Corrosion Of Conformity

Αυτή τη φορά οι Corrosion τα κατάφεραν. Λόγω του κυρίαρχου ρόλου του Mike Dean μετά την -ας ελπίσουμε προσωρινή- απόσυρση του Pepper Keenan από την μπάντα και του επιεικώς μετριότατου EP "Megalodon", φοβόμουν ότι αυτός είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσουν από εδώ και πέρα.

Ευτυχώς διαψεύστηκα και παραδόξως και ο ίδιος ο Dean που συνήθως με εκνεύριζε με την φωνή του έχει εξαιρετική η απόδοση η οποία είναι αρκετά ικανοποιητική για το ιδίωμα. Δεν γκαρίζει χωρίς νόημα και δένει απόλυτα με την τραχεία παραγωγή του -πρακτικά συνοδοιπόρου της μπάντας- John Custer.

Κάποιες μπάντες παίζουν λίγο από όλα και το κάνουν καλά, αλλά υπάρχουν και μπάντες που χάνουν λίγο την συνοχή τους αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ ιδιωμάτων ακόμα και αν αυτά είναι συγγενή. Οι Corrosion, αν και βετεράνοι, αυτή τη στιγμή ανήκουν -για μένα- στην δεύτερη κατηγορία και ισορροπούν οριακά μεταξύ των hardcore και punk στοιχείων τους που φέρνει ο Dean αλλά και των southern και sludge χαρακτηριστικών που άφησε παρακαταθήκη ο Keenan. Pepper γύρνα πίσω.

Στα έντεκα τραγούδια του δίσκου, πλην του ορχηστρικού "Interlude" το οποίο -κρατηθείτε- λειτουργεί ως ιντερλούδιο, θα ακούσετε heavy southern rock, stoner και sludge με μια λίγο punk αισθητική και μια ελαφρά επίστρωση από Motörhead. Η παραγωγή του Custer δίνει την εντύπωση ότι δίσκος ηχογραφήθηκε live και ως αποτέλεσμα κάποια αρκετά heavy riff να χάνουν από την βαρύτητα τους. Προσωπικά, για αυτό το είδος θα ήθελα λίγο πιο πολύ όγκο αλλά είναι προφανώς ηθελημένη αυτή η χύμα ηχητική προσέγγιση, που παραπέμπει λίγο στις πρώιμες μέρες της μπάντας στις αρχές της δεκαετίας του '80.

Ξεχωρίζω ως αγαπημένα το stoner, sludge "The Hanged Man", το ξεκάθαρα thrash / hardcore "Tarquinius Superbus" με το Downίστικο coda του, έπειτα το αμάλγαμα punk, hardcore, southern rock και αμερικάνικου doom "The Nectar" και το συναυλιακό mosh-pit friendly και ιστορικά ενδιαφέρον "Denmark Vessey" που αφορά ένα μαυρούλη σκλάβο, που κέρδισε το λόττο το 1822 και αγόρασε την ελευθερία του, αλλά τον φάγαν τα κυκλώματα. Αληθινή ιστορία.

Ο δίσκος στην γενική πληθώρα των απαράδεκτων κυκλοφοριών που πλημμυρίζουν την αγορά είναι συγκριτικά εξαιρετικός, αν και αυτό δεν είναι κριτήριο της αντικειμενικής του ποιότητας. Ίσως και εγώ να έχω γίνει και λίγο πιουρίστας που ψάχνει σε κάθε νέα κυκλοφορία να βρει κάτι πραγματικά ξεχωριστό και εμπνευσμένο και ενδεχομένως να τους αδικώ στο σύνολο. Το συγκρότημα προσπαθεί να ικανοποιήσει όλους τους φαν του και έχει κάνει πραγματικά καλή δουλειά, αλλά Corrosion χωρίς Keenan είναι σαν bourbon στην έρημο, θα το πιεις αν διψάς αλλά θα προτιμούσες νερό.