Cattle Decapitation

Οι Cattle Decapitation είναι από τις μπάντες που κατάφεραν να ξεχωρίσουν από τον death grind ορυμαγδό των τελευταίων ετών και να ηχούν τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά ιδιαιτέρως εθιστικοί. Με την προ τριών ετών κυκλοφορία του "The Harvest Floor" έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους με ένα άκρως προοδευτικό συνονθύλευμα ήχων, χωρίς να έχουν χάσει καθόλου από την υπέρμετρη καφρίλα τους, που είναι και το ζητούμενο.

Όπως τότε, έτσι και τώρα οι Cattle Decapitation στο "Monolith Of Inhumanity" κάνουν καταπληκτικά πράγματα. Πήραν την ούτως ή άλλως διεστραμμένη μουσική τους και της άλλαξαν τα φώτα με εξωφρενικές μουσικές ευρεσιτεχνίες, φλερτάροντας επικίνδυνα με το στοιχείο της υπερβολής. Δεν πέφτουν όμως στην παγίδα και καταφέρνουν να χτίσουν ένα πραγματικό κομψοτέχνημα, ευρηματικό και παράλληλα άμεσο, έτοιμο να γκρεμίσει τοίχους με τον σαρωτικό του ήχο.

Δεν είναι ο παραδοσιακός death grind δίσκος ο συγκεκριμένος και κάποιος θα έλεγε ότι ξεφεύγει γενικότερα από τα όρια του death metal. Οι Αμερικανοί πειραματίζονται συνεχώς και παίζουν με τις αντοχές του ακραίου ήχου γράφοντας τραγούδια που θα ξενίσουν τον παραδοσιακό κάφρο. Παρόλα αυτά, η προσπάθεια αυτή είναι αξιοθαύμαστη, γιατί προχωράει πέρα από ένα σύγχρονο και μοντέρνο ηχητικό αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα «βρωμάει» επικίνδυνα. Με έναν μέσο όρο διάρκειας τραγουδιών πάνω από τέσσερα λεπτά, οι Cattle Decapitation βρίσκουν τον χρόνο να ξεδιπλώσουν το συνθετικό τους ταλέντο και να μπολιάσουν στον ήχο τους ένα σωρό καλούδια. Αργά slam σημεία, ογκώδη breakdowns, ατμοσφαιρικά περάσματα, έρχονται σε αντιπαραβολή με τα δαιμονισμένα grind περάσματα και τα γαμάτα thrashy riff. Και το καλό είναι ότι όλα τα παραπάνω μπορείς να τα συναντήσεις σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά.

Η τεχνική κατάρτιση των μελών της μπάντας είναι εξαιρετική, όπως άλλωστε και ο τρόπος που τραγουδά ο καλύτερος ίσως performer του death grind, o Travis Ryan. Η εξέλιξη αυτού του τυπά είναι υπεράνω κριτικής και η σαπίλα αυτής της φωνής είναι ανεκδιήγητη. Ο ίδιος έχει προπονηθεί και σε ένα είδος μελωδικών φωνητικών που ακούγεται τουλάχιστον ανώμαλο. Μην ξεχάσω να αναφερθώ και στον drummer David Mc Graw ο οποίος έχει μπουκώσει το άλμπουμ με δίκαση και gravity blast χωρίς να χάνει το νόημα. Τούμπανο και αυτός. Πάρτε και το video clip του "Kingdom Of Tyrants" και μην ξεχνάτε βλέποντάς το ότι αυτά τα καλόπαιδα είναι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των ζώων και κάποιοι από αυτούς χορτοφάγοι˙ πολιτισμός σας λέω.

Για να το κλείσουμε, αυτή είναι μια κυκλοφορία που σίγουρα ξεχωρίζει. Μια ξεχωριστή, εντελώς προσωπική οπτική του ακραίου ήχου που πλησιάζει επικίνδυνα να χαρακτηριστεί τραβηγμένη απ' τα μαλλιά, αλλά που τεχνηέντως αποφεύγει κάτι τέτοιο. Και το αποτέλεσμα; Καταπληκτικό. Έτσι δεν είναι άλλωστε; Λίγο δεν απέχει η τρέλα από την ευφυΐα;