Bury Tomorrow

Θα είμαι ειλικρινής και θα ξεκινήσω λέγοντας, ότι το metalcore όπως έχει πλέον -αμερικάνικα- εξελιχθεί, δε το παλεύω με τίποτα. «It' n not my cup of tea» που λένε και στην Μεγάλη Βρετανία, και μιας και αυθόρμητα (;) έκανα αναφορά στην Γηραία Αλβιώνα, θα έλεγα ότι στις μέρες μας, η αμερικάνικη αυτή μουσική τάση έχει για τα καλά διαδοθεί, και ριζώσει, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Τρανταχτό παράδειγμα αυτής της μουσικής «μετανάστευσης» και καθιέρωσης αποτελούν κατά την ταπεινή μου γνώμη και οι Bury Tomorrow.

Οι βρετανοί Βury Tomorrow, αφού υπέγραψαν σε μία από τις πιο σημαντικές metal δισκογραφικές των ημερών μας, την Nuclear Blast, αναμένεται να κυκλοφορήσουν μέσα στον Ιούλιο τον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο τους, με τίτλο "The Union Of Crowns". Όπως, η μπάντα αλλά και οι λοιποί παράγοντες του άλμπουμ, έχουν ανακοινώσει, αυτή η νέα δισκογραφική επιστροφή αποτελεί σίγουρα το αποκορύφωμα της μέχρι τώρα πορείας του συγκροτήματος, παρουσιάζοντας κατά τα λεγόμενα τους, το σωστό πρόσωπο που πρέπει να έχει σήμερα το metalcore, με πιασάρικα κομμάτια, που δε χάνουν τον επιθετικό τους χαρακτήρα, συνδυάζοντας πάντα βαριά riffs με πλούσιες μελωδίες. Σ' έναν ωκεανό από γλυκανάλατες μπάντες «της σειράς», οι Bury Tomorrow επιστρέφουν για να σπάσουν τα νερά και να ξεχωρίσουν. Το μόνο που έμενε φυσικά ήταν ν' ακούσω τον δίσκο, και να αποφασίσω, ο ίδιος, για την ισχύ των τρανταχτών αυτών δηλώσεων...

Σ' ένα «βασιλικό» concept, με τίτλους τραγουδιών όπως "An Honorable Reign", "Knight Life", "Royal Blood" και "Kingdom", οι Bury Tomorrow πράγματι παρουσιάζουν οτιδήποτε πρέπει να περιέχει το σύγχρονο εμπορικό metalcore. Κλασικά μεταλλικά riff στολισμένα με δεκάδων ειδών διαφορετικές μελωδίες, beat-downs και γρήγορα τύμπανα όπου η δίκαση βασιλεύει, μία deathcore γεύση ανά σημεία γιατί είναι και της μόδας, και τέλος εναλλαγές γλυκών φωνητικών με brutal κραυγές, που θυμίζουν ευτυχώς κάτι από Scar Symmetry, μία από τις λίγες ξεχωριστές μπάντες του ωκεανού που ανέφερα προηγουμένως. Αυτό που φυσικά απουσιάζει εντελώς είναι η πρωτοτυπία, ο μηδενικός πειραματισμός, αλλά και η αίσθηση της απειλής που πρέπει οπωσδήποτε να εκπέμπει ένα μουσικό σχήμα που θεωρητικά εντάσσεται στον σύγχρονο σκληρό ήχο.

Προφανώς και οι τρανταχτές δηλώσεις που κυκλοφόρησαν και αφορούν στον συγκεκριμένο δίσκο δεν κατάφεραν ποτέ να με πείσουν. Σίγουρα, δεν είμαι fan του συγκεκριμένου ιδιώματος και μπορεί όντως το "The Union Of Crowns" να αποτελεί για κάποιους πιο φανατικούς το φετινό masterpiece, καθώς πράγματι περιλαμβάνει οτιδήποτε χαρακτηριστικό έχει τύχει να παρατηρήσω όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή τη μουσική. Για μένα όμως, δεν παύει να αποτελεί τελικά έναν ακόμη δίσκο «της σειράς», ενός συγκροτήματος που στ' αλήθεια φοβάται να παίξει μουσική. Φοβάται να πάρει πρωτοβουλίες, φοβάται να απειλήσει, φοβάται να παίξει για τον εαυτό του. Τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει κάτι τέτοιο δε τους γνωρίζω, αλλά νομίζω ότι δεν πρέπει και να με απασχολούν. Τέτοια θέματα αφορούν αποκλειστικά και μόνο τον ίδιο τον καλλιτέχνη.