Cough / Windhand

Reflection Of The Negative

Relapse (2013)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 27/06/2013
«Το feedback της κιθάρας, το ακουμπάς, το γεύεσαι, σε χτυπάει κατακούτελα. Μιλάμε για βαρύ πράμα. Όχι μαλακίες»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το εναρκτήριο "Athame" των Cough είναι ο ορισμός του μοντέρνου sludge. Απογυμνωμένο από post παιχνιδίσματα ή progressive ψευτο-intellectual φανφάρες. Είναι ΣΛΑΤΖ, πάει και τελείωσε. Θανατερά αργό, αδυσώπητα βαρύ με δύο εναλλαγές μέσα στη 18λεπτη μεγαλοσύνη του, που μοιάζουν με σφαλιάρες και γεμάτα μίσος και απόγνωση φωνητικά. Αν δεν μπορείς να ακουμπήσεις το feedback της κιθάρας, δεν πας πουθενά. Εδώ όχι μόνο το ακουμπάς, αλλά το γεύεσαι κιόλας, σε χτυπάει κατακούτελα. Μιλάμε για πάχος, όχι μαλακίες. Βαρύ πράμα.

Οι Cough δεν με είχαν εντυπωσιάσει τόσο πολύ στο τελευταίο τους πόνημα "Ritual Abuse" (2010), αλλά στο split με τους Wounded Kings που ακολούθησε την ίδια χρονιά, με εξέπληξαν με το κομμάτι που παρουσίασαν τότε. Κατά πώς φαίνεται, τους Cough τους γουστάρω περισσότερο σε μεμονωμένα κομμάτια, σε τζαμαρίσματα άνω των 15 λεπτών παρά σε ολοκληρωμένες προσπάθειες. Τουλάχιστον έτσι τους απολαμβάνω περισσότερο.  Έτσι και σε αυτό το split οι Cough φτιάχνουν ένα ανυπέρβλητο έπος, τίγκα στη βρωμιά που μοιάζει να χωρίζετε σε δύο μέρη. Αυτό έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι το κομμάτι στηρίζεται σε δύο στοιβαρά, τιτάνια riff με το ένα να δίνει στο άλλο τη σκυτάλη στα μισά περίπου. Εκτός από τα riff, έχουμε και μια εντυπωσιακή εναλλαγή στα φωνητικά, με τα σκισμένα και λυσσασμένα του πρώτου μισού να αντικαθίστανται από καθαρά και ύπουλα στο δεύτερο, αν και αυτό θα το προτιμούσα να έλειπε ή τουλάχιστον να περιορίζονταν περισσότερο (τα καθαρά εννοώ) και όχι να κράταγαν έτσι μέχρι τέλους.

Στη δεύτερη πλευρά συναντάμε τους Windhand, οι οποίοι παρά τον πιο έντονα occult χαρακτήρα τους, δεν κάνουν καμία έκπτωση στο heaviness, πλαισιώνοντας άψογα τους Cough, σε αυτόν τον τομέα. Σε αντίθεση με τον γνήσιο, sludge χαρακτήρα των Cough, οι Windhand έχουν πιο έντονες ψυχεδέλειες και βρίσκονται πιο κοντά στο doom. Κάτι σαν τους Wounded Kings ή τους Electric Wizard, για παράδειγμα. Όμως παρά την όμορφη φωνή της Dorthia και τα ένα-δύο καλά riff, τα κομμάτια τους δυστυχώς δεν με κράτησαν. Το "Amaranth" έχει λίγο πιο τσαχπίνικο ρυθμό και γουστάρω μέχρι ένα σημείο αλλά το "Shepherd's Cook", δεν προσφέρει καμία συγκίνηση εκτός ίσως από την εναρκτήρια, λασπωμένη, ψυχεδελική του κιθάρα.

Συμπερασματικά, ακρόαση με την ακρόαση, την πλευρά των Windhand την αφήνω και περιορίζομαι στο να ακούω σχεδόν αποκλειστικά το έπος των Cough. Οι λάτρεις του doom / sludge εννοείται ότι πρέπει να ακούσουν οπωσδήποτε και εννοείται ότι θα περάσουν καλά.

A, επίσης, το εξώφυλλο απεικονίζει ένα ανθρωπόμορφο Τράγο, με μια πεντάλφα περασμένη στο λαιμό του. Πιο ΤΡΟΥ και ΚΑΛΤ, δεν πάει.
  • SHARE
  • TWEET