Corrosion Of Conformity

Corrosion Of Conformity

Candlelight (2012)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 01/02/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν το 2010 ανακοινώθηκε ότι οι CoC επανασυνδέονται (μετά από μια αδράνεια τεσσάρων ετών), οι απανταχού φανς δραστηριοποιήθηκαν και περίμεναν τις εξελίξεις. Τον Ιούλιο του ’10, όμως, ήρθαν τα πάνω κάτω όταν κυκλοφόρησε ένα single για το "Your Tomorrow", όπου στα credits εμφανιζόταν η original σύνθεση που έκανε το "Animosity" πίσω στο 1985. Ο επί 20ετίας ηγέτης/τραγουδιστής/κιθαρίστας Pepper Keenan δεν φαινόταν πουθενά. Οι οπαδοί χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα: Από τη μία οι οπαδοί του punk θηρίου "Animosity" να πετάνε από τη χαρά τους και από την άλλη οι Keenan-ικοί stonerodoom-άδες να αντιμετωπίζουν με καχυποψία αυτήν την εξέλιξη. Οι CoC δεν έβγαλαν ποτέ επίσημη ανακοίνωση ότι ο Keenan είναι εκτός μπάντας, αλλά παρ’ όλα αυτά φτάνουμε στο 2012 και ο νέος, ομώνυμος (συμβολίζοντας πιθανόν μια νέα αρχή;) δίσκος των CoC είναι γεγονός, με τους Dean (φωνητικά, μπάσο), Weatherman (κιθάρα) και Mullin (τύμπανα) να ηχογραφούν μόνοι τους για πρώτη μετά από 27 χρόνια. Ο τελευταίος μάλιστα, επέστρεψε μετά από δέκα χρόνια αντικαθιστώντας τον Stanton Moore.

Η νεκροκεφαλή που κοσμούσε και το εξώφυλλο του ντεμπούτου τους, "Eye For An Eye", επιστρέφει, προϊδεάζοντας για μια επιστροφή στις ρίζες, αλλά το εναρκτήριο κομμάτι, "Psychic Vampire", έρχεται να προσγειώσει απότομα όλους τους οπαδούς  της πρώτης περιόδου των CoC, αφού το εναρκτήριο riff είναι ικανό να σβήσει όλοκληρες δισκογραφίες heavy rock συγκροτημάτων. Όχι, αυτό δεν αποδεικνύει ότι οι CoC συνεχίζουν από εκεί που άφησαν το "In The Arms Of God", αλλά ότι συνδυάζουν τις δύο εποχές με περίτεχνο τρόπο. Τα "Leeches" και "Rat City" θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται σε κάποιο από τα πρώτα άλμπουμ, ενώ τα "River Of Stone", "What We Become" και -κυρίως- το "The Doom" (όνομα και πράγμα) δοξάζουν τον θεό του Riff (Iommi;) με τις Kyuss αναφορές τους και τη southern μαγκιά τους. Γενικότερα, σε ολόκληρο τον δίσκο υπάρχουν αναφορές από ολόκληρη την καριέρα τους αλλά και από την ευρύτερη rock σκηνή του τέλους του 80s-αρχών 90s, όπως αυτή του grunge ("Newness").

Ο Mike Dean σε κεντρικό ρόλο, αλλάζει τη φωνή του διαρκώς ανάμεσα σε κάτι σαν Ozzy, Lemmy ή Staley, δίχως να συναντάει το παραμικρό πρόβλημα, αφήνοντας παράλληλα το δικό του στίγμα, χωρίς να αντιγράφει κανέναν, ενώ και το μπάσο του κλέβει την παράσταση ορισμένες φορές, όπως το ψυχεδελικό χάσιμο στη μέση του "River Of Stone". Ο Mullin με τα τεχνικό παίξιμό του οδηγεί τις συνθέσεις, δίχως να χαλαρώνει στο ελάχιστο. Αγαπημένος μου, όμως, είναι ο Weatherman, με τα εκπληκτικά riffs να διαδέχονται το ένα το άλλο με χαρακτηριστική ευκολία. Πραγματικά, το κάθε κομμάτι έχει δυο-τρία riffs και δυσκολεύομαι αφάνταστα να διαλέξω ποιό είναι το αγαπημένο μου. Για μένα η κιθάρα του Weatherman είναι που κάνει τον αναφερόμενο δίσκο πραγματικά ξεχωριστό.

Εν κατακλείδι, το άλμπουμ ξεχειλίζει από ιδέες, χωρίς να ακούμε κάτι το πρωτότυπο ή καινοτόμο. Εδώ έχουμε μόνο αυθεντικό up tempo heavy rock, από τρεις καυλωμένους 50άρηδες που φέρνει τους CoC εντυπωσιακά ξανά στο προσκήνιο. Δεν ξέρω αν ο Keenan επιστρέψει (εξάλλου, όπως προείπα, δεν έχει αποχωρήσει από τη μπάντα) στις συνθέσεις, αλλά προσωπικά, ενώ δεν το περίμενα, δεν μου λείπει καθόλου. Αυτό που με κάνει και ξενερώνω περισσότερο είναι που τους έχασα πέρυσι όταν μας επισκέφθηκαν. Μέχρι να μας ξανάρθουν, θα επιδίδομαι σε stage diving από τον καναπέ μου υπό τους ήχους του "The Doom". Περαστικά μου.
  • SHARE
  • TWEET