Die Krupps

Το 1992, οι γερμανοί electropunkουργοί Die Krupps είχαν παρουσιάσει ένα ep με διασκευές σε κομμάτια των Metallica. Κατά τη μετατροπή του μετάλλου σε ηλεκτροφόρο industrial, είναι εμφανές πως οι Krupps δε φόρεσαν γάντια, με αποτέλεσμα να μολυνθούν από τον ιό. Η στροφή στην καριέρα τους γινόταν όλο και πιο αισθητή στα τέσσερα τελευταία τους άλμπουμ, που κυκλοφόρησαν μεταξύ 1992 και 1997. Εν όψει της επιστροφής τους και γιορτάζοντας τα 25 χρόνια από την ίδρυσή τους, μας προτείνουν τη συλλογή "Too Much History" που αποτελείται από δύο ενότητες, "Vol.1 - The Electro Years" και "Vol.2 - The Metal Years", οι οποίες κυκλοφορούν και ξεχωριστά.

Το "The Metal Years", αφιερωμένο -προφανώς- στην προαναφερθείσα industrial metal περίοδό τους, αποτελεί ένα καλό δείγμα της εξέλιξης του ύφους του σχήματος, με κομμάτια σοφά επιλεγμένα, επαναηχογραφημένα και τοποθετημένα με χρονολογική σειρά. Δυστυχώς, αλλά χωρίς αντιπρόταση, το "Paradise Now" εκπροσωπείται από ένα μόνο κομμάτι, το "Black Beauty White Heat", ενώ απουσιάζει η εξαιρετική διασκευή στο "Fire", στην οποία συμμετείχε ο ίδιος ο Arthur Brown.

Η ακρόαση γίνεται ακόμα πιο ευχάριστη και ενδιαφέρουσα χάρη στην επαναηχογράφηση, καθώς ο ήχος αποβάλλει λίγη από τη σκουριά των '90 και μας επιτρέπει να αναλογιστούμε ευκολότερα την επιρροή που είχαν οι industrial / electro σκαπανείς στον ευρύτερο χώρο, από τους Depeche Mode μέχρι τους Ministry. Αρκεί το "Fatherland" για να μπορέσει κανείς να εξιχνιάσει ορισμένες ρωγμές των Paradise Lost, ενώ κεντρίζει την προσοχή το "Odyssey Of The Mind" με το οποίο φλερτάρει χυδαία το "The Beautiful People" του Marilyn Manson.

Όπως κάθε συλλογή που δε σέβεται τους κεκτημένους καταναλωτές, έτσι και τούτη εδώ προσφέρει ακυκλοφόρητο υλικό. Εν προκειμένω πρόκειται για τη βιομηχανική διασκευή στο "Ich Bin Ein Ausländer" των Pop Will Eat Itself και το καινούριο κομμάτι "The Great Divide", το οποίο υπόσχεται πως μέλλεται περεταίρω εξέλιξη της industrial metal έκφρασης.