David Maxim Micic

Eco

Self released (2015)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 09/12/2015
Progressive μουσική που αψηφά τα στερεότυπα του είδους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ας ξεκινήσουμε με δεδομένο ότι τρέφω απεριόριστη εκτίμηση για καλλιτέχνες που έχουν μια «do it yourself» φιλοσοφία, και κυκλοφορούν τη μουσική που έχουν στο μυαλό τους ανόθευτη και χωρίς περιορισμούς. Ένας τέτοιος υπερταλαντούχος τυπάς είναι και ο 25-χρονος Σέρβος David Maxim Micic, ο οποίος ως κιθαρίστας, πληκτράς και παραγωγός εδώ και καμιά πενταετία τώρα βγάζει διαρκώς καινούριες, ευφάνταστες μουσικές, κινούμενος στο χώρο του progressive metal, με εμφανή αλλά σωστά φιλτραρισμένη την επιρροή του Devin Townsend.

To "Eco" αποτελείται από έξι μόλις κομμάτια, ξεφεύγοντας κάπως από το μοντέρνο, djenty στυλ που τον χαρακτηρίζει. Εδώ, πειραματίζεται με ηλεκτρονικούς ήχους, πιάνο, χωρίς όμως να ξεχνάει τη μεταλλική του τεχνοτροπία. Προσωπική έκπληξη και κόλλημα ήταν από την πρώτη ακρόαση το "500 Seconds Before Sunset" το οποίο θα μπορούσε άνετα να παίζεται σε κάποιο κλαμπάκι, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με metal, κι όμως, με τη μελωδία του και την ευχάριστη αύρα που εκπέμπει καταφέρνει να γίνει αξιομνημόνευτο και να σε προκαλεί να το ακούσεις ξανά και ξανά.

Στα πιο γνώριμα ακούσματα είναι το "Sattelite", με φωνητικά σχολής Townsend, αλλά και φοβερή ενορχήστρωση με κάποια όμορφα κιθαριστικά σόλο, ενώ στο "Voda" και πάλι η μουσική αλλάζει κατεύθυνση, σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, μεγαλύτερη έμφαση στα ηχοχρώματα και τα layers αφήνοντας στην άκρη το βιρτουόζικο παίξιμο, γεγονός που δείχνει τόσο συνθετική ωριμότητα όσο και μουσικό όραμα, κάτι στο οποίο πολλοί καλλιτέχνες του χώρου δείχνουν να δυσκολεύονται.

Ξεχωρίζει επίσης το "The Flock" με την παρουσία ηλεκτρικού βιολιού και παιχνιδιάρικες αλλαγές διάθεσης μέσα από ανατολίτικες μελωδίες, ένα κομμάτι που αποδεικνύει την ομορφιά και την ιδιαιτερότητα της προοδευτικής μουσικής που δεν φοβάται να δοκιμάσει ιδέες που με πρώτη ματιά φαίνονται απροσέγγιστες.

Στα τεχνικά του "Eco" αν και είναι κατ' εξοχήν ψηφιακή, μοντέρνα παραγωγή, έχει μια οργανική χροιά στον ήχο και η πληθώρα οργάνων και ηλεκτρονικών επενδύσεων δένει όμορφα, αφήνοντας χώρο κάθε στιγμή σε κάθε στοιχείο να ξεχωρίσει χωρίς να υπερκαλύπτει το σύνολο. Τα φωνητικά αν και λίγα συμπληρώνουν το έργο, με ιδιαίτερη εκφραστικότητα. Εν τέλει, ο δίσκος κυλάει απολαυστικά, ξαφνιάζει, χαλαρώνει όπου πρέπει και αφήνει μια φρεσκάδα που συναντάται δύσκολα πλέον, σε ένα χώρο που δυστυχώς μαστίζεται από επαναληψιμότητα και επικέντρωση στην τεχνική. Δεν συνιστάται απλά, αλλά θεωρώ πως επιβάλλεται να ακουστεί από κάθε φίλο του prog γενικότερα.

  • SHARE
  • TWEET