Circulus

Κρίνοντας από το εξώφυλλο (του κύριου Thogdin Ripley) στο οποίο κυριαρχούν κάτι ψυχεδελικά σχέδια, και από την εταιρεία (Rise Above), περίμενα να ακούσω κάτι σε heavy / doom / psych. Τελικά είχα τη χαρά να ακούσω έναν δίσκο αρκετά έξω από τα συνήθη ακούσματα μου, ο οποίος απ' ότι φαίνεται θα μου κάνει παρέα στις καλοκαιρινές μου διακοπές (αρκεί να μας δώσει άδεια ο σατράπης με το μαστίγιο).

Ο δίσκος ξεκινάει με τρεις φωνητικές μελωδίες που μπλέκονται μεταξύ τους και στη συνέχεια αναμειγνύονται με φλάουτο (α λα Jethro Tull) και κάποια κρουστά. Αγγλικοί μεσαιωνικοί folk ρυθμοί, κάποια κρουστά, λίγο φλάουτο, λίγο κιθάρα και ζήτω ο βασιλιάς Αρθούρος. Το εναρκτήριο κομμάτι, που ονομάζεται "Miri It Is", συνεχίζει σε αυτό το τέμπο, αφού πρώτα ξεπεράσει το solo της κιθάρας που σου φέρνει αμέσως στον νου τον κύριο Blackmore και τους Deep Purple. Κάπως έτσι κυλάει ο δίσκος, με την προσθήκη και ολίγου synthesizer, μέχρι που φτάνει στο 4ο κομμάτι που ονομάζεται "Orpheus" και το οποίο είναι από τα καλύτερα του δίσκου. Εδώ η ψυχεδέλεια κάνει την εμφάνιση της και δίνει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον στην ακρόαση του ντεμπούτου των Circulus. Είναι σα να αράζεις σε κάποιο μεσαιωνικό καπηλειό και να διασκεδάζεις πίνοντας και τρώγοντας, ακούγοντας ταυτόχρονα την τοπική μπάντα να παίζει παραδοσιακά τραγούδια και ξαφνικά να σου την πέφτουν οι Hawkwind. Εντυπωσιακό σκηνικό αν μη τι άλλο, δε βρίσκετε;

Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που αφορά τη μπάντα είναι πως ο δίσκος αυτός είναι ο πρώτος της. Θα περίμενε κανείς, κρίνοντας από τη μουσική που παίζουν, πως θα έχουν αρκετές κυκλοφορίες στην πλάτη τους. Ουσιαστικά τα κομμάτια γράφτηκαν στις αρχές των '70s και τώρα απλά έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να κυκλοφορήσουν. Τη μπάντα βέβαια δε φαίνεται να την πολυνοιάζει το γεγονός αυτό, καθώς όχι μόνο δεν ακούγονται παράταιροι αλλά καταφέρνουν να μας μεταφέρουν στον κόσμο τους.

Μου άρεσαν πολύ τα ξωτικίσια φωνητικά της Marian Segal, που τραγουδάει επίσης και στους Jade, γιατί δένουν πάρα πολύ με την όλη ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι Βρετανοί. Η λέξη ατμόσφαιρα είναι και η λέξη κλειδί στον δίσκο αυτό. "If we don't believe in fantasy, we are lost" τραγουδάνε σε κάποιο σημείο οι Circulus και δείχνουν να το έχουν πιάσει το νόημα. Ειδικά στο 7ο κομμάτι, "The Aphid", οι επαναληπτικοί ρυθμοί, η παραμόρφωση στην κιθάρα, η βρετανική ψυχεδέλεια, σε συνδιασμό με τα καλύτερα τύμπανα του δίσκου, συνθέτουν ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς και φυσικά την κορυφαία στιγμή του δίσκου. Όλα τα λεφτά το βιογραφικό σημείωμα που αναφέρεται στη μπάντα και στα τραγούδια της με τρόπο που αρμόζει. Για παράδειγμα το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, "Power To The Pixies", αφιερώνεται στους μικρους ανθρώπους (;) που κρύβονται στα δάση, μακριά από τα εμπορικά καταστήματα και τα αυτοκίνητα, περιμένοντας να έρθει η ώρα της επιστροφής τους...

Αν σας αρέσει "να την ψάχνετε" με τη μουσική, σας αρέσουν οι Jethro Tull (το "Shallow" π.χ. είναι βουτηγμένο στην μαγεία των Tull) και η ψυχεδέλεια, τότε πιστεύω πως θα την καταβρείτε με τους Circulus και γι' αυτό σας συστήνω να μη φοβηθείτε να επενδύσετε. Εμένα προσωπικά με φαντάζομαι σε κάποια παραλία, να ακούω το δισκάκι τους αραχτός, να πίνω καμιά μπύρα και να απολαμβάνω τη ζωή (τι έγραψα πάλι...).