζα, αλλά με εντυπωσίασαν, ήταν οι Νορβηγοί Animal Alpha με την εκρηκτική frontwoman Agnete Kjølsrud.

Πριν καν προλάβω να τους χορτάσω, ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους και για ένα μικρό διάστημα τα ίχνη τους χάθηκαν. Ευτυχώς όμως πολύ σύντομα, και μετά από κάποια demo μέσα στο 2010, η τραγουδίστρια, που για τον γράφοντα συμπεριλαμβάνεται στις πιο ενδιαφέρουσες νέες φωνές της περασμένης δεκαετίας, επανήλθε. Έχοντας κάνει συμμετοχές στους Solefald και τους Dimmu Borgir, αλλά και στους -stoner rock- El Caco, έχει χτίσει ένα αξιόλογο βιογραφικό, το οποίο, σε συνδυασμό με τις φωνητικές της ικανότητες, είναι φυσιολογικό να ρίχνει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω της, όσον αφορά το νέο αυτό συγκρότημα.

Η φωνή της Agnete θα αποτελούσε από μόνη της αφορμή για να ασχοληθεί κανείς με τους Djerv, αφού ξεχωρίζει από άλλες γυναίκες του χώρου, σε αρπάζει από το σβέρκο με την επιθετικότητα της, χωρίς όμως να στερείται συναισθήματος. Χωρίς να έχω παρακολουθήσει ζωντανά ακόμα τους Djerv, είμαι βέβαιος ότι το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα καλύτερο, διότι ανέκαθεν η Agnete απέδιδε εντυπωσιακά επί σκηνής.

Τα ενδιαφέροντα δε σταματούν εδώ όμως, διότι οι Djerv δε βασίζονται μόνο στη φωνή. Έχοντας απορροφήσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία από τα προηγούμενα συγκροτήματά τους (Trelldom, Animal Alpha, Stonegard), παρουσιάζουν ένα άριστο μείγμα extreme rock με μοντέρνο metal. Φρέσκο, groovy, με μελωδικά αλλά και κάποια black metal στοιχεία, για να μην ξεχνάμε και την καταγωγή τους. Πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αν υπολογίσει κανεί ότι πριν κάνουν την παραγωγή συνεργάστηκαν με όνοματα όπως ο Daniel Bergstrand (παραγωγή σε In Flames, Meshuggah, Darkane, Raised Fist, Stuck Mojo, μεταξύ άλλων) και ο Matt Hyde (μίξη ή παραγωγή σε Hatebreed, Monster Magnet, Slayer, Fu Manchu και μια ατελείωτη ακόμα λίστα).

Ο ομώνυμος δίσκος των Djerv είναι ιδανικός για ανοιχτόμυαλους μεταλλάδες, για aggressive ροκάδες, για αυτούς που ανέκαθεν πίστευαν ότι οι γυναίκες δεν είναι απαραίτητο να τραγουδούν μελιστάλαχτα, για αυτούς που ανέκαθεν πίστευαν ότι μπορείς να είσαι άγριος χώρις να χρειάζεται να ακούγεσαι σαν τους Cannibal Corpse, για αυτούς που λατρεύουν τα projects του Μike Patton (όπως η Agnete), για αυτούς που θέλουν κάτι διαφορετικό, αλλά κατανοητό στο μέσο αυτί. Ο ομώνυμος δίσκος των Djerv δύσκολα θα μείνει έξω από τις λίστες με τα καλύτερα της φετινής χρονιάς.