Black Stone Cherry

Magic Mountain

Roadrunner (2014)
Από τον Κώστα Πολύζο, 18/06/2014
Μοντέρνο hard rock στα καλύτερά του
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Από το πρώτο φερώνυμο άλμπουμ του 2006, το οποίο μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση, υπήρξαν κάποια στοιχεία σχετικά με τους Black Stone Cherry για τα οποία δεν έχω αλλάξει άποψη. Παρακάτω θα τα αναλύσουμε και θα προσπαθήσουμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι του "Magic Mountain" προσπαθώντας να φέρουμε στη σωστή τους βάση κάποια πράγματα τα οποία και θα αποσαφηνίσουν την ποιότητά του. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια πραγματικά φρέσκια μπάντα, η οποία δισκογραφικά έχει φανεί συνεπέστατη, προσφέροντας μας γενναιόδωρες ποσότητες καλού hard rock μέχρι σήμερα.

Ξεκνινώντας από τα βασικά, δεν θα πρέπει να ξαφνιάσει κανέναν η πολύ καλή παραγωγή του Joe Baressi (Queens Of The Stone Age, Soundgarden). Τα πάντα είναι μελετημένα στην εντέλεια και εν τέλη ο ήχος βοηθάει το κάθε κομμάτι να αναδειχτεί. Τα βαβουριάρικα riff ακούγονται εξόχως heavy, τα σόλο πεντακάθαρα ενώ ο ήχος των drums είναι σεμιναριακός, με το ταμπούρο σχετικά «ξερό» αλλά έχοντας το απαραίτητο βάθος για να δημιουργούν ωραίο όγκο (παρέα με το μπάσο του συμπαθητικούλη John Lawhom).

Η πρώτη παρατήρηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως έχω αρχίσει να γερνάω και αυτό το λέω διότι νιώθω πως έχει ξεκινήσει να ανδρώνεται και να μεγαλουργεί η γενιά του "Load", όταν η δική μου είχε ως σημείο αναφοράς, κατά βάση, το "Black Album" των (θα το πω) θεών Metallica (το είπα). Τα heavy riff και κάποια solo αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες αυτής της παρατήρησης. Μπορεί να μην ήταν οι πρώτοι που έπαιξαν heavy hard rock, αλλά η δημοφιλία του συγκροτήματος μπορεί να θεωρηθεί πως άσκησε σημαντική επιρροή τους πιτσιρικάδες της εποχής, οι οποίοι το πρώτο άλμπουμ που θυμούνται από αυτούς ήταν το "Load".

To εναρκτήριο "Holding On...To Letting Go" είναι ένας heavy mid tempo δυναμίτης με «λασπουριάρικο» riff, πιασάρικο refrain και αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της παραπάνω παρατήρησης. Και μιας και μίλησα για πιασάρικα refrain και προκειμένου να μην το γράφω συνέχεια, ο δίσκος έχει μόνο τέτοια. Το "Peace Pipe" που ακολουθεί είναι αργό, βγάζει πόνο και μάλλον έχει το καλύτερο solo του Robertson, με καταπληκτική κλιμάκωση και το οποίο είναι ενδεικτικό της μουσικής του παιδείας. Το "Bad Luck & Hard Love" έχει ωραίο groove, το οποίο και κορυφώνεται κατά τη διάρκεια του solo με το παίξιμο του John Fred Young στα drums. To groove καλά κρατεί και στο πρώτο single του δίσκου, "Me And Mary Jane", και σαν γνήσιος κάφρος οφείλω να στείλω τις καλησπέρες μου στα κορίτσια που πρωταγωνιστούν στο video clip.

Η πρώτη πραγματικά ήρεμη στιγμή έρχεται με το "Runaway" για να ακολουθήσει το ομώνυμο τραγούδι με την κάπως '70s αισθητική, την χαοτική στιγμή πριν το solo και το οποίο αποτελεί ένα από τα αγαπημένα του δίσκου. Τα πράγματα είναι απλά για τη συνέχεια με το "Never Surrender" και "Blow My Mind" να αποτελούν συνθέσεις από αυτές που μας έχουν συνηθίσει οι Black Stone Cherry και σε προηγούμενες δουλειές. Λίγο Sabbath, λίγο slide και η συνταγή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά πετυχημένη. Το "Sometimes" είναι μια συνηθισμένη μπαλάντα βασισμένη κυρίως σε κιθάρα και φωνή, μελιστάλαχτη αλλά όχι μελό, η οποία ρίχνει για άλλη μια φορά το tempo, αλλά ακολουθεί το φοβερό "Fiesta Del Fuego" που μυρίζει ουίσκι από μακρυά. Mε wah wah στο solo, cowbell, talkbox και παραμόρφωση που ώρες ώρες παραπέμπει σε φυσαρμόνικα. Στο τέλος μάλιστα υπάρχει ένα απίστευτο - άκυρο- ξέσπασμα που κάποιοι ίσως χρησιμοποιούσαν για να γράψουν ολόκληρο τραγούδι. Στο "Dance Girl" βγάζουν εξαιρετικό groove, ενώ στο "Hollywood In Kentucky" δείχνουν την αγάπη τους για την γενέτηρά τους και το southern rock.

Αναφορικά με τα μέλη του συγκροτήματος, δεν μπορώ να μην θεωρήσω των Young ογκόλιθο πίσω από τα τύμπανα και τον Robertson έναν από τους καλύτερους συνολικά μουσικούς της γενιάς του, καθώς έχει φωνάρα, γράφει τραγουδάρες και κιθαριστικά βρίσκεται σε υψηλότατο επίπεδο. Μοιραία οι Lawhom και Wells περνάνε σε δεύτερη μοίρα, αλλά όσοι τους έχετε δει live μπορείτε να καταλάβετε πως το παίξιμο τους είναι ουσιαστικότατο και έχουν σημαντικό ρόλο στο συνολικό δέσιμο της μπάντας. Αν κάτι λείπει από αυτή την μπάντα για να περάσει στο επόμενο επίπεδο είναι το τραγούδι κράχτης. Δεν εννοώ κάτι εξεζητημένο, καθώς συνολικά στην καριέρα τους έχουν γράψει φοβερές συνθέσεις, αλλά εκείνο το τραγούδι που θα γίνει το «instant hit» και θα κάνει γκελ σε πολύ περισσότερο κόσμο. Ίσως για τον μέσο οπαδό η μεγάλη διάρκεια του δίσκου (δεκατρία τραγούδια) να λειτουργεί ανασταλτικά, αλλά αυτό, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε μια αδύναμη στιγμή, δεν μπορώ να το θεωρήσω μειονέκτημα.

Για να καταλήξουμε κάπου...αυτό που είναι εμφανές στην παρούσα κυκλοφορία είναι η φρεσκάδα με την οποία προσεγγίζουν για άλλη μια φορά τη μουσική οι Black Stone Cherry, κρατώντας τις αποστάσεις τους από τα κλισέ, χωρίς όμως να τα αποποιούνται εντελώς (κυρίως στιχουργικά). Πρόκειται στην τελική για μοντέρνο hard rock με heavy στοιχεία, αλλά και κάποιες πιο ανάλαφρες ραδιοφωνικές στιγμές, με το αποτέλεσμα να κρίνεται εθιστικό.
  • SHARE
  • TWEET