Blacklisters

Η αλήθεια είναι ότι τους Blacklisters δεν θα τους είχα μάθει ποτέ αν δεν ήταν ο Blake Harrison των Pig Destroyer να μου τους προτείνει σε εκείνη τη συνέντευξη που κάναμε πριν τρία χρόνια, με αφορμή την έκτη θέση που έπιασε το "Book Burner" στην τελική λίστα του Rocking. Το τότε ντεμπούτο τους, "BLKLSTRS", με άρπαξε κατευθείαν από τον λαιμό και δεν με άφησε να πάρω ανάσα για ένα πολύ μεγάλο διάστημα. Το θέμα είναι ότι οι λίστες είχαν βγει και εγώ είχα φαγωθεί να μιλήσω για την πάρτη τους, να βροντοφωνάξω «ΤΙ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΗ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;», οπότε μιας και δεν πρόλαβα να τους συμπεριλάβω σε κάμια λίστα, τους αφιέρωσα μερικές γραμμές στο underground αφιέρωμα που ακολούθησε τότε.

Ποιοί είναι όμως οι Blacklisters; Είναι τέσσερις ψυχάκηδες από το Leeds της Αγγλίας, οι οποίοι επιδίδονται σε ένα μανιακού τύπου, παροξυστικό noise rock, εφάμιλλο με αυτό που έκανε μια κάποια θραύση στην προηγούμενη δεκαετία από μπάντες όπως οι McLusky και οι Pissed Jeans. Το θέμα όμως με τους Βρετανούς είναι ότι, αν και συγχωνεύουν αυτήν ακριβώς την ενέργεια που βγάζουν οι προαναφερθείσες μπάντες, στη μουσική τους, δεν αναλώνονται σε τυποποιήμενους και προβλέψιμους ρυθμούς αλλά έχουν μια απρόβλεπτη εγκεφαλικότητα που παραπέμπει περισσότερο στους Shellac και τους Jesus Lizard. Οι τελευταίοι, ειδικά, είναι αναμφίβολα το σημαντικότερο σημείο αναφοράς στη μουσική των Blacklisters, αφού ακόμα και τα φωνητικά του Billy Mason Wood θυμίζουν απίστευτα τα αντίστοιχα, τίγκα χαρακτηριστικά του David Yow των Jesus Lizard.

Πέρα από τις παραπάνω αναφορές στις επιρροές της μουσικής των Blacklisters, το θέμα είναι ότι το noise rock τους ακούγεται 100% εκμοντερνισμένο και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από όλους τους από πάνω, εκτός από το ότι εκείνοι το έκαναν πρώτοι. Παρθενογένεση εν έτει 2015 δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον συμβαίνει σπάνια, οπότε απόλυτα απενεχοποιημένα, οι Blacklisters παραδίδουν το "Adult" και εμείς χτυπάμε τα κεφάλια μας σαν να είναι το 1991.

Εδώ οι παράφρονες Βρετανοί εντείνουν ακόμα περισσότερο την μανιακή τους διάσταση, ρίχνουν λίγους ακόμα τόνους λάσπης όπου πρέπει, βάζοντας και τους Melvins στο παιχνίδι (όχι που θα έμεναν έξω αυτοί) και συνεχίζουν να μαγεύουν με τις εκπληκτικές συνθέσεις τους. Τα απρόβλεπτα «σταμάτα-ξεκίνα» θα έκαναν τον Steve Albini να κοκκινίζει, οι τσιρίδες πάνω στον νεκρό χώρο σηκώνουν την τρίχα, τα βαριά, γεμάτα λάσπη περάσματα, αντιπαραβάλλονται εξαιρετικά των αμιγώς garage-ίστικων που μοιάζουν να σκίζουν γυαλιά και οι αναδυόμενοι ρυθμοί χαστουκίζουν με περίσσια βία, κάποιες φορές σε λυσσασμένους post-hardcore ρυθμούς και άλλοτε αργά και δεσποτικά, σε mid-tempo ηχοτοπία, που στρώνουν το χαλί για ένα πρωτοφανές κοπάνημα κεφαλής.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι δύο καλύτεροι noise rock δίσκοι που βγήκαν φέτος, το "Fantasy Empire" των Lightning Bolt και ο υποφαινόμενος, αποτίνουν αξιοθαύμαστους φόρους τιμής στις δύο μεγαλύτερες σχολές του noise rock, με τoν μεν πρώτο των Αμερικανών στη γιαπωνέζικη σχολή του Japanoise και στους Melt-Banana, Boredoms και Ruins, ενώ ο δεύτερος των Βρετανών στην κλασική αμερικάνικη των Shellac, Jesus Lizard και McLusky. Μπορώ να παραδεχτώ ότι μου είχε λείψει λίγο αυτή η πανέμορφη παραφροσύνη.