Conan

Με το status τους να έχει ανέβει κατακόρυφα μετά το "Monnos" που κυκλοφόρησαν πριν δύο χρόνια και αφού όργωσαν κάθε σπηλιά της Ευρώπης (περνώντας και από τα μέρη μας), οι Conan, επιστρέφουν με νέο πολεμικό χτύπημα. Έχοντας πλέον μια σοβαρή δισκογραφική (Napalm) να τους στηρίζει, το μέλλον φαινόταν ευοίωνο για τους Βρετανούς βάρβαρους. Δυστυχώς όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενα.

Πέρσι ήταν που συμμετείχαν στο split με τους Bongripper, κυκλοφορώντας το 16-λεπτο έπος "Beheaded", το οποίο αν και δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό, ούτε καν κοντά σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους, ήταν απολαυστικό και παρά τη μεγάλη διάρκειά του, κράταγε το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Ε, αυτό το κομμάτι έχει τουλάχιστον δέκα φορές περισσότερο τσαγανό, πάθος, βάθος και νεύρο σε σχέση με αυτό το ρηχό πράγμα που κυκλοφόρησαν φέτος. Παρά του ότι το "Blood Eagle" δεν δείχνει σημάδια βιασύνης, είναι τελείως ανέμπνευστο, εκνευριστικά μονότονο (με την κακή έννοια, γιατί στο doom πολλές φορές η μονοτονία ισοδυναμεί με την πώρωση) και τελικά ένα απογοητευτικά μέτριο άλμπουμ, με τις καλές στιγμές να περιορίζονται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Η παραγωγή παραμένει αδιανόητα heavy και απροσπέλαστη στα χνάρια του προκατόχού του (αν και μακριά από τη σαπίλα του "Horseback Battle Hammer") και μαζί με το χαρακτηριστικό κούρδισμα στην κιθάρα, το πηχτό feedback του μπάσου και τις ιαχές πολέμου που ξεφωνίζει ο Jon Davis, οι Conan έχουν φτιάξει πλέον τον απόλυτα προσωπικό τους ήχο και ίσως έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς σε ολάκερο το doom / sludge. Αυτό μαζί με δυο-τρεις διάσπαρτες στιγμές, είναι τα πράγματα που κρατάω από το νέο πόνημα των Βρετανών. Και ναι, ο Paul O'Neil, αυτός ο αδιανόητος ντράμερ που έκανε τους τείχους να τρίζουν πέρσι στο Six D.O.G.S., αυτός που ήταν ο μοναδικός ντράμερ στο doom που ακούμπαγε Chris Hakius (ex-Sleep, ex-Om), δεν είναι μέσα σε αυτά. Προβλέψιμος χωρίς να προσφέρει τίποτα παραπάνω απ’ ό,τι θα περιμέναμε από τον οποιοδήποτε τυχάρπαστο, μένει και αυτός στα ρηχά, δίνοντας έναν βαρετό ρυθμό που δεν μας είχε συνηθίσει. Από κοντά τα riff του Davis, ανέμπνευστα τα περισσότερα, ακόμα και στα σημεία που ο ρυθμός κλιμακώνει ελαφρώς και λες «τώρα θα μπει το τιτάνιο riff που θα κάνει τα γη να σείεται», τελικά απλά συνεχίζει στο ίδιο και απαράλλαχτο ακόρντο, προσθέτοντας απλά λίγη παραμόρφωση παραπάνω, μήπως και ψαρώσει κανέναν (το "Crown Of Talons" είναι ένα καλό παράδειγμα αυτού).

Σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του δίσκου οι Conan, παίζουν με τα εφέ, το feedback και διαφόρων ειδών distortion pedal και εκμεταλλεύοντας τον συντριπτικό ήχο τους, πάνε να κερδίσουν τις εντυπώσεις αλλά τελικά μένουν στο απόλυτο τίποτα. Το "Blood Eagle" στερείται ουσίας, βάθους και πάθους, δεν ακουμπάει καν τα προηγούμενα εξαιρετικά άλμπουμ τους και πλέον εύχομαι να μαζέψουν τις ιδέες τους και να κυκλοφορήσουν έναν πραγματικά καλό επόμενο δίσκο, γιατί αλλιώς δεν θα πρόκειται για τίποτα άλλο εκτός από μια κλασσική περίπτωση φούσκας. Η doom Αγγλία δεν έχει δείξει πολλά τέτοια σημάδια. Για να δούμε...