Cloud Nothings

Here And Nowhere Else

Carpark (2014)
Από τον Πάνο Κατσούρη, 31/03/2014
O Baldi έχει κέφια και αυτό μετουσιώνεται σε έναν από τους κορυφαίους noise-garage αλλά ακόμα και hardcore «indie δίσκους» τουλάχιστον της τελευταίας δεκαετίας!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ανάθεμά σε ρε Baldi, πώς διάολο το έχεις καταφέρει αυτό; Πώς γίνεται από ένα φλωράκι να έχεις μετατραπεί σε μια noise παιχτούρα; Ακόμα θυμάμαι πως είχα ξεπετάξει τον πρώτο - δεύτερο δίσκο του ονόματος Cloud Nothings, πόσο λάτρεψα τον τρίτο και τώρα...τι τρελή ζημιά είναι αυτή που μου έχει κάνει ο τέταρτος. Μια τρομερή geek επίθεση γεμάτη θόρυβο και θετική ενέργεια!

Κάθαρση, μια τελετουργία που απαλλάσσει από ένα σκάρτο παρελθόν, ναι έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το "Attack On Memory", το οποίο για τον μπροστάρη της μπάντας που μόλις είχε δώσει στο «one man project» του υπόσταση γκρουπ λειτουργούσε ευεργετικά. Όμως ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως ποιο ήταν το τόσο μεγάλο παρελθοντικό πρόβλημα που είχε τόσο ανάγκη να ξεγράψει ο Baldi έτσι ώστε να αποβάλλει την ιδέα που είχαμε για το προηγούμενο του όνομα. Παρόλα αυτά ίσως να δικαιώνομαι για την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι είχαμε να κάνουμε με την «ορθότερη μουσική κωλοτούμπα των τελευταίων χρόνων».

Συνοψίζοντας, όμως, πού είχαμε μείνει ακριβώς και τι μεσολάβησε μέχρι την κυκλοφορία του "Here And Nowhere Else"; Με λίγα λόγια μετά το ταξίδι από lo fi, indie pop σε punk pop, garage, grunge, post hardcore βρίσκει τους Cloud Nothings να κάνουν περιοδεία, να λατρεύονται από ένα διαφορετικό κοινό σε σχέση με πριν (όχι τόσο εντός ορίων του νέου ήχου τους), τον στυλοβάτη της μπάντας να γράφει σε κάθε στάση λίγο από ένα τραγούδι, να δηλώνει πως αισθάνεται πολύ καλά για τα πάντα και να θέλει να δημιουργήσει υλικό που θα τον κάνει χαρούμενο. Αποτέλεσμα; Ο τέταρτος δίσκος να είναι πιο speedάτος, πιο ωμός και αρκετά πιο ώριμος.

Όλα τα βασικά συστατικά είναι πάλι εδώ, η Wipers αίσθηση αλλά ακόμα και τα περάσματα που θυμίζουν Τρύπες (όπως είχε σωστά επισημάνει ο Μάνος Πατεράκης για τον τρίτο τους), όμως τι έχει αλλάξει; Η διαφορά βρίσκεται στην παραγωγή εκεί όπου τότε παρ' όλο που ο Baldi είχε πει πως ο Steve Albini μονάχα τον έβαλε στην ιδέα του να δουλεύει σε studio (κάτι που δεν είχε κάνει πάλι) και τώρα που ο John Congleton έκατσε μαζί τους το πολύ μια βδομάδα. Μα είναι εμφανές πως ο τρίτος δίσκος είχε το βρώμικο συναίσθημα να τραβά τα φώτα πάνω του κάτι που βέβαια τους είχε μεταδώσει ο Albini και τώρα είναι οι κιθάρες αλλά και γενικά τα όργανα που μπλέκονται περισσότερο μεταξύ τους που παίρνουν τον πρώτο λόγο για το οποίο είναι υπεύθυνος ο Congleton (το έχουμε δει ξανά φέτος στην παραγωγή του τεράστιου St Vincent αλλά και σε αυτό της Angel Olsen).

Στα στιχουργικά και στα φωνητικά τώρα. Ο λυρισμός συνεχίζει εκεί που τον είχαμε αφήσει αλλά αυτή την φορά φέρνει μαζί του έναν αέρα πιο εύθυμης ενέργειας και όλο αυτό παρελαύνει ξεκάθαρα μπροστά σου στο πιο popy τραγούδι του δίσκου το "I'm Not Part Of Me" εκεί όπου ο άνθρωπος  λέει ευθέως πως έχει αφήσει πίσω το παρελθόν του και απλά είναι ένα κομμάτι του αλλά όχι αυτός.

Ο Baldi έχει την ικανότητα να δημιουργεί πιασιάρικα hooks και δεν την αφήνει να πάει χαμένη όμως όπως όλος ο δίσκος είναι λίγο πολύ στα instrumentation στάνταρ της παλιάς κομματάρας τους "Wasted Days" έτσι είναι και τα φωνητικά, ολίγον με πολύ σχισμένα άγρια θετικά και μεστά. Πιο τρανταχτό παράδειγμα; Το τιτανομέγιστο "No Thoughs" που αποτυπώνει όλη την αισθητική του δίσκου, αυτό το «άντε γαμηθείτε είμαι καλά, θα φωνάζω αυτό που θέλω και δεν δίνω δεκάρα για εσάς».

Παρ' όλα αυτά δεν γίνεται να μην αναφερθούμε και στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Μπορεί ο Baldi να προχώρησε στην επιλογή - οριστική κατάληξη των μελών κυρίως μετά το "Attack On Memory" για την στελέχωση της περιοδείας και μπορεί αυτός να είναι το άλφα και το ωμέγα της μπάντας δίνοντας τις πρώτες ιδέες όμως χωρίς τους αφηνιασμένους συνοδοιπόρους του δεν θα είχε αυτό το αποτέλεσμα. Η αποχώρηση του δεύτερου κιθαρίστα Joe Boyer (λόγω προσωπικών προβλημάτων) ίσως να χτυπάει σε κάποιους όμως εγώ δεν μπορώ να διακρίνω κάτι το τόσο τρανταχτά διαφορετικό και θεωρώ πως όλοι τους μπόρεσαν να υπερκαλύψουν το κενό. Ο Jayson Gerycz στα drums δείχνει να μην δίνει δεκάρα για το αν οι ρυθμοί ανέβηκαν παραπάνω και συνεχίζει ακόμα πιο ανταριασμένος και από την άλλη ο TJ Duke βάφει με το βαρύ μπάσο του όποτε το απαιτεί η περίσταση.

Δισκάρα το "Here and Nowhere Else", λοιπόν, δισκάρα που ίσως καθαρά ηχητικά παίζει μπάλα σε σκηνές εντελώς έξω από την φύση του γκρουπ. Οκτώ τραγούδια, ούτε λίγα μίτε πολλά, ακριβώς όσα πρέπει διότι κινούνται όλα πάνω κάτω στο ίδιο ύφος, όμως με τα πάντα μέσα του. Ελαφρύ αλλά και βαρύ, μελωδικό αλλά και αναμαλλιασμένο που σε αναγκάζει να ανακαλύπτεις συνέχεια νέα πράγματα, catchy αλλά ακόμα και progressive. Ο νέος δίσκος των Cloud Nothings εμφανίζεται σου χώνει δυο-τρεις σφαλιάρες, σου γυρνάει πλάτη και εσύ μένεις μαλάκας βλέποντάς τον να φεύγει τρέχοντας με ένα δεν με νοιάζει ύφος βάζοντας δάχτυλα στα αυτιά και φωνάζοντας ΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑ!
  • SHARE
  • TWEET