Borknagar

Υπάρχουν περιπτώσεις συγκροτημάτων που για κάποιον ασαφή και απροσδιόριστο λόγο με τα χρόνια χάνεις την επαφή μαζί τους, αλλά είναι πιθανό να έρθει η στιγμή που σε αναγκάζουν, γεμάτος ενοχές, να επιστρέψεις πάλι σε αυτές. Όταν οι Borknagar κυκλοφόρησαν το 1996 το ντεμπούτο τους, κινούμενοι στον χώρο της ακμάζουσας τότε black metal σκηνής, αποτελούσαν μια εξαιρετική εναλλακτική πρόταση για τους οπαδούς που ήθελαν κάτι διαφορετικό στα όρια όμως του ήχου. Με τα χρόνια η μπάντα απομακρύνθηκε από τον ακραίο ήχο και θέλησε να εξερευνήσει πιο προοδευτικά μονοπάτια με μεγάλη επιτυχία. Αυτή την εποχή δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε συγκρίσεις με το παρελθόν και να αναπολούμε τις black metal ημέρες των Νορβηγών. Οι Borknagar είναι ένα συγκρότημα με ιδιαίτερο ταλέντο, το οποίο πιστοποιεί για μια ακόμη φορά και σε αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ.

Το "Urd" το σημαδεύει η επιστροφή του Vortex ως πλήρες μέλος της μπάντας, κάτι το οποίο συμβάλλει σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα στα φωνητικά του άλμπουμ. Αυτό ακρίβως είναι ένα από τα πιο μαγευτικά στοιχεία του, οι τρομερά όμορφες και σαγηνευτικές εναλλαγές των φωνητικών μεταξύ των τριών (Vintersorg, Vortex, Nedland) που έχουν αναλάβει αυτόν τον ρόλο, αλλά και τα χορωδιακά μέρη που συναντάμε διάσπαρτα σε όλη τη διάρκειά του. Οι εναλλαγές αυτές χαρακτηρίζονται από μια διαφορετικότητα στο χρώμα αλλά και στο ύφος, προσδίδοντας στα κομμάτια μια ποικιλομορφία. Η ποικιλομορφία συνίσταται τόσο σε αργές αλλά και σε μεγαλύτερες ταχύτητες, σε μελωδίες και σε γεμάτα συναίσθημα περάσματα, σε κάποιες επικές στιγμές και βέβαια όλα αυτά κάτω από την ευρύτητα αυτού που λέμε προοδευτική προσέγγιση στις συνθέσεις.

Το άλμπουμ ξεκινάει με το καλπάζον "Epochalypse" για να γυρίσει σε πιο αργούς ρυθμούς και περισσότερες μελωδίες με το "The Beauty Of Dead Cities", στο οποίο παρατηρούνται εξαιρετικές φωνητικές γραμμές. Στο "Roots" ξεχωρίζει η εκπληκτική, γεμάτη λυρισμό ερμηνεία του Vortex από το 4:23 και μετά, αλλά και η μελωδικότητα που κυριαρχεί σε όλη τη διάρκειά του, ενώ το solo στο "Frostrite" θυμίζει κάτι σε Pink Floyd και, γενικότερα, οι 70s στιγμές είναι αρκετές κατά τη διάρκεια του δίσκου. Το ακουστικό "The Plains Of Memories" πλυμμηρίζει από συναίσθημα, ενώ το "The Earthling" αποτελεί απλά μια από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου.

Η παραγωγή είναι κρυστάλλινη και δίνει τον χώρο σε όλα τα όργανα να ακουστούν και να αναδειχθούν οι δουλεμένες και πολύ προσεγμένες συνθέσεις του άλμπουμ. Κάποιες λίγες black metal στιγμές, που θυμίζουν κάπως το παρελθόν, δίνουν το «παρών» τόσο με κάποια χαρακτηριστικά φωνητικά, αλλά και με περιορισμένα στην έκταση blastbeats, ωστόσο δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να συγκινήσουν κάποιον οπαδό του είδους.

Το "Urd" μπορεί να μην έχει την επιβλητικότητα και την επικότητα του "Colossus", αλλά και γενικότερα του "Quintessence", ούτε ασφαλώς την τραχύτητα του μακρινού παρελθόντος. Μας προσφέρει όμως ένα μαγευτικό ταξίδι και τουλάχιστον για εμένα αποτελεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, ενώ παράλληλα η νορβηγική σκηνή αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι διαθέτει κάποιους από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς αυτή τη στιγμή στο χώρο της metal μουσικής.