Dirge

Οι Παριζιάνοι, όσο φλώρικο κι αν ακούγεται αυτό, είναι μια από τις πιο δημιουργικές και αξιόλογες μπάντες του σύγχρονου και ατμοσφαιρικού sludge metal. Όνομα και πράμα, αυτός ο επιτάφιος θρήνος, καταφέρνει στον έκτο κατά σειρά δίσκο του, να εξελίσσεται ακόμα. Στο ξεκίνημα τους πριν είκοσι χρόνια είχαν ένα περισσότερο βιομηχανικό ύφος το οποίο μεταλλασσόταν σε κάτι πιο σκληρό και βρώμικο κάθε φορά με κάθε νέα κυκλοφορία. Τελικά ο μονολιθικός ήχος τους, τα βουητά τους, οι εκπληκτικά βαριές κιθάρες τους και η προσεγμένη συνθετικά αρχιτεκτονική τους εκπλήσσει και τους κατατάσσει στην ελίτ του χώρου.

Γενικότερα στην κεντρική Ευρώπη (βλ. Overmaars, Rorcal, Year Of No Light και Amenra) υπάρχουν υψηλά standards στον χώρο. Χωρίς κάποια από τις μπάντες αυτές να έχει κερδίσει κάτι εμπορικά, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε την ποιότητα τους, την συνθετική δεινότητα τους και τη εξέλιξη τους μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Έτσι λοιπόν και οι Γάλλοι έρχονται φέτος με έναν δίσκο αντάξιο των προσδοκιών μου. Με συνθέσεις που ορίζουν το ατμοσφαιρικό sludge και με ήχο που τους χαρακτηρίζει  ως ιδιαίτερα εμπνευσμένους, μας δείχνουν πάλι τον δρόμο. Η πρώτη σύνθεση "Circumpolaris" έχει κάτι τόσο σκοτεινό στον ήχο και βγάζει μια βόρεια μαυρίλα που σε συναρπάζει. Καθόλα ατμοσφαιρκό απο την αρχή μέχρι το τέλος φτιάχνει εκπληκτικές shoegaze δομές και κεντρίζει το ενδιαφέρον. Στην συνέχεια το "Floe" κολοσσιαίο, μοντέρνο και προοδευτικό, βρυχάται αργόσυρτα και σε πεθαίνει. O δρόμος έχει ανοίξει, η όρεξη μας έχει ανέβει κατακόρυφα και έρχεται την τέλεια στιγμή το πανέμορφο "Venus Claws" να σκοτεινιάσει και να μεγαλώσει τον θρήνο. Κάπου στην μέση της κυκλοφορίας ξεκινά το επιβλητικό "Hyperion Under Glass". Κομμάτι που παρότι απλό, καταφέρνει να σε ταξιδέψει και να δείξει την πειραματική διάθεση της μπάντας. Στην συνέχεια το "Filigree" αν και δεν θα λάβει τα εύσημα μου για την συνθετική του δομή, κερδίζει στο βάρος και στο βάθος. Είναι το κομμάτι που δίνει την ένταση που έλειπε από τα προηγούμενα και φτύνει αλάτι πάνω στις πληγές σου. Τελικά, ο δίσκος κλείνει με το επικό και ορχηστρικό "Remanetie". Πρόκειται για εξαιρετικό κομμάτι. Είναι όσο φρέσκο μπορεί να γίνει και όσο ατμοσφαιρικό παίρνει. Διαθέτει μια αξιοθαύμαστη συνθετική αρχιτεκτονική, δείχνει μπροστά και μπερδεύει ευχάριστα τον ήχο μες στις σκέψεις σου.

O δίσκος μπορεί και θα στοιχηθεί δίπλα στα καλύτερα μοντέρνα metal άλμπουμ της φετινής χρονιάς. Είναι επικίνδυνα καινοτόμο και πειραματικό που μπορεί να παρεξηγηθεί. Έχει όμως τέτοια ποιότητα που δεν μπορεί παρά να εκτιμηθεί από το πρώτο άκουσμα. Εκεί είναι και το μεγάλο του πλεονέκτημα. Δεν θέλει μελέτη, δεν θέλει χρόνο. Αρκεί ένα άκουσμα και έχεις ψηθεί για τα καλά. Ακούς τις πρώτες νότες, τα σάπια φωνητικά, τις όμορφες δομές τους και έχεις άμεσα καταλάβει τι θα ακολουθήσει. Ηλεκτρονικές προσθήκες στον ήχο τους, καθαρά αλλά και γυναικεία φωνητικά ανά φάσεις, χωρίς φόβο και ενδοιασμούς, γεμίζουν τον ήχο ακριβώς όπως χρειάζεται. Σκοτεινό, τρομακτικό, αργό και λυπημένο, εκφράζει κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά αρκετά οικείο. Είναι ένας αριστοτεχνικά στημένος δίσκος που αξίζει πολλά. Θα λάμψει στην δισκογραφία των Γάλλων και θα κοσμήσει την δισκοθήκη πολλών πιστών.