Corrections House

Last City Zero

Neurot (2013)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 22/10/2013
Ένα άκρως πετυχημένο industrial πείραμα από τέσσερις κορυφαίους μουσικούς που δεν θέτουν όρια στους εαυτούς τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Scott Kelly, Sanford Parker, Mike IX Willams, Bruce Lamont. Τι να πει κανείς γι' αυτούς τους μουσικούς; Ο καθένας από αυτούς, με τον τρόπο του, έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στη μουσική των τελευταίων 20 ετών. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να αναφέρω σε αυτό το review την κρισιμότητα όλων αυτών που έχουν πετύχει αυτές οι τεράστιες προσωπικότητες και η αλήθεια είναι ότι ο οποιοσδήποτε από εσάς, αν δεν έχει έστω και μια επιδερμική σχέση με τις μεμονωμένες δουλειές αυτών των μουσικών, καλά θα κάνει να σταματήσει την ανάγνωση τώρα, να πάει να λιώσει λίγο Neurosis, Eyehategod, Minsk και Yakuza και να επιστρέψει μετά εδώ και στους Corrections House. Έτσι θα μπορέσει να δει την εξέλιξη και να πάρει μέρος σε ένα μαγικό ταξίδι που οδηγεί στο «σήμερα» και το "Last City Zero".

Οι βάσεις είχαν ήδη μπει από το πρότζεκτ, Circle Of Animals των Lamont και Parker, οπότε σίγουρα αυτού του είδους η μουσική είχε εξαρχής κάποια αφετηρία χωρίς να είναι κάτι πρωτόγνωρο. Εκεί όμως που η noise rock μουσική των Circle Of Animals σφυροκοπούσε επ’ άπειρον, μέσω επιληπτικά επαναλαμβανόμενων industrial ήχων, οι Corrections House παρουσιάζουν μια αρκετά πιο ενδιαφέρουσα συγκροτημένη δομή. Τα ίδια τα μέλη λένε ότι το "Last City Zero" στην ουσία είναι τέσσερα σόλο πρότζεκτ που παρουσιάζονται σαν ένα ενιαίο έργο αλλά εμένα αντίθετα μου δίνουν την εντύπωση ότι λειτουργούν 100% σαν μια κανονική μπάντα, όπου ο καθένας βάζει το λιθαράκι του.

Οι sludge κιθάρες και η κατευναστική σε λυτρωτικό βαθμό φωνή του Kelly που θυμίζει τις σόλο, folk δουλειές του να έρχονται σε μια τέλεια αντίθεση με την παρανοϊκή φωνή του Williams η οποία άλλοτε περασμένη μέσα από distortion pedal προκαλεί τρόμο και άλλοτε με μια ανείπωτη εσωτερική ένταση ξεστομίζει μηδενιστικά ποιήματα. Το σαξόφωνο του Lamont σε δύο περιπτώσεις κλέβει την παράσταση ("Run Through The Night" και "Drapes Hung By Jesus") και μοιάζει σαν μια όαση γαλήνης μέσα σε μια έρημο γεμάτη από απόκοσμα, εφιαλτικά synth τα οποία ενορχηστρώνει στην εντέλεια σαν παράφρωνας μαέστρος ο Sanford Parker.

Το εναρκτήριο οκτάλεπτο "Serve Or Survive" θα αρκούσε από μόνο του για να αφήσει τους Corrections House μια για πάντα στο πάνθεον της ακραίας μουσικής: Ξεκινάει με μια ακουστική κιθάρα και την εξιλεωτική φωνή του Kelly ανάμεσα σε διακριτικά επαναλαμβανόμενα synth στο background, ξεσπάει εντυπωσιακά ανεβάζοντας τους παλμούς μετά από περίπου δυόμιση λεπτά, με θηριώδη μπάσο και τη με την παραμορφωμένη φωνή του Williams να τρελαίνει και να τρυπάει αυτιά, συνεχίζει με ένα αδιανόητα και τρομερά επικά groove-άτο riff που εξελίσσεται σε ένα ατμοσφαιρικό πανδαιμόνιο, κρουστά κάνουν την εμφάνιση τους, ρίχνει τους ρυθμούς για λίγο αφήνωντας μερικά ύπουλα ηλεκτρονικά beat να αναλάβουν τα ηνία και οδηγήσουν εκ νέου σε νέο επικό ξέσπασμα doom ρυθμών και στοιχειωμένων ηλεκτρονικών μελωδιών με τον Williams να ουρλιάζει ρυθμικά «serve or survive» μέχρι τέλους. Τέτοιο ονειρικό ξεκίνημα δεν νομίζω ότι έχει ξαναϋπάρξει στη φετινή χρονιά.

Η συνέχεια του δίσκου είναι μισό κλικ κάτω από το φανταστικό ξεκίνημα αλλά σε αυτό δεν υπάρχει απολύτως τίποτα το αρνητικό. Από το thrashy "Bullets And Graves" με τον φρενιασμένο ρυθμό στο Neurosis-ικό "Party Leg And Three Fingers". Στη συνέχεια επιτέλους ακούμε -όπως έλεγα και νωρίτερα- το μαγικό σαξόφωνο του Lamont ο οποίος αναλαμβάνει και τα φωνητικά, στο "Run Through The Night", στο οποίο συν τοις άλλοις, γίνεται έκδηλη και η αγάπη των Corrections House στον Townes Van Zandt (τον οποίο πρόσφατα διασκεύασαν οι Scott Kelly, Steve Von Till και Wino, στον περσινό δίσκο "Songs Of Townes Van Zandt"). Αμέσως μετά, τα εφιαλτικά synth ξανακάνουν την εμφάνισή τους στο "Dirt Poor And Mentally Ill", μαζί με τα διεστραμμένα φωνητικά του Williams. Στο "Hallows Of The Stream" επιστρέφει ο Kelly στον πρωταγωνιστικό ρόλο θυμίζοντας έντονα τις προσωπικές του δουλειές, ενώ αμέσως μετά στο ομότιτλο κομμάτι, πάνω στα αιθέρια μινιμαλιστικά synth απαγγέλει ο Williams, με απόλυτο μηδενισμό, ένα από τα ποιήματά του. Το σχεδόν δεκάλεπτο "Drapes Hung By Jesus" κλείνει φανταστικά το δίσκο με εκκωφαντικά riff που παγώνουν το αίμα ενώ ίσως πρόκειται για τη μοναδική στιγμή που συμπράττουν και οι τέσσερις συντελεστές.

Το "Last City Zero" είναι ένα πείραμα το οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να μπει στην ίδια ζυγαριά με προηγούμενους δίσκους των μελών του συγκροτήματος. Είναι το κάτι διαφορετικό που προσφέρουν, ένα άλλο πρόσωπο, ένας άλλος τρόπος έκφρασης. Μαζί με το single "Hoax The System / Grin With A Purpose" που κυκλοφόρησαν νωρίτερα φέτος, συγκροτούν μια ώρα αργής, sludgy industrial μουσικής, παιγμένης από τέσσερις κορυφαίους μουσικούς, οι οποίοι αποδεικνύουν ότι παρ' όλο που βρίσκονται στα 50 τους, δεν επαναπαύονται στις δόξες του παρελθόντος και συνεχίζουν να εξερευνούν τη μουσική και τα όρια της καθώς επίσης και τα όρια τα δικά τους.

Υ.Γ.: Όπως είδατε δεν ανέφερα πουθενά τη λέξη «supergroup». Οι τέσσερις αυτοί μουσικοί είναι πολύ παραπάνω από αυτόν τον όρο.
  • SHARE
  • TWEET