Bongripper / Conan

Κοίτα γύρω σου και πες μου ποιες είναι οι πιο hot sludge μπάντες αυτή τη στιγμή. Όσο και να στίψεις το μυαλό σου δύσκολα θα σκεφτείς άλλες. Bongripper και Conan. Σύγκρουση γιγάντων ή σύμπραξη γιγάντων; Δεν έχει και πολύ μεγάλη διαφορά. Το θέμα είναι ότι αυτό το κολοσσιαίων διαστάσεων split θα κάνει τα ηχεία να λυγίσουν, θα γεμίσουν το δωμάτιο σκόνη και θα φέρει αυτή την εθιστική δυσωδία του βάλτου να καλύπτει τα πάντα.

Οι Αμερικανοί Bongripper, μετά την σοκαριστική επιτυχία του προ τριετίας "Satan Worshipping Doom", επενδύουν φουλ σε EP, split και τέτοιου είδους «μικρές» κυκλοφορίες και μοιάζουν να προετοιμάζουν το έδαφος για το επόμενο μεγάλο χτύπημα. Στο παρόν split τους βρίσκουμε μεν σε φόρμα αλλά κινούνται σε συμβατικές -για τα δεδομένά τους- δομές. Το "Zero Talent" είναι ένα φανταστικό, instrumental (κλασικά) κομμάτι εννιάμιση λεπτών, δημιουργημένο με τέτοιο τρόπο που δίνει την εντύπωση ότι δεν πρέπει να πήρε πάνω από ένα δεκαλεπτάκι στη μπάντα για να το φτιάξει. Αργό και μεθοδευμένο χτίσιμο, με τα τύμπανα να οδηγούν τις κιθάρες όπως πρέπει, κλιμακώνοντας τρία-τέσσερα λεπτά πριν το τέλος, ανεβάζοντας τον ρυθμό και ξεσπώντας εντυπωσιακά, καταστρέφοντας αυχένες, μέχρι το φινάλε. Οι Bongripper είναι μάγκες, γιατί παρά τη δεδομένη απλότητα του κομματιού, το κάνουν και ακούγεται ψαρωτικό, εξασφαλίζοντας το μόνο πράγμα που χρειάζεται για φτιάξεις πετυχημένο sludge: Την πώρωση.

Στη δεύτερη πλευρά συναντάμε τους αγαπημένους, λούτρινους αρκούδους με κουκούλες, Βρετανούς, Conan, οι οποίοι φαίνεται να βρίσκονται σε δημιουργική έξαψη. Μετά το περσινό, εξαιρετικό (αν και ελαφρώς άνισο) "Monnos", δημιουργούν ένα νέο έπος δεκαεφτά λεπτών το οποίο μάλλον αποτελεί το ορεκτικό για τον επερχόμενο δίσκο της μπάντας το φθινόπωρο. Το κομμάτι είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς να ακούσει από τους Conan: Βαρύ κι ασήκωτο, τόσο αργό που μοιάζει να σέρνει αλυσίδες, ύπουλο, χαμηλών συχνοτήτων feedback που διαλύει αυτιά και με τις καθαρές ιαχές του Jon Davis να δίνουν το έναυσμα για μια μάχη, η οποία όμως δεν έρχεται ποτέ. Το κομμάτι θυμίζει τα μεγάλα σε διάρκεια, αργά κομμάτια των Conan με τις μηδενικές εναλλαγές ρυθμών, αυτά που κρατάνε τους Βρετανούς στη γη και δεν τους αφήνουν να εκτοξευτούν. Δεν είναι κακό και φυσικά λατρεύω το στιλ τους αλλά επειδή έχω ακούσει και ένα "Dying Giant" και ένα "Satsumo" και ένα "Hawk As Weapon" ή ένα "Battle In The Swamp", ξέρω ότι μπορούν να βγάλουν πολύ μεγαλοπρεπέστερα πράγματα από αυτό. Παρ' όλα αυτά, κάθε φορά χαζεύω και περισσότερο με τα τύμπανα του Paul O'Neil. Πόσο θεός μπορεί να είναι ο τύπος; Μας τελείωσε ο Hakius αλλά ευτυχώς έχουμε αυτόν τον παιδαρά να μας κάνει να χορεύουμε.

Τούτο το split είναι μπομπάτο. Δεν περιέχει τις καλύτερες στιγμές των δύο συγκροτημάτων αλλά είναι γεμάτο riff, τόνους από feedback και πολλή λάσπη. Μέχρι να κυκλοφορήσουν τα επόμενα full length άλμπουμ τους, κρατάει καλή συντροφιά αυτό εδώ.