Cloud Rat

Moksha

Halo Of Flies (2013)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 29/03/2013
«Ο δίσκος χτίζεται ευρηματικά με το κάθε κομμάτι να βρίσκεται εκεί ακριβώς που πρέπει»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το φανταστικό ομώνυμο ντεμπούτο τους του 2010, ήταν ένας αγριεμένος και ζόρικος δυναμίτης που με κόλλησε στον τοίχο με την τέλεια ισορροπία που διατηρούσε μεταξύ grind και hardcore punk στοιχείων, θηριωδών breakdown και πανέμορφων μελωδιών γεμάτες μελαγχολία. Αυτό μαζί με το compilation "Fever Dreams" που κυκλοφόρησαν το 2011 και περιελάμβανε κομμάτια από διάφορα split που είχαν κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, συνέβαλαν στο να δημιουργηθούν τα θεμέλια για το νέο -υποφαινόμενο- εξαιρετικό επίτευγμα τους.

Το "Moksha" βρίσκει τους Cloud Rat σε δαιμονισμένη φόρμα και χωρίς να επαναπαύονται στα μεγαλεία των προκατόχων του, ανοίγουν νέους δρόμους και όσον αφορά την ίδια τη μπάντα αλλά και το screamo / grind γενικότερα. Τα αφηνιασμένα περάσματα συνδυάζονται περίτεχνα με mid-tempo μεθοδευμένα οργασμικά μέρη και ατμόσφαιρες που διακατέχονται από μια έντονη black αύρα που ψυχοπλακώνει, θυμίζοντας λίγο τις μπάντες της deathwish (βλέπε Loma Prieta). Η κιθάρα σπέρνει και θερίζει ταυτόχρονα, έκρυθμα τύμπανα πυροβολάνε αδιάκοπα και υποχθόνιες, παθιασμένες τσιρίδες σαν ξυράφια επικίνδυνες, ξεστομίζονται από τη χαρισματική frontwoman που τσακίζει με κάθε της κραυγή (ναι, καλά καταλάβατε, δεν υπάρχει μπάσο).

Ο δίσκος χτίζεται ευρηματικά με το κάθε κομμάτι να βρίσκεται εκεί ακριβώς που πρέπει. Καλύτερο μπάσιμο από αυτό του "Inkblot" και το κολλητικό riff του δεν θα μπορούσα να φανταστώ, ενώ στο "Aroma" που το διαδέχεται, γίνονται εμφανείς οι black επιρροές που ανέφερα νωρίτερα. Γενικότερα τα πρώτα έξι κομμάτια μοιάζουν με κανόνια που βαράνε αδιάκοπα και πρέπει να έρθει το λυτρωτικό "Infinite Chasm" για να βρεθεί επιτέλους γαλήνη μέσα σε μια αλλόκοτη, σχεδόν shoegaze, ηρεμία, η οποία κλιμακώνεται και διακόπτεται στα μισά περίπου, για να ξεκινήσει νέος όλεθρος. Πιο κάτω συναντάμε μια εκπληκτική διασκευή στο "The Needle And The Damage Done" του Neil Young, πριν έρθει το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου, το ανυπέρβλητο και λυσσασμένο "Vigil" με τα spoken φωνητικά του που σηκώνουν την τρίχα και τις επιληπτικές κιθάρες να σε σκοτώνουν βίαια και γλυκά την ίδια στιγμή.

Το επτάλεπτο ambient τελείωμα που προσφέρει το ομότιτλο κομμάτι απλά λειτουργεί εξιλεωτικά σαν την απανεμιά που εμφανίζεται μετά από την καταιγίδα και διαρκεί όσο χρειάζεται για να καταλάβει ο ακροατής τι ακριβώς βίωσε, να ηρεμήσει και να βρει δυνάμεις πριν πατήσει ξανά το repeat.
  • SHARE
  • TWEET